| Afrika - Zuid Afrika - Van Johannesburg naar Kaapstad - Plettenberg Bay |
 |
Plettenberg Bay |
|
|
|
||
|
|
||
| Alweer een mooie weg | ||
| Johannesburg | Krugerpark | Swaziland | Hluhluwé | Durban | Plettenberg Bay | Oudtshoorn | Kaapstad |
| Zondag 16 augustus
- Vlucht van Durban naar Port Elisabeth en rit naar Plettenberg Bay Vandaag vroeg uit de veren, koffers pakken en de auto in op weg naar de luchthaven. We verlaten Durban, en eigenlijk ben ik er blij om, en we vliegen naar Port Elisabeth. Port Elisabeth heeft als bijnaam “the friendly city” maar toch blijven we daar niet. De stad ligt aan het begin (of het einde te zien uit welke richting je komt) van de tuinroute en het is de bedoeling dat we vanmiddag nog verder rijden tot |
|
 |
Plettenberg Bay waar we geboekt hebben in de La Vista Lodge. De rit naar de luchthaven duurt een half uurtje en de wagen inleveren duurt 10min. Spijtig genoeg krijg ik geen bewijs dat we de wagen in goede staat afgeleverd hebben maar men verzekerd ons dat dit de normale gang van zaken is. Hopelijk krijg ik thuis geen gepeperde rekening aangeboden. De vlucht duurt ongeveer 1 uur en 20 min. En we vliegen met een wel heel klein toestel. Bij aankomst vinden we direct onze koffers en de nieuwe wagen ophalen verloopt alweer vlot. We zijn gelukkig als we merken dat het precies dezelfde toyota is als hiervoor. We vertrekken en raken zonder problemen uit Port Elisabeth en even later zitten we dan ook op de prachtige tuinroute. De weg is één grote baan in perfecte staat en af en toe krijgen we de zee en verschillende kleine stadjes en mooie baaien te zien. Het echte vakantiegevoel dringt zich op. Dat vakantiegevoel brengt kennelijk ook honger mee en we besluiten in het eerste het beste dorp te gaan eten. |
| Dat dorp blijkt Jeffrey’s Bay te zijn. Een formidabel, klein en gezellig dorpje waar je terug overvloedig het sappige “Zuid Afrikaans” hoort spreken. Het was alweer enige dagen geleden dat we deze taal nog gelezen of gehoord hadden. Hier is alles echter weer traditioneel en de sfeer is zeer rustig. We wanen ons eigenlijk meer in een Amerikaans plattelandsdorp dan in Amerika. We zien families in hun beste | |
| kleren lopen, ganse gezinnen zitten om half drie in de namiddag nog samen aan tafel en de sfeer is zeer ontspannen. We besluiten om te gaan eten in coffee shop en restaurant “Gisters”. Het restaurant is fantastisch ingericht met een oude piano, rekken met zelfgemaakte confituur, alle tafels en stoelen zijn een samenraapsel van verschillende grote, vorm en kleur. De kassa is er eentje uit de vorige eeuw en het geheel straalt een zekere charme uit. Is het de vermoeidheid, de sfeer of het interieur dat mijn keuze van het eten heeft bepaald? Nadat we de menukaart hebben gekregen lachen we om de gekke Zuid Afrikaanse namen die op de kaart staan. Hoe ik op het idee kom weet ik nog steeds niet maar terwijl Largo een hamburger besteld en Anouck zalm neemt besluit ik...”kerryafval” te nemen. Ik vond de naam leuk denk ik. De serveerster brengt een mooi bord met rijst en groentjes en tot daar toe is alles in orde. Het volgende is iets minder: een kom met een gifgroene substantie in moet |
|
| mijn kerrieafval voorstellen. Wanneer ik in de pot begin te roeren draait mijn maag om en verdwijnt mijn honger als sneeuw voor de zon. In de pot ligt dus echt afval! Daarom noemen ze dit gerecht zo... ik vind naast een paar dingen die ik niet kan benoemen: nieren, lever, hersenen, teelballen, tanden, botten, huid, vet en zelfs een stuk van een dier waar nog haar opzit!!! | |
|
|
Na lang nadenken besluit ik één en ander in mijn mond te steken maar wanneer ik een stukje tegenkom waar ik 10 minuten op moet knabbelen eer het fijngemalen is besluit ik vandaag een vegetarische dag in te lassen. Ik stort mij dan ook met vernieuwde moed op mijn rijst en groentjes. De pot met “kerryafval” gaat bijna onaangeroerd terug. Een kannibaal kan hier waarschijnlijk zijn geluk niet op. We rijden verder en stoppen bij een walvissenuitkijkpunt. Gewoon een mooie plaast tussen de huizen waar je een goed zicht hebt op de zee. Spijtig genoeg is er geen walvis te zien. De tuinroute is zoals gezegd een prachtige weg maar de echte schoonheid kunnen we in deze tijd van het jaar niet zien. De vele bomen en struiken die hier aan de kant staan vertonen wel de eerste bloesems en hier en daar zie je al wel een bloem maar de grote massa veelkleurige bloemen waarvoor deze streek bekend is zien we niet. Daarvoor zijn we een maand of twee te vroeg. |
| Even verder komen we aan een gigantische brug die bekend staat als de plaats waar de grootste bungee-jump ter wereld gedaan kan worden. We parkeren de auto en lopen een eindje richting ravijn. Vanaf een mooi terras kan je zien hoe verschillende waaghalzen zich in de diepte storten. Voor geen geld ter wereld zou ik dit doen. Ik sta aan de rand van de ravijn en kan onder mij de bodem niet eens zien. | |
| Ik vraag de prijs en besluit dat het te duur is, anders had ik wel gesprongen…..denk ik. We volgen de mooie weg en komen uiteindelijk in Plettenberg aan. Plettenberg is waarschijnlijk één van de mooiste badplaatsen aan de tuinroute. Toch is de stad minder toeristisch en dus veel rustiger dan het nabijgelegen en populairdere Knysna. We vinden zonder problemen de la Vista Lodge die gelegen is in een soort residentiële wijk. De poort voor de lodge is gesloten maar wanneer we aanbellen worden we verwelkomt door Michele, een engelse dame op leeftijd maar ongelooflijk vriendelijk. De ontvangst is familair en hartelijk. Inchecken hoeft niet, mijn naam kent ze, en wanneer ze ook de namen van vrouw en kind heeft vernomen worden we naar onze kamer gebracht. Ik heb via internet van Michele een flinke “winterkorting” gekregen want anders was de prijs redelijk duur. Nu hebben we voor twee nachten de Blue Lagoon Suite geboekt. De kamer is fantastisch. Een gigantisch bed, tv, airco, bar, safe, aparte |
|
| slaapkamer voor Largo, badkamer met bad en douche, gratis koffie, water en karaf sherry en bovenal……..een prachtig uitzicht op de Indische oceaan en de baai en het starnd van Plettenberg vanuit de slaapkamer en zelfs vanuit ons bed. Dit is echt een droom. Ik hoop dat er morgenochtend, wanneer we wakker worden walvissen voor de kust liggen. Michele geeft ons nog enkele adressen voor het | |
|
|
avondmaal en we kiezen voor een pub vlakbij het water. Het Lookout and Desk restaurant is een café- restaurant dat in de trotter staat aangeprezen. Largo eet voortreffelijke mosselen en ik neem de visburgers. In de trotter reisgids staan de visburgers als specialiteit aangeprezen en terecht. Het smaakt mij al veel beter als deze middag! Maandag 17 augustus - Walvissafari in Plettenberg Bay Vandaag zou één van de top dagen van deze vakantie moeten worden. Eén van de redenen waarom ik naar Zuid Afrika wou komen was de mogelijkheid om walvissen te zien. De maand augustus zou een ideale maand zijn om walvissen te spotten omdat ze dan komen paren voor de kust en Plettenberg zou een goede plaats zijn. Ik heb dan ook van thuis uit een tour geregeld bij Ocean safari’s. De prijs was 150 € voor een boottocht van 2 uur. Wanneer we aankomen aan het kleine bureautje krijgen we direct te horen dat er vanmorgen nog geen walvissen gezien zijn. Een goed begin is alles! |
| We krijgen een zwemvest overhandigt en samen met de gids vertrekken we richting strand waar de boot ligt te wachten. Ik voel mij wel redelijk belachelijk lopend over straat met een dikke zwemvest aan. De boot ligt op het strand, we stappen in en worden door een tractor redelijk spectaculair in zee “gekatapulteerd”. We zijn vertrokken. | |
| Ongeveer 10 min. later stopt de boot en wijst onze ervaren gids een zwart stipje aan in het water. Onze eerste walvis blijkt een redelijk jong dier te zijn en komt voorzichtig dichterbij. Nu is het probleem met walvissen dat ze in het water leven en dat poseren niet echt één van hun hobby’s is. Ik trek ongeveer 25 foto van de Indische oceaan maar geen enkele foto waar een stukje walvis opstaat. Het dier komt boven en duikt direct weer onder waarna het weer een tijdje zoeken is waar hij zich bevind. Op een gegeven moment zwemt hij zelfs onder de boot door, ik blijf maar foto’s trekken terwijl ik verwoede pogingen doe om mijn evenwicht op de schommelende boot te bewaren. Uiteindelijk, lukt het mij om een foto te trekken met één klein zwart puntje op. Met een beetje goeie wil en fantasie kan je er een stukje walvisstaart in herkennen. We varen verder en zien op de rotsen zeehonden liggen luieren in de zon. Ongelooflijk eigenlijk hoe hoog de dieren op de rotsen gekropen zijn. Verder zien we nog water, grote golven en kotsende medepassagiers maar geen enkele walvis. |
|
| De gids en kapitein doen hun uiterste best maar nergens een walvis te bekennen. Uiteindelijk keren we teleurgesteld na een twee uur durende tocht, waarbij mijn maag zich meer dan eens heeft omgedraaid, terug met een foto van 150 € waarop een zwart puntje staat. Dit had dan één van mijn topdagen moeten worden. De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat wanneer we terug kwamen bij |
|
|
|
Oceans Safari’s en de volgende groep toeristen klaar stond om te vertrekken de mensen verwittigd werden dat er geen walvissen te zien waren. De mensen van
Oceans Safari’s doen hun best en zijn heel eerlijk maar als er geen walvissen zijn... dan zijn ze er niet. We vertrekken en gaan op aanraden van Michele naar het vogelpark Birds of Eden. Het park is een groot stuk “oerwoud” waar ze enorme netten over hebben gehangen en waar verschillende soorten vogels in hun natuurlijke habitat leven. We betalen 45 € voor een combiticket met Monkeyland waar we deze namiddag naartoe gaan. Onmiddellijk na de ingang zit er een kleine groene vogel die mooi blijft zitten wanneer we dichterbij komen en zelfs op ons hand komt zitten. Het dier is een soort papegaai-achtige en heeft een scherpe snavel die hij uiteindelijk ook in mijn hand zet. Een mevrouw met een (lelijke) groene, donzige sjaal passeert en de vogel vliegt er naartoe waarna hij zich op de dame haar schouder nestelt. De dame komen we later nog meerdere keren tegen en de vogel is steeds bij haar gebleven gedurende |
| de volledige tocht. Blijkt dat hij verliefd was op de (echt heel lelijke) sjaal. We wandelen verder door de mooi omgeving en zien verschillende vogels in diverse kleuren. Plotseling duikt er redelijk grote kaketoe naast ons op. Het is een mooie sneeuwiite vogel en hij blijft vlak bij ons zitten. Wanneer Anouck voorzichtig haar hand op de houten |
|
| balustrade legt komt het dier op haar hand zitten. Leuk! Het probleem is echter de vogel er weer af te krijgen. Wanneer je hem wil wegduwen pikt hij gewoon in je hand. Ik offer mij op en neem het dier voorzichtig over. We amuseren ons met de grappige vogel die niet weg wil maar wanneer hij rare bewegingen begint te maken en ik iets klein maar hards over mijn hand voel schuren wil ook ik er van af. Hij is het er echter niet mee eens maar uiteindelijk lukt het mij toch om na enkele venijnige “pikken” van zijn snavel hem op de balustrade te zetten. De vogel laat nog een klein stukje van zijn danskunsten zien want wanneer je voorover buigt doet het dier hetzelfde. Buig je naar rechts dan gaat hij mee en buig je over naar links doet de vogel je precies achterna. Een Amerikaanse rapper kan er nog iets van leren! Even verder zit een mooie rode vogel. Naast het dier is een toilet geplaatst en Anouck wil daar even van gebruik maken maar de vogel is het er niet mee eens. Wanneer Anouck naar de deur gaat zet de vogel zich ervoor en begint hij in mijn |
|
| vrouw haar tenen te bijten. Blijkbaar doet het pijn want Anouck haar natuurlijke behoefte is plots voorbij. Waarschijnlijk heeft het dier eieren daarbinnen liggen. We komen nog massa’s vogels tegen: grote papegaaien die rakelings boven je hoofd scheren, flamingo’s, kaketoes, en andere soorten in de meest opvallende en verschillende kleuren. Wanneer we iets gaan drinken komen de vogels bij ons | |
|
|
aan tafel zitten. Eentje komt bovenop mijn hoofd zitten en begint in mijn oren te bijten. En pret dat we hadden! Mijn oorbel heeft het dier zijn volledige interesse en ik ben dan ook blij wanneer de ober met een bus water de vogel van mijn schouder spuit. Ook Anouck krijgt tijdens het eten meermaals bezoek. Birds of Eden is een aanrader, niet alleen voor kinderen maar ook volwassenen zullen er van genieten. Naast het vogelpark is Monkeyland. Om veiligheidsredenen is het hier verboden om alleen rond te lopen en dus we vertrekken we met begeleiding van een gids. De man verteld in perfect engels alles over de apen en we zien dan ook op twee uur tijd alle soorten apen die hier en in de rest van afrika leven. Een grote witte aap, kleine aapjes, grote apen, vechtende apen... Vooral de ringstaart apen bekend uit de tekenfilm Madagascar trekken Largo zijn aandacht. Wanneer hij echter het lied “I like to move it, move it” begint te zingen houden ook zij het voor bekeken. De wandeling gaat verder en we lopen over de derde grootste hangbrug ter wereld. Het ding schommelt en beweegt dat het een lieve lust is maar toch is het leuk en |
| vooral een mooi zicht in deze aangelegde wildernis. Op weg naar huis komen we nog enkele spelende kinderen tegen. Ze zijn aan het spelen met hun i-pod en Playstation. Uiteraard is dit niet waar, ze zijn aan het spelen met wat in Afrika HET speelgoed voor de kinderen lijkt: een autoband. Wanneer we vragen of we een foto mogen nemen gaan ze fier naast elkaar poserenen komt er eentje in |
|
|
de verte roepend afgelopen om te wachten want hij wil ook op de foto. Dit blijven de leukste en mooiste foto’s die een mens kan nemen. Eten doen we in een Portugees restaurant in Plettenberg (tegenvaller) waarna we terug gaan naar onze fantastische lodge. Wie ooit in Plettenberg wil verblijven raad ik één adres aan: de La Vista Lodge. U kan mij altijd mailen voor meer info. |
|
|
|
|
|
|
Sammy |
|
|
||
