 |
Salvador Dalí Triangel |
|
|
|
||
|
|
||
|
Port Lligat |
||
| Start Spanje | Costa Brava Achterland | Costa Brava - Van de kust naar Núria | Salvador Dalí Triangel | ||
| Figueres Gelukkig heb ik de leeftijd dat ik nog meemaakte dat Señor Dalí regelmatig de media haalde met allerlei malle fratsen. En natuurlijk vond ik hem een aanstellerig ventje. Maar toen wij bij de uitlopers van de Pyreneeën onze vakantie doorbrachten, waren we slechts op een half uurtje rijden van het tentoonstellingsgebouw van Salvador Dalí. Dat bevindt zich in Figueres, zo'n 20 km van de Franse grens. Wij moesten dan toch maar eens een bezoekje brengen aan het Teatro Museo Dalí. Konden we eens bekijken wat dat schilderachtig figuur allemaal gepresteerd had in zijn bewogen leven. In het kleine stadje kost het geen enkele moeite om zijn museum te vinden, de weg er naar toe staat uitstekend aangegeven. Al van veraf zie je het eigenaardige gebouw, dat mede door hem zelf is ontworpen en dus zeker niet normaal oogt met die enorme eieren boven op het dak. |
 |
 |
We parkeren schuin tegenover het museum in een open parkeergarage. Dan steken we de weg over en via enkele brede
trappen staan we op het plein bij het museum.
We raken al direct in de sfeer, door de vele en rare standbeelden die het plein opsieren. Ondanks dat het mei is, zijn er veel bezoekers op de been. Opvallend veel mensen tussen de 15 - 35 jaar bevolken het plein en staan te kijken bij alle vreemde zaken die er te zien zijn. De koepel van het museum valt heel erg op. Deze is bijna bolvormig en valt al van ver te zien. Deze koepel overspant de hele hal van het museum, zoals straks zal blijken. Het plein heeft ook veel gezellige terrasjes en wat eenvoudige eetgelegenheden, die goed bevolkt zijn. Dan stappen we maar eens naar binnen. Zonder in een rij te moeten staan passeren we de kassa van het drukst bezochte museum van Spanje. We komen in de overweldigende hal, onder die mooie koepel die zo duidelijk zichtbaar is. Enorme schilderwerken van Salvador Dalí sieren de hal op. En dat zijn niet zo maar schilderwerken: elk werk heeft een verhaal en vele verborgen "grapjes". |
| Het is natuurlijk
niet aan mij om over de schilderwerken te oordelen, die moet je gewoon
zelf zien. Ondanks de drukte in de hal is er volop ruimte en zijn er genoeg zitjes
om op je gemak al het fraais in je op te nemen. |
| Na verloop van tijd gaan we de binnenplaats op.
Hier is het echt wél druk.
Je raakt niet uitgekeken naar, ja... waar naar... je ziet zoveel raars tegelijk. Wat moet die Rolls daar midden op het plein? Kijk je naar boven, dan zei je allerlei gevelversieringen, die uiteraard niet normaal zijn volgens de geldende begrippen. Wel zéér apart. We gaan voorbij aan de enorm grote blote en tevens gevulde dame in vermoedelijk brons. Alles is even wonderlijk hier. Maar je komt pas echt onder de indruk als je weer naar binnen gaat, daar waar de beroemde werken hangen. en dat zijn er misschien wel honderden. |
|
|
|
Als je wat
dichter bij zijn schilderijen komt, zie je hoe verfijnd het penseel de
kleur op het doek heeft gezet. Ook de absurde afbeeldingen en dat zijn
de meeste, maken diepe indruk op me. Gaandeweg begin ik respect voor die
rare kunstenaar te krijgen. Maanden later weet ik het zeker: Dalí is voor mij dé schilder. Niet dat ik er verstand van heb. Maar het spreekt me meer aan dan de werken van b.v. van Gogh. Een nieuwe Dalí- fan is geboren. Ook tientallen tekeningen in een galerij op een hogere verdieping zijn te bewonderen. De één vindt ze schunnig, de ander prachtig. |
|
| We zijn een hele middag
van de éne in de andere verbazing gevallen. Hoe meer alles tot je door dringt, des te meer wil je van Salvador Dalí weten. Ook over zijn geliefde Gala. |
|
|
| Hoewel Salvador in Figueres is geboren, bracht hij veel tijd
van zijn leven door in het schilderachtige vissersdorpje Cadques. Als kind ging hij daar met zijn ouders in de zomermaanden heen. Zij hadden er een klein huisje.
Op luttele kilometers van dit heerlijk dorpje, omklemd door stevige rotsen en bergen, ligt het gehucht Port Lligat.
Daar heeft de meester zijn beste werken gemaakt, vond hij zelf. Een eigenaardig bouwwerk is daar te bewonderen. En nu we toch door het Dalí- virus zijn aangetast, willen we het daar ook eens gaan bezoeken. Dat doen we een andere keer. |
|
Port Lligat |
| Na drie of vier km kan je op een parking even terugblikken op de vlakte tussen Rosas en het achterland. Je bent al snel aardig hoog, zonder het echt gemerkt te hebben. Over een schilderachtige weg, waar niemand haast heeft, kom je na 15 km op een driesprong. Even er voor kan je de wagen parkeren en dan genieten van een magnifiek uitzicht over het landschap dat noordelijk van je ligt. |
|
Bij de driesprong ga je niet naar El Port de la Selva, maar pak richting Cadaqués. Het wordt alsmaar mooier. Links ligt de Montana Negra en even later is de zee te zien. Nog een flinke bocht en dan zie je het witte dorp . De verleiding is groot om hier te blijven en als je er tijd voor hebt, moet je dat zeker doen. Wij nemen het weggetje aan de noordkant van het dorp in de richting van Port Lligat. |
|
|
Na drie tot vier km zijn we er. Leuk weggetje
Nergens eng of gevaarlijk. Wel mooi.Aan de noordkant van Port Lligat is een onverhard parkeerterrein.
Hier de wagen dus parkeren.
Ga je dan terug omhoog het dorpje in, dan kom te via sprookjesachtige straatjes en trapjes bij het beoogde huis van mijnheer Dalí. Je kunt ook de weg oversteken van het parkeerterrein, dan sta je op het strand en dan loop je in enkele tientallen meters naar het stulpje van de tortelduifjes Salvador en Gala. Voor het aparte gebouw ligt een in verre staat van ontbinding verkerende roeiboot, waar binnenin een prachtige boom groeit. Wie er het eerst was weet ik niet; de boom of de boot. |
We deden een poging om binnen te komen maar we wisten het eigenlijk al: je moet van te voren reserveren. We konden een plaats boeken voor drie dagen later. Dat hebben we maar niet gedaan. |
| Het alleen daar zijn met allemaal Dalí fans, of natuurliefhebbers, is al iets aparts. Ook intrigerend zijn de verwilderde en toch tamme katten. Er liep geen enkel ongehavend exemplaar rond. De één mist een half oor, de ander een stuk staart en weer een arme sloeber strompelde moeiteloos met drie poten tussen de menigte.Het moet een hard leven voor die beesten zijn. Veel mensen komen hier voor niets, want ze weten niet aan dat je zelfs in mei moet reserveren. |
|
Dan loop je maar aan de buitenkant van de gebouwen om een glimp van het interieur te kunnen zien. |
|
|
Maar het blijft bij de aanblik van een paar stevige bewakers die het zaakje goed in de gaten houden.
Er is ook een winkeltje, waar we wél binnenkunnen en daar is alles te koop met Salvadors markante kop er op. Veel mensen die niet naar binnen kunnen, genieten toch van de heerlijke sfeer die hier heerst en de ruige zee die op het strand klotst. Met of zonder het interieur van Salvador's woning, is het tripje hier naar toe de moeite waard. Dus is er tijd voor een bezoek aan het zo vaak geportretteerde Cadaqués. Omdat Salvador dik geld verdiende kon hij het zich permitteren om een kasteel voor zijn geliefde te kopen. Dat kasteel ligt in Púbol. Om het verhaal rond te maken moeten we daar ook maar eens gaan kijken. |
|
|
 |
Púbol is een piepklein dorpje waar het Kasteel van Gala dicht bij de kerk is weggestopt in het groen. Aan de rand van het dorp is een royale parkeerplaats op een grasveld, waar je nog even kan liggen luieren in de zon. Op een kleine 100 meter afstand kom je dan bij het kasteel waar veel charmante bewaaksters rondlopen om de zaken scherp in de gaten te houden. We zullen ons keurig gedragen. Op de binnenplaats ga je een trapje op om bij het kantoortje daar de entreegelden te betalen. Wij komen er nu makkelijker binnen, dan destijds Salvador, want volgens de berichten mocht die alleen bij zijn geliefde verschijnen nadat hij het schriftelijk had aangevraagd. |
|
Gala mocht zich graag omringen door jeugdige kunstenaars, zoals dichters en muziekminnaars. En dan kon je wel eens ongelegen komen natuurlijk. |
||
|
|
Zoals deze foto's |
|
|
|
Het ziet er echt
|
|
| Je mag
nagenoeg door heel het kasteel wandelen. Van de badkamer tot aan het zonneterras, van de slaapkamer tot de garage onder het
kasteel.
De keuken staat er bij alsof je zo kan aanschuiven en een boterhammetje met pindakaas kunt smeren.
Ook hier had Salvador een atelier om zijn schilderkunsten bot te vieren en ook hier zijn natuurlijk weer grapjes en eigenaardigheden verwerkt. Je mag ook naar hartelust in het familie album bladeren. Dat ligt op een kastje en ziet daarin foto's van zijn jeugd en ook de ontmoetingen met niet geheel onbekende grootheden van deze aarde. Het is dat die charmante oppassters steeds rondom je heen dwalen, anders zou je denken dat de twee bewoners zo konden binnenkomen. Je voelt min of meer dat ze hier nog zijn. En gedeeltelijk gaat dat ook op voor Gala. Die is, gelukkig na haar overlijden, ingemetseld in een crypte die in de kelder te bezoeken is. We hebben alles zo'n beetje bekeken en vol bewondering gaan we via de buitentrap naar de binnenplaats van het kasteel. We knikken nog even vriendelijk naar de dame in het kantoortje van de "onthaal" en brengen een bezoek aan de hemelse tuinen van Gala en Salvador. Dat is aan de andere kant van de binnenplaats waar een oorverdovend lawaai te horen is van vele soorten vogels die echt lol in het leven schijnen te hebben. |
|
We betreden het aards paradijs. Heerlijk geurende bloemen en planten, leuke doorkijkjes, heerlijke prieeltjes en gekletter van de vele waterpartijen. |
|
|
Dit alles overvalt
je binnen enkele seconden. Als je op een van de vele bankjes gaat zitten en je
sluit de ogen voor een paar seconden, dan weet je het: zo moet het hiernamaals er uit zien. Want je krijgt visioenen door al die indrukken. Maar dat is niet alles. Links en rechts van je zie je de meest vreemdsoortige olifanten, die door de meester zelf ontworpen en gemaakt zouden zijn. Als je het klimaat ook nog in ogenschouw neem, wil je hier nooit meer weg. Maar wij moeten wel... Er is nog zoveel te zien in het noordelijk deel van de Costa Brava. |
|
Gala is in 1982 overleden. |
|
|
|
|
Charles |
|
|
||
