 |
Totness
- Nieuw
Nickerie - Bigi Pan |
|
|
|
||
|
|
||
|
Huisjes van de personeelsleden Kabalebo |
||
| Paramaribo - Kabalebo | Totness - Nieuw Nickerie - Bigi Pan | Brownsberg - Brokopondo | Frederiksdorp | ||
|
Om 10.45 uur zijn we terug bij het
resort. De kokkin (helaas zijn we haar naam vergeten) staat ons al op te
wachten en heeft een vroege lunch voor ons klaargezet, zo ontzettend
attent! Na de lunch kleden we ons om en pakken we de laatste spulletjes
in, tijd om te gaan! |
|
|
Ons vliegtuigje arriveert om 12.20 uur. Dachten we de
heenweg een klein vliegtuig te hebben, deze is pas echt klein! Plek is
er voor de piloot en voor ons! Met z'n 3-en gaan we de lucht in en
moeten we helaas echt afscheid nemen van Kabalebo en al die lieve
mensen. De kokkin staat ons, na een stevige knuffel, uit te zwaaien,
waar maak je dat nou nog mee?! We hebben behoorlijk wat turbulentie. Achter onze stoelen ligt onze backpack samen met de lege statiegeldflessen (rum- en Parboflessen) die retour gaan naar Paramaribo. Het vliegtuigje heeft overal kieren en dat is flink te merken aan de luchtstroom. De hele situatie is ons wat vreemd, de piloot is echter rustig, dus leggen we er ons, met de nodige zweetdruppels op ons voorhoofd, maar bij neer. De vlucht terug duurt iets langer en na ± 80 minuten gaan we landen zonder dat wij ook nog maar iets hebben gezien wat op een landingsbaan lijkt. |
|
Het zal wel goed komen! Ook deze landing is weer perfect en we bedanken de piloot (het is net of je uit een taxi stapt). Eenmaal buiten het vliegveld zien we in geen velden of wegen onze taxi. We wachten een poosje en besluiten dan toch een andere taxi te nemen. |
|
Gelijk is er hulp van alle kanten aanwezig en een
taxichauffeur is zo geregeld. We komen een prijs overeen en stappen in.
Net op dat moment zien we de chauffeur die ons heeft weggebracht en ons
ook zou komen ophalen. Hup, de spullen overladen en op weg zijn we naar
het Eco Resort. De chauffeur verontschuldigt zich veel te vaak voor de
vertraging, maar wij zitten er niet zo mee. |
|
|
|
|
|
27/08/2007 - Vandaag reizen we naar het westen van
Suriname, naar Nieuw Nickerie. Op de afgesproken tijd staat jawel,
Cedrik, ons al op te wachten. We checken uit bij het Eco Resort en
worden voorgesteld aan Willie, dit is niet zijn echte naam, wij noemen
hem Willie zijn achternaam is Wortel, makkelijk te onthouden! Willie
werkt, net als Cedrik, ook bij Access Travel. Aangezien Cedrik over een
tijdje stopt met dit werk, is hij nu anderen aan het inleren, dus
vergezelt Willie ons op de trip naar Nieuw Nickerie. Tevens gaat er nog
een ander Nederlands stel mee en met in totaal 6 personen gaan we dus op
weg. We rijden kris kras door Paramaribo en deze stad blijft boeien, er is altijd en overal bedrijvigheid. Uiteindelijk rijden we via de buitenwijken (met wel erg grote villa's, volgens Cedrik "boeren de boeren hier goed") richting het westen. We passeren diverse kleine plaatsjes en komen aan in het plaatsje Groningen. |
|
In het "Theehuisje" aldaar genieten we van een kopje koffie met wat lekkers (door Cedrik en Willie meegenomen). Hier blijkt al dat Willie het liefst de hele dag over eten praat! Hij is nu al een keus aan het maken voor het avondeten, terwijl hij geniet van een broodje met pittige vleesvulling. |
|
|
In het plaatsje Totness hebben we onze volgende stop. In dit plaatsje staat het standbeeld van de slaaf Tata Colin, hij had ten doel alle slaven in Coronie en Nickerie te bevrijden. Het standbeeld krijgt om de zoveel tijd netjes andere kleding aan. In Totness gaan we ook de rode Ibis bekijken bij de zee. Jee, wat hebben die vogels een uitzonderlijk rode kleur, prachtig om te zien! De jongere vogels zijn valer van kleur maar door het eten van garnalen hebben ze al vrij snel de rode kleur te pakken, vertelt Cedrik. |
|
|
We bezoeken een visdrogerij en de eigenaar in kwestie
leidt ons rond. We hadden verwacht dat het ontzettend naar vis zou
ruiken maar niets is minder waar. De gedroogde vis kan weken bewaard
worden. Wij zien er maar van af, het wemelt van de vliegen en de
gedroogde vis ligt pal in de zon. Tevens haalt de eigenaar uit een
kippenhok een aapje te voorschijn. We hebben medelijden met het beestje,
het kijkt zo treurig, zijn naam is Piet... We rijden verder naar het westen en merken dat het landschap hier erg vlak wordt, overal zien we rijstvelden. Nieuw Nickerie wordt tenslotte niet voor niets de rijstschuur van Suriname genoemd. Tegen lunchtijd arriveren we in Nieuw Nickerie. Cedrik en Willie nemen ons mee naar een uitstekend restaurantje. We eten er heerlijk! Dan is het tijd om in te checken in Hotel Residence Inn. |
|
|
|
|
Het hotel ligt centraal naast de bekende palmenlaan. We rijden nog een rondje zodat Cedrik ons kan laten zien waar de supermarkt is en waar we eventueel kunnen pinnen. Alles bevindt zich op loopafstand. In het Residence inn krijgen we een kamer toegewezen met balkon. De kamer ziet er netjes uit en heeft airco en een koelkastje. |
|
|
Toch hebben we een beetje het idee dat het vergane
glorie is, beetje oubollig allemaal. Om 17.30 uur komen Cedrik en Willie
ons weer ophalen om naar de Zeedijk te gaan. We hebben dus nog even de
tijd om boodschappen te doen en de koelkast te vullen met enkele
Parbo's. Die nuttigen we vanavond gezellig op het balkon. Tegenover het hotel is een Braziliaanse kermis neergestreken en die zal ongetwijfeld druk bezocht gaan worden. Kunnen we dus mooi allemaal gaan volgen! Na de boodschappen en een bezoek aan de pinautomaat nemen we een douche en wachten vervolgens buiten op een bankje op Cedrik en Willie. Het is nog best een eindje rijden naar de Zeedijk, als we maar op tijd komen voor de, volgens Cedrik, prachtige zonsondergang. |
|
Tijdens een bezoek aan Nieuw Nickerie kun je de
Zeedijk niet overslaan, al is het alleen maar omdat het stadje zijn
bestaan aan deze dijk te danken heeft. Eenmaal bij de Zeedijk lijkt het
net of je in Nederland bent, de dijk, de kleur van de zee, alleen is de
temperatuur in Suriname toch aangenamer! De zonsondergang is werkelijk
prachtig om te zien. In de verte zien we Guyana liggen. Cedrik vertelt
dat er nog steeds mensen proberen om de kust van Guyana te bereiken in
veel te kleine oude bootjes, met alle gevolgen van dien. We bezoeken tevens de tempel die aan de Zeedijk ligt. De tempel wordt verlicht door alle denkbare kleuren lampjes, het komt wat kitscherig over allemaal. We krijgen een korte rondleiding maar eerlijk gezegd zijn we niet echt onder de indruk al heeft de tempel wel een erg mooie ligging, zo aan de zee. |
|
|
|
Terug in Nieuw Nickerie kunnen we onze avond zelf invullen. Cedrik en Willie gaan in een cafeetje poolen, als we zin hebben zijn we welkom. Maar wij zoeken ons balkon op. De kermis is in volle gang en het is geweldig om al die uitgedoste kermisbezoekers te zien, veel bling, bling, de dames en heren hebben flink uitgepakt! We kunnen alles mooi volgen vanaf ons balkon! Menig autobestuurder komt zijn of haar auto showen, de muziek voluit en uiteraard de raampjes open. |
|
|
|
|
28/08/2007 - Na een goede nachtrust
zitten we om 06.30 uur aan het ontbijt. We zijn de eerste, hoe is het
mogelijk... Na het ontbijt nemen we een kop koffie mee naar de kamer.
Daar pakken we onze spullen in en hebben nog voldoende tijd om op het
balkon van de omgeving te genieten, het is nog erg rustig deze morgen.
Tegenover het hotel wordt net een zwerver wakker, hij heeft de hele
nacht op een bankje gelegen, loopt na het wakker worden naar een boom,
doet een plas en gaat weer op het bankje liggen, voor hem is het
waarschijnlijk nog te vroeg... |
|
|
Om 08.00 uur vervolgen we onze reis naar Bigi Pan.
Dit natuurgebied ligt nabij Nieuwe Nickerie. |
|
Na de lunch maken we nog een uitgebreide vaartocht en dan gaan we weer terug richting sleephelling. Het water is nu zodanig gezakt dat we een stukje over land moeten lopen voordat we opnieuw het bootje in kunnen. Je kunt dus zelfs klunen in Suriname! |
|
|
|
|
|
De zon schijnt volop en de plekken die niet zijn ingesmeerd met factor 10 hebben het zwaar te verduren (daar komen we 's avonds achter). |
|
|
Vanuit Bigi Pan bezoeken we een rijstfabriek. Nooit
geweten dat er zoveel werk aan vooraf gaat, het kost de nodige
inspanning om die perfecte rijstkorrel op ons bord te krijgen. Het
bezoek is zeer zeker de moeite waard, wel is het in de fabriek broeierig
warm. Na ons bezoek aan de fabriek krijgen we nog wat te drinken bij het
huis van de eigenaar en is er gelegenheid om wat in het gastenboek te
schrijven. Nu wordt het echt tijd om terug te keren naar Paramaribo. Maar niet voordat we het plaatsje Wageningen hebben bezocht. Hier staat het bekende standbeeld van de slavin Alida die volgens overlevering door haar eigenares, Susanna du Plessis, zou zijn gestraft voor de wellustige blikken die zij aan haar meester ontlokte. |
|
|
De straf bestond uit het afsnijden van een van haar borsten. De rode plek op haar borst is dus geen graffiti, wat menigeen denkt. |
|
|
We doen wat inkopen in de plaatselijke supermarkt en
rijden vervolgens in één stuk door naar Paramaribo.Tijdens deze rit laat
Willie zijn zangkwaliteiten overduidelijk horen! Of we wel even allemaal
mee willen zingen! Ja, daag Willie, wij slaan even over! Maar gezellig
is het wel! We worden laat in de avond afgezet bij het Eco Resort en nemen afscheid van elkaar. Wij hebben geweldig genoten! We checken in en krijgen wederom dezelfde kamer toegewezen. Tevens is er post voor ons. Post? Hier in Paramaribo? Het blijkt dat Patricia (de manager van het Kabalebo Resort) een envelop heeft afgegeven met daarin een DVD van het Resort en omgeving en tevens 2 echte certificaten, waarin staat dat we met een goed resultaat de Misty Mountain hebben beklommen. Wat een fantastische vrouw! Omdat het al zo laat is dineren we bij het Eco Resort, helaas, want het eten is uitermate slecht! Er staat alleen vis op het menu, de kok heeft het vlees vergeten. Buiten de vis kunnen we kiezen uit gekookte aardappels, gekookt ei en groente, erg karig. Ze proberen het goed te maken met een uitzonderlijk lekker toetje, vooruit dan maar! We drinken nog wat en zoeken dan ons bed op, morgen is het weer vroeg dag. |
|
|
Pasca |
|
|
|
||
