Homepage

Turkije
Tekst en foto's: Heleen Hoek
Reistijd: juli 2007

 

 
Hoe decadent kan het leven zijn?
De steward die mij en mijn bagage moest inchecken, geloofde niet dat een vrouw serieus met maar 11,6 kilo bagage, 2 weken op vakantie zou gaan. Nu weet ik in ieder geval hoe ze naar terroristen kijken..!
In het vliegtuig op weg naar Dalaman, zat een meisje naast me die duidelijk angstig was. Op zich niet zo vreemd, want de stewardessen waren vergeten om de deur goed op slot te doen. Daar kwam de piloot achter toen hij wilde vertrekken!
Altijd leuk om op de eerste rij te zitten…je ziet nog eens wat! Ik vertelde het meisje over mijn reisje naar Madrid met Suus, waarbij haar schoonzus geregeld had dat we in de cockpit mochten bij opstijgen en landen. (Geweldige ervaring!!).

Ik stelde haar gerust dat niet alles is wat het lijkt, zoals in het geval van ons reisje de piloot ons het verschil liet zien tussen de autopilot (hoe maakt ie een bocht) en tussen zelf sturen (hoe maakt ie een bocht) en dat hij er na ruim een kwartier in de lucht

achter kwam dat het lampje stoelriemen vast nog brandde…. Wij hadden een vermoeden wat de mensen in de cabine gedacht moesten hebben. Al dat gewiebel en dan niet op mogen staan! Het meisje kon erom lachen, maar de angst verdween gek genoeg niet!
Nauwelijks aangekomen in Fethiye, belanden Suus en ik op een heerlijk terras bij een hotel waar ook een zwembad is.


mijn crocjes

Suus en Wal zijn daar zeer welkom en ik als hun gast dus ook. Heerlijk!
Voor degenen die het niet weten, Suus en Wal hebben een heerlijk motorjacht van zo’n meter of 17. Zo mooi en af en gaaf! En in Turkije wordt hij steeds mooier door de klusjes die eraan gedaan worden.

’s Avonds eerst maar even winkelen, want het is zo warm dat ik meteen blaren heb. Nu dus een paar crocs gekocht. Ondanks dat iedereen er lacherig over doet…ze zijn geweldig!!

De volgende dag ontvangt Suus een sms van Carl. Een vriend van hun die in

Göcek ligt in de baai. Hij heeft een catamaran en wil morgen naar Fethiye varen. We zijn meer dan welkom om mee te varen. Dus weer een dag later beland ik op een bootje (ugh) van ruim een miljoen euro en kijk toe hoe Suus het gevaarte bestuurd en
hoe de boot dat later met de zeilen op zelf kan…PFF… Daarnaast een show van twee watervliegtuigjes die zo ongeveer voor ons neus het water in duiken. Heerlijk eten op een terrasje en genieten dat het wat afkoelt ’s avonds.

Mijn operatie gaat natuurlijk niet ongemerkt voorbij, want een beetje vreemd is het wel als een jonge (ahum) vrouw geen vinger optilt tijdens zo’n zeiltochtje. Dus, tijdens het eten in het toeristische centrum, uitgelegd waarom ik geen bal doe.

Woensdag rijden we op de scooter langs de kust en belanden in een kleine baai waar ‘huisjes’ op stelten staan, waaronder heerlijke schaduw is. Uitzicht over het water, warmte en lekker eten…dus slapen!

Donderdag moet Suus helaas naar Nederland voor de begrafenis van de vader


heerlijk die schaduw
van Wal. Heel rot natuurlijk. Suus heeft ze me uitgelegd hoe ik de scooter en de bijboot moet bedienen en hoe het werkt met de busjes (dolmus) die rondrijden, dus ik kan van alles doen. Ik ga ’s ochtends bij het zwembad liggen en heb met Carl afgesproken


de Tao

 dat hij me daar oppikt om met de scooter naar de Mannenwereld (Sanaai) te gaan. Hier zijn allerlei zaken die de meeste mannen geweldig vinden. Garages, staalbedrijven, rubberverkooppunten enzovoort.

Helaas is de voorband van de scooter lek, dus Carl neemt hem mee. Hij kan de band onderweg oppompen zodat hij naar de Sanaai kan rijden.

Hij gaat daarna nog even heen en weer naar zijn boot, pardon catamaran. Daarna rijden we alsnog samen naar mannenwereld. Leuk om te zien. Maar je wordt vooral bekeken! Dat is in Turkije al snel zo natuurlijk…
’s Middags op een terrasje een glaasje fris gedronken en de scooter van Carl
op de kant gezet. Klinkt als een simpel iets, maar dat is het mooi niet. Eerst moet het anker van de boot gehesen worden. Gelukkig heb ik de dag varen met Suus en Carl goed opgelet wat Suus deed en kan ik haar redelijk goed nadoen. De boot aanleggen is ook al een heel ding. Gelukkig is Carl zeer bedreven en komt een Nederlandse man aan de kant helpen met de
touwen. De giek wordt gebruikt als hefboom. Deze tilt de scooter op, waarna we hem op de kant kunnen laten zakken. Daarna moet de boot weer terug naar de ankerplaats en moet het anker dus weer vast komen te liggen.
Alle respect voor Carl de zich niet opwind over mijn onkunde, maar het rustig nog een derde keer uitlegt…;-).

Daarna nog even een duik in het zwembad en even naar de boot om me op te frissen. Carl maakt pasta, dus met de bijboot vaar ik zijn kant op.
Al met al erg leuk.
Vanavond ook eindelijk een berichtje van Bayram. (Voor degene die het Istanbul verhaal niet kennen: Hij is een Turkse man die het erg goed (lees: heel erg goed, te goed voor zijn gezondheid goed) doet in de scheepvaart.


de Tao in de wind
We hebben hem leren kennen toen ik in Istanbul op bezoek was bij Suus en Wal waarna we werden uitgenodigd voor een bbq


de Blauwe Moskee in Istanbul

 en later voor een plekje in de marina. Hij heeft een ticket vanuit Istanbul kunnen boeken. Hij komt vrijdagavond in Dalaman aan en is rond 23.00 uur in Fethiye.
Erg benieuwd wat dat voor avonturen gaat brengen!  

Intussen ben ik in de routine van vroeg wakker, koffie zetten. Even buiten zitten en kort praatje met de visser die elke ochtend al vroeg naast ons op de steiger zit. Het gesprek beperkt zich tot: ‘Hallo, hoe gaat het? Mooi weer hè?’ In het Turks. Waarop ik knik en mijn duim opsteek.

Prima te doen dat Turks! Verder kijk ik naar de roeivereniging die voordat de zon te warm is volop gebruikt wordt. Heerlijk!
Ik geloof nog steeds niet dat het mogelijk is dat Suus en Wal zo heerlijk gewoon

blijven met al dit genot om hun heen!  Maar begrijp wel heel goed waarom ze het daar zo heerlijk vinden. Vrijdag heb ik afgesproken met Carl om een tochtje op de scooter te gaan maken. Hij rijdt voorop op weg naar Kayakoy en Olüdeniz. Het
laatste plaatsje is een heel erg toeristisch plekje (Engelsen) aan de andere kant van de schierpunt van Fethiye. Het is volgens mijn reisleider(!) het meest gefotografeerde strand van Turkije.

Nu is het ook prachtig om te zien. De ligging is geweldig en het strand ziet er mooi uit. Maar eerst scooteren we naar Kayakoy.

Dit is iets meer in het binnenland gelegen. Het is een verlaten stad, waar vroeger Grieken hebben gewoond die die in 1920 zijn weggestuurd.

De huizen zijn niet in gebruik genomen, waardoor het nu allemaal ruines zijn. Mooi om te zien. We eten een heerlijke lunch onder de bomen met uitzicht op de


Vissertje


 op het water in de baai van Fethiye

 ruines. Geweldig! Dan dus doorgereden naar Olüdeniz en terug naar Fethiye. We gaan een hapje eten bij een Turks restaurantje (een Lokantasi). Allemaal heerlijke hapjes. Dan is het 23.00 uur en komt Bayram aangereden.
We drinken wat op de boot en hij neemt me mee naar een nachtclub in Fethiye.

Natuurlijk na eerst de baas te hebben gebeld, want anders is de behandeling niet oké (of zoiets). We komen binnen en krijgen in de geheel lege club een tafeltje toegewezen. Vlakbij de airco die op 20 graden staat... Overal staan tafeltjes met witleren stoeltjes. Prachtig (ahum).

Dan komt de ober die vraagt wat we willen drinken. Aan Bayram welteverstaan,

want de man besteld voor de vrouw. Dit is niet uit disrespect, maar juist bedoeld uit respect begrijp ik een beetje. In Nederland zou ik het geen seconde toelaten zo, maar je past je aan hè?
De drankjes worden gebracht samen met ongeveer 8 bakjes met fruit, chocolade en nootjes. Geweldig.
Op het moment dat het allemaal staat besluit Bayram dat hij liever naar een tafeltje wil bij de airco vandaan. Dit om te voorkomen dat we beiden straks buikgriep hebben. Tja, hij heeft gelijk.

 Wij gaan verzitten en de hele boedel wordt achter ons aan gebracht. Daar gezeten stroomt het tentje vol en begint de band. Een zangeres begint. Mooie stem. Ik heb de stem van Bayram in mijn linkeroor. Hij houdt van meezingen(!)

Ook vertaalt hij wat er gezongen wordt. Het is net als de Nederlandse liedjes en gaat allemaal over de liefde van je leven die je verlaten heeft.

Dan komt er een Gordon-achtige zanger binnenzetten. Een enorm showtype.
Zeker ook homo (waarvan de openlijkheid mij eerlijk gezegd wel verbaasd in


Fethiye vanaf het water
zo’n islamitisch land) en heel kleurrijk. De man heeft een prima (lees: luide) stem, de zangeres wordt achtergrondkoor. Bayram vraagt wat nummers aan, wat blijkbaar per 5 liedjes een fles champagne kost. Prima!


Fethiye

 Als mijn glas leeg is geef ik het aan de ober die voorbij komt. Deze buigt zich naar Bayram die zachtjes aangeeft dat hij nog een gintonic moet inschenken.

Dan ineens wordt de inhoud van onze tafel verplaatst naar het tafeltje helemaal vooraan. AARGH.  Ik vraag hoezo, maar het antwoord is me nu nog niet duidelijk.

In ieder geval zitten we nu in de spotlights. Yak!  (Voor diegene die mij nog niet zo goed kent: ‘spotlights’ staat lijnrecht tegenover ‘Heleen’, ondanks dat ik een leeuw ben als sterrenbeeld!)
Bayram vraagt nog maar eens een nummertje aan en besteld tequila. Voor ons, maar ook voor de zanger.
De zanger drinkt hem op. Wij niet... Er ontstaat wat gelach en gedoe, waarvan ik natuurlijk niets begrijp. De zanger loopt van het podium en geeft de microfoon aan Bayram. Ohoh! Inderdaad, hij gaat zingen. Nu vind ik het merendeel van de Turkse muziek op

kattengejank lijken, dus kan ik van mijn leven niet beoordelen of dat goed gaat komen...

De muziek begint en zo ook Bayram. Ik kijk eens naar de gezichten om me heen en zie iedereen met open mond luisteren. Hm dus hij kan zingen ...:-) Zelfs de zangeres weet niet hoe ze het heeft.

Er volgt zelfs een applaus. Als het nummer afgelopen is, krijgen we een kilo servetten over ons heen gegooid. Dan is het mooi geweest.

Bayram zegt dat hij morgen wel mee wil om Suus op te gaan halen uit Dalaman. Lijkt me een leuk tochtje bij


Prima plekje voor een "frisje"
daglicht, dus goed idee! Even zien of ik van Suus te horen kan krijgen hoe laat ze aankomt. En hopen dat zij het ook leuk vind natuurlijk!

Zaterdag ben ik vroeg wakker. Pff die hitte! We gaan ontbijten in de Marina. Die zijn duidelijk niet gewend aan gasten, want alle ingrediënten moeten nog ingekocht worden. Grappig. Omeletje, brood, fruit. Lekker hoor! Als ik vertel over het vissertje dat ik


Een stop voor uitzicht tijdens de scootertrip

 elke ochtend zie, verteld Bayram me over de ‘Griekse vissen’ in Fethiye.
Die vissen trappen er nog in als je brood in het water gooit. In Istanbul heb je wel ander aas nodig. Grappig, Wat wij met Belgen hebben (sorry Steve), hebben de Turken met Grieken (en een beetje meer…).

Daarna door naar het stadje, beetje shoppen en dan rijden we naar Olüdeniz. Geweldig…. Een Nederlandse man neemt je mee, maar ontwijkt het vreselijk toeristische gebeuren. Een Turkse man neemt je mee en je beland midden tussen de bradende Engelsen!

Wel grappig was het dat het water vreselijk zout is en je dus heel makkelijk blijft drijven. Het wordt ook wel de (Turkse) dode zee genoemd. ’s Middags doorgereden naar Kayakoy voor de lunch en dan naar het zwembad, want het is veel te warm om iets te doen.
Suus komt om 21.00 uur aan. We vragen of Carl ook zin heeft om mee te gaan, zodat we met zijn allen wat kunnen eten als Suus is geland. We belanden dus in Göcek in een heerlijk visrestaurant. Wat een luxe allemaal toch!
Zondag een rustig dagje met veel zwembad, boekje lezen en niks doen. Bayram vliegt vandaag terug naar Istanbul, wij houden het een beetje rustig bij de boot. Ook maandag is een rustige dag. Carl komt ’s avonds eten bij ons.


Het zwembad van het hotel…narigheid


De marina


Prachtige ochtenden
Gezellig. Suus spreekt met Edith en René af dat we morgen naar hun toekomen en meezeilen naar Fethiye op de Alondra. Carl gaat ook mee, dus weer een leuke tocht in het vooruitzicht. Dinsdag nemen we met zijn drieën de dolmus (bus) naar Günlüklü
(of iets dergelijks..:-)) Daar liggen Edith en René en Nadia (hun Zuid-Afrikaanse superhulp) met de Alondra in een baai waar


de Alondra

een nieuw park gebouwd wordt. Na heerlijke smoothies besluiten we op pad te gaan. Althans…men besluit en ik ga onder de parasol zitten…;-)

Geweldige boot, veel hout en prachtig breed. Alles mooi en gezellig! Heerlijk weer op het water en genieten van zon, zee en wind. Wat een leven! In Fethiye aangekomen vragen we Carl of hij zin heeft om te koken. Dat vind hij prima, dus we eten met zijn allen op de catamaran. Heerlijk!

Nadia heeft de gitaar meegenomen en begint na het eten lekker te spelen. Geweldig om te horen en heerlijk om mee te zingen (uhm water draagt hè?). Weet niet wat de buren

ervan vonden. In ieder geval heb ik een nieuwe liefde: Moonshadow van Cat Stevens. Mooi nummer zeg! Op weg terug naar de kade speelde Carl deze nog even heel hard vanaf de cd…de buurt gaat snel achteruit.
Woensdag maar weer eens een luie dag (uitputtend hoor die warmte). Beetje zwembad, beetje winkelen.

Donderdag houden we het ook bij het zwembad en ’s avonds nodigt Suus iedereen uit voor een lekkere Thaise maaltijd. Begrijpen jullie een beetje hoe verwend ik ben geworden…??? We eten dus met zijn vieren (René is naar Istanbul gevlogen).

 Vrijdag is het alweer mijn laatste hele dag. We halen Carl over om nog een zeiltochtje met ons te gaan doen, wat hij prima vind. We komen terecht in een baai waar ik Suus al een paar keer over heb horen praten (Tersane).

Hier lopen een paar geiten tegen de berg op, staan een paar vervallen huisjes en één restaurantje voor de nodige drankjes. Op dit moment is het best druk in de baai, want


Tersane
het is een superplekje waar elke toerist naartoe wil. Ik kan me helemaal voorstellen dat Suus het daar geweldig heeft gehad met Wal helemaal alleen in de winter. Op de terugweg vertrouwd Carl me het roer toe (ja echt..!) Dus heb ik Suus gevraagd om een


Heleen aan het roer

fotootje te nemen. (Pap bedankt voor Corel photoshop…;-))
’s Avonds een afscheidsetentje met Suus en Carl. Helaas hebben Edith en Nadia andere plannen. We gaan eten in Levissi. We worden met een busje opgehaald en keurig bij het restaurant afgezet.

Daar aangekomen krijgen we een kleine wijnproeverij (Turkse wijnen) en een rondleiding door het pand. Erg mooi en een beetje middeleeuws. Na het eten worden we weer thuisgebracht met het busje. Luxe hoor!

 

Zaterdag nog even koffie bij Carl met Edith en Nadia, dan nog een duik in het zwembad. Om 16.30 uur met de bus afgezet voor de deur van Dalaman airport en na een kop koffie van 11 lira (ofwel 4,5 euro. Al het geld dat je niet uitgeeft in het binnenland vanwege de lage prijzen, halen ze terug op het vliegveld.

Op mijn verontwaardigde GRMBL, kreeg ik er gratis een croissantje bij. Blijf Nederlandse hè?!) aangesloten in de rij met alle Nederlandse toeristen(!).


Hoe decadent het leven kan zijn leest u hier
Heleen