| Homepage |
Rondje Madeira |
|
|
|
||
|
|
||
|
|
|
|
|
|
| Er staat een glimmende Clio voor de inkom. Die hebben we een paar dagen gehuurd om het eiland te verkennen. We volgen de kustweg richting west via de Estrada Monumental langsheen het Lido complex in São Martinho. Dit is het modernste gedeelte |
|
|
waarlangs de hoofdstad zich heeft uitgebreid. Hier vind je de meeste
luxueuze hotels, villa’s en woonappartementen. Eenmaal die drukte
voorbij krijgen we een heel wat romantischer weg te zien , omzoomd met
talrijke bloemen. Mij valt het op hoe zeer de trajecten van de snelweg of via rapida zijn toegenomen. Vele bruggen en tunnels hebben het landschap enigszins hertekend. Gelukkig is er nog steeds de oude kustweg die langs vele bochten en steile klimpartijen voert naar weer een ander uitzichtpunt of |
| miradouro waar geen halt houden doodzonde betekent. Camara de Lobos is een schilderachtig vissersdorpje 9 km ten westen van Funchal. Hier zijn de vissers nog steeds heel bedrijvig en wordt er vooral veel espada bovengehaald. |
|
Vanop de hoger gelegen weg krijg je een mooi overzicht over dit gebied
dat midden de wijngaarden en bananenplantages ligt. Camara de Lobos ( hol van de zeewolven) werd ook vooral bekend omdat Sir Winston Churchill er vanaf 1950 vaak te gast was en er dit typische haventje schilderde. Vanuit Camara de Lobos heb je ook al een mooie kijk op de klip waar we heen willen. Gedurende een tiental kilometer gaat het flink bergop.
Dit moet zowat de vruchtbaarste
landbouwstreek van Madeira zijn. De miradouro van Cabo Girão biedt vele
uitzichtpunten. |
|
| Dennen en eucalyptussen groeien hier tot aan de rand van de afgrond. Adembenemend ! Wie mooie plaatjes wil schieten moet wat geduld uitoefenen. Hier sta je nooit alleen. Cabo Girão is één der drukst bezochte plekken op Madeira. |
|
|
|
|
| Via een spectaculaire rit hoog in de heuvels bereiken we via Campanàrio de tweede grootste stad van het zuiden : Ribeiro Brava. Het stadje ligt in een diepe kloof tussen twee bergwanden en is een zeer belangrijk kruispunt van twee wegen. Enerzijds de kustweg die rondom het eiland gaat en anderzijds de dwarsweg die rechtstreeks naar de noordkust en São Vicente leidt. |
|
|
In Ribeiro Brava is het aangenaam wandelen langs de gezellige
winkelstraatjes en nabij de zee zijn er enkele terrasjes die lonken naar
de dorstige chauffeur. Van al dat draaien en dat keren, weet je wel ! Tot Ponta do Sol, de warmste plek op Madeira , is de weg vrij vlak en breed. Verderop verandert het snel en worden de wegen smal , erg bochtig en veel steiler. Er is nauwelijks verkeer omdat de meesten de verkorte weg noordwaarts kiezen.
Voorbij Calheta zijn we even de goeie
weg kwijt. Een bediende van een benzinestation (die hier niet dik
gezaaid liggen) stuurt ons een kortere secundaire weg op richting het
hoogplateau en Fonte da Pedra. |
| De motor en ikzelf beginnen warm te lopen. Wat als hier een tegenligger, een panne, … ik durf er gewoon niet aan denken ! We zijn er echt niet rouwig om wanneer, na een tiental km, er weer licht door de bomen schijnt. |
|
Bijna boven op de hoogvlakte komen we
op een bredere weg uit. We zijn op een uitloper van het Paul da Serra plateau op
een hoogte van 1022 m. Dit moet Fonte da Pedra zijn. We rijden letterlijk boven de wolken en langs de kant van de weg staan koeien te grazen . Een waanzinnig beeld. Soms staan ze gewoon pal op de weg en gapen ze ons alsof we een trein zijn. Een hele trage dan wel.
Bij de steile afzink naar de
noordkust is een uitkijkpunt vlak boven Porto Moniz. Prachtig !
Meteen een mooi zicht op de lavarotsen die uit de zee opsteken en aldus
bij hoogtij natuurlijke zwembaden vormen. |
|
| Graag wilden we de gevaarlijke, maar oh zo mooie oude route tussen Seixal en São Vicente volgens maar we worden via de snelweg en lange tunnels gestuurd. In São Vicente vernemen we dat om veiligheidsredenen het hoger vermeld traject slechts in de andere richting open is. Daar kunnen we inkomen. Dat doen we dan maar na een korte lunch. |
|
| Vanaf hier tot Boaventura en São Jorge is de weg bijzonder smal en kom je ook liefst geen tegenliggers tegen. De omgeving is evenwel oneindig mooi en heel kleurrijk. In Santana is een bezoek aan de typische huisjes een must. |
|
|
De oorspronkelijk nog
bewoonde huisjes zijn nu boetiekjes
geworden en staan midden een weelderige tuin met prachtige bloemen. Aan het einde van die tuin een panoramisch vergezicht over de oceaan. Heel fraai !
Langs het mooie Faial en Porta da Cruz
vervolgen we onze rondrit . Na een glimp van Machico te hebben opgevangen en
omdat er nog meer moois te zien is in de omgeving, beslissen we om hier later
eens terug te keren. |
|
|
Dirk |
|
|
|
||
