Homepage

Omgeving Funchal
Tekst en foto's: Dirk Dewulf
Reistijd: voorjaar 2008

 

 

Start Portugal

Funchal

Rondje Madeira

Binnenland

Omgeving Funchal

         
ZWEVEN  EN DROMEN
Belofte maakt schuld. We zouden nog eens naar Monte teruggaan, een klein gehucht  gelegen in het noorden van de stad op een hoogte van 550 meter. De huurauto is inmiddels weer ingeleverd en we stappen dus het vertrouwde traject naar het centrum. Nabij het Catarinapark merken we plots dat er bezoek is. Een cruiseschip ligt aangemeerd aan de pontinha in de haven. Via internet had ik  gelezen dat de onder P&O varende Aurora zou aanmeren in Funchal tijdens ons verblijf.


Telefrico naar Monte

Even checken en inderdaad, dat is hem.
Sierlijk maar veel groter dan we ons hadden voorgesteld (270m lang , 32m breed , 9 decks , 1874 passagiers in 939 cabines en 936 bemanningleden). Het schip vaart vandaag nog af om 16u en dat willen we niet missen.

We wandelen via de promenade richting oude stad ten oosten. Daar kan je de telefrico of kabelbaan nemen naar Monte. (retour ticket 14,5 € p.p.). Een enkel traject duurt 10 min en verveelt geen ogenblik. De cabines zijn comfortabel en bieden panoramisch zicht. Ze zijn bovendien erg stabiel en nodigen uit tot fotograferen en filmen.

Echt de ideale manier om een kompleet beeld te krijgen van deze tegen de hellingen opgebouwde stad. Hoe hoger men komt , hoe groter het kontrast tussen schamele woningen en rijkelijke quinta’s en villa’s.

Boven worden we afgezet aan de Tropical Gardens.
Een paar minuten wandelen en je staat aan de voet van de kerk. Eerst nog een hele reeks van die halve trappen opklimmen en dan de beloning : de
Igreja de Nossa Sehora do Monte. Deze kerk is rijk versierd en herbergt in een zijkapel het graf van de

laatste Oostenrijkse keizer Karel I. Hij kwam naar hier na de troonsafstand in 1918 en overleed er in1922 op 35- jarige leeftijd.

Monte was toen een mondain vakantie- en rustoord voor de Europese aristocratie. Vandaar de vele villa’s en rusthuizen . Kom je de kerk buiten dan ligt Funchal letterlijk aan je voeten. Geweldig zicht !

Beneden de trappen wacht weer één van de hoofdattracties van Madeira. De Carros de Cesto, rieten manden op een soort ski’s, waarmee begeleiders in witte kledij met rieten hoed, met je de steile berg afglijden.
Ze noemen het de
Tobogan. Wereldberoemd, dus kost het wat centjes ( 25 € voor 2p, 37,5 € voor 3). Eigenlijk is ook dat niet meer wat het was.
De gladde kasseitjes van weleer zijn asfaltwegen geworden en men gaat lang niet meer tot beneden in de stad. Hooguit enkele honderden meters.


Kerk van Monte

Erg toeristisch, maar het blijft een trekpleister en dus moet je het gezien hebben ! Voldaan keren we dus terug naar de benedenstad … per kabelbaan !


Funchal aan je voeten


de begeleiders


Largo do Phelps

Een hapje eten en een terrasje doen en wat rondkuieren in de chique winkelstraat rond Largo do Phelps. Dan is het tijd om terug te wandelen tot aan de zee. Over enkele minuten zal de Aurora de haven uitvaren. De Santa Maria, een getrouwe replica van het


Uitwuiven cruisetoeristen

karveel waarmee Columbus  naar Amerika voer, loopt net de haven binnen en vaart langs het cruiseschip. Wat een contrast ! Het karveel lijkt wel een speeltuig tegenover de oceaanreus. Wel levert het een mooi beeld op. En dan is het zover, het anker is gelicht en de trossen losgegooid. Driemaal loeit de hoorn en weg is hij.

Gestatig zet het gevaarte zich in beweging en vaart de haven uit begeleid door enkele zeilbootjes. De meeste passagiers hebben zich op de achterdecks geconcentreerd en wuiven Funchal uit ten afscheid.

Het heeft wel iets zo’n afvaart. Het doet een mens weer dromen van andere horizonten. Minuten lang volgen we de

cruiser die nu volle zee kiest richting Afrika. Tijd om nog een wandeling te maken langs de Marina en dan naar het oude stadsgedeelte te trekken voor een etentje onder de open hemel. Het werd Espada Madeirensa en een gekoelde Mateus. Lekker, en het smaakte naar nog !

WATER EN VUUR
Met het weekend voor de deur gingen we nog wat rondwandelen in de binnenstad. Nu de meeste bezienswaardigheden al gezien waren, werd het meer ronddolen in de winkelstraatjes. Dan weer een koffie op een terrasje , kaartje schrijven en zo meer.

En als we nu eens gingen varen ? Op naar de marina waar aanbod genoeg is voor wie op zee wil. Dolfijnen spotten, zeilen, sportvissen, duik-en snorkeltrips, voor elk wat wils. Een 3 uur durende minicruise naar Ponto do Sol leek ons wel wat en we konden al deze middag vertrekken.

De rit langs de zuidkust die we eerder maakten deden we nu dus vanop zeeniveau. En inderdaad, je krijgt een totaal ander beeld : Camara de Lobos is net iets minder romantisch en pittoresk, Cabo Girão lijkt wat minder hoog . Alhoewel , als je er langs vaart blijft het toch een indrukwekkende massa graniet die zo maar loodrecht uit de zee opduikt.
In Ribeira Brava legt de boot aan bij een ponton waar een sterke stroming baas is over de stuurman.


de Marina

Het kost immers enige moeite om het merendeel van de lokale passagiers te laten aan wal gaan. Ze gebruiken deze vaart als openbaar vervoermiddel. Velen hebben al die tijd beneden in de bar gezeten en hebben meer dan steun nodig om niet in het water te sukkelen. Nu ja, ’t is weekend voor iedereen.


Forte Sao Tiago

Wij blijven aan boord en varen door tot Ponto do Sol waar we rechtsomkeer maken en terugvaren naar de hoofdstad.
Wanneer we voor Ribeira Brava varen krijgen we een mooi beeld op de diepe kloof die het Madeira als het ware middendoor splijt.

Zoals dikwijls komt het beste op ’t laatst : het binnenvaren van Funchal zelf.
De zon is niet meer zo fel en er hangt wat nevel over de stad. Toch blijft het een fascinerend zicht dat nog lang zal nablijven. Terug aan wal hangen we nog wat rond aan de Marina en wandelen dan terug naar het centrum.

Ettelijke keren zijn we hier al voorbij-gekomen maar nooit eerder viel het op hoe uniek de Toyota showroom wel is.
Een statig gebouw waarvan de gevel bezet is met prachtige azulejo’s.
Eigenlijk zou niets laten vermoeden dat dit een garage is.

 Hoe ze die wagens daar binnen krijgen blijft ook een mysterie. Daar kunnen we nog eens rustig over nadenken bij een koele pint daar op de hoek , bij ons vertrouwde terras.
The Golden Gate Grand Café” is een stijlvol etablissement in hartje Funchal, rechtover het monument van Zarco en de Banco do
Portugal.  Overdag moet je geduld hebben om er een plaatsje te vinden op het nochtans heel ruime terras. Het is er permanent druk : dames die na het shoppen koffie met gebak komen proeven, zakenmensen die er lunchen, enz. Een goede mix van vaste klanten en toeristen.

Dit hotel-restaurant-café werd geopend in 1814 en doet met zijn koloniale stijl en rondgaand balkon denken aan New Orleans. Het is zaterdagavond en dus iets minder druk dan tijdens de werkdagen. Op het balkon in de ondergaande zon is het erg gezellig dineren.
Meer moet dat niet zijn. En João Gonçalves Zarco zag dat het goed was.

Het Atlantic firework Festival sluit vanavond de feestmaand juni af in het kader van 500 jaar Funchal. Vuurwerken in Funchal zijn wereldberoemd en uiterst spectaculair. Hoe kan het anders met een stad als een natuurlijk amfitheater.


Joao Goncalves Zarco Navigador

De vuurpijlen worden afgeschoten op zee en regenen dan open over de hele stad. Van op het dakterras van ons hotel genieten we van het vertoon. Toegegeven het is indrukwekkend .
Vijfentwintig minuten lang knalt men er op los tot gans de stad oplicht onder een apocalyptische apotheose. Grandioos !
Zondag in Funchal . De bruisende stad is haast niet te herkennen. Alle winkels en lokale eethuisjes zijn dicht en nauwelijks een mens op straat. Geen verkeer, niks .

Het is even wennen aan die kalmte. Alleen rond de Cathedral is er enige beweging.
Madeirezen zijn diepgelovig en gaan nog massaal ter kerke.


bloemenpracht

Na de dienst, zoals vanouds, praten ze met vrienden en kennissen en wisselen ze nieuws uit. Daarna neemt de rust het weer over.

Het is onze laatste avond hier. Aan de bar vernemen we dat Spanje het EK voetbal gewonnen heeft.

De nederlaag van Duitsland wordt op applaus onthaald bij het personeel. 
Zouden die hier niet graag gezien zijn soms ?   No no we love them … when they loose  !


Naar de website van Dirk Dewulf


Dirk