Homepage |
Omgeving Funchal |
|
|
||
|
||
ZWEVEN EN DROMEN Belofte maakt schuld. We zouden nog eens naar Monte teruggaan, een klein gehucht gelegen in het noorden van de stad op een hoogte van 550 meter. De huurauto is inmiddels weer ingeleverd en we stappen dus het vertrouwde traject naar het centrum. Nabij het Catarinapark merken we plots dat er bezoek is. Een cruiseschip ligt aangemeerd aan de pontinha in de haven. Via internet had ik gelezen dat de onder P&O varende Aurora zou aanmeren in Funchal tijdens ons verblijf. |
|
Even
checken en inderdaad, dat is hem. Sierlijk maar veel groter dan we ons hadden voorgesteld (270m lang , 32m breed , 9 decks , 1874 passagiers in 939 cabines en 936 bemanningleden). Het schip vaart vandaag nog af om 16u en dat willen we niet missen. We wandelen via de promenade richting oude stad ten oosten. Daar kan je de telefrico of kabelbaan nemen naar Monte. (retour ticket 14,5 € p.p.). Een enkel traject duurt 10 min en verveelt geen ogenblik. De cabines zijn comfortabel en bieden panoramisch zicht. Ze zijn bovendien erg stabiel en nodigen uit tot fotograferen en filmen. Echt de ideale manier om een kompleet beeld te krijgen van deze tegen de hellingen opgebouwde stad. Hoe hoger men komt , hoe groter het kontrast tussen schamele woningen en rijkelijke quinta’s en villa’s. |
Boven worden we afgezet aan de
Tropical Gardens.
|
laatste Oostenrijkse keizer Karel I. Hij kwam naar hier na de troonsafstand in 1918 en overleed er in1922 op 35- jarige leeftijd. Monte was toen een mondain vakantie- en rustoord voor de Europese aristocratie. Vandaar de vele villa’s en rusthuizen . Kom je de kerk buiten dan ligt Funchal letterlijk aan je voeten. Geweldig zicht !
Beneden de trappen wacht weer één van
de hoofdattracties van Madeira.
De
Carros de Cesto,
rieten manden op een soort ski’s, waarmee begeleiders in witte kledij met rieten
hoed, met je de steile berg afglijden. |
|
Erg toeristisch, maar het blijft een trekpleister en dus moet je het gezien hebben ! Voldaan keren we dus terug naar de benedenstad … per kabelbaan ! |
|
|
|
Een hapje eten en een terrasje doen en wat rondkuieren in de chique winkelstraat rond Largo do Phelps. Dan is het tijd om terug te wandelen tot aan de zee. Over enkele minuten zal de Aurora de haven uitvaren. De Santa Maria, een getrouwe replica van het |
|
karveel waarmee Columbus naar Amerika voer,
loopt net de haven binnen en vaart langs het cruiseschip. Wat een contrast ! Het
karveel lijkt wel een speeltuig tegenover de oceaanreus. Wel levert het een mooi
beeld op. En dan is het zover, het anker is gelicht en de trossen losgegooid.
Driemaal loeit de hoorn en weg is hij.
Gestatig zet het gevaarte zich in beweging en vaart de haven uit begeleid door enkele zeilbootjes. De meeste passagiers hebben zich op de achterdecks geconcentreerd en wuiven Funchal uit ten afscheid. Het heeft wel iets zo’n afvaart. Het doet een mens weer dromen van andere horizonten. Minuten lang volgen we de |
cruiser
die nu volle zee kiest richting
Afrika.
Tijd om nog een wandeling te maken langs de Marina en dan naar het oude
stadsgedeelte te trekken voor een etentje onder de open hemel. Het werd
Espada Madeirensa en een gekoelde Mateus. Lekker, en het smaakte naar nog !
WATER EN VUUR |
En als we nu eens gingen varen ? Op naar de marina waar aanbod genoeg is
voor wie op zee wil. Dolfijnen spotten, zeilen, sportvissen, duik-en
snorkeltrips, voor elk wat wils. Een 3 uur durende minicruise naar Ponto do Sol
leek ons wel wat en we konden al deze middag vertrekken.
De
rit langs de zuidkust die we eerder maakten deden we nu dus vanop zeeniveau. En
inderdaad, je krijgt een totaal ander beeld : Camara de Lobos is net iets minder
romantisch en pittoresk, Cabo Girão lijkt wat minder hoog . Alhoewel , als je er
langs vaart blijft het toch een indrukwekkende massa graniet die zo maar
loodrecht uit de zee opduikt. |
|
Het kost immers enige moeite om het merendeel van de lokale passagiers te laten aan wal gaan. Ze gebruiken deze vaart als openbaar vervoermiddel. Velen hebben al die tijd beneden in de bar gezeten en hebben meer dan steun nodig om niet in het water te sukkelen. Nu ja, ’t is weekend voor iedereen. |
|
Wij blijven aan boord en varen door tot Ponto
do Sol waar we rechtsomkeer maken en terugvaren naar de hoofdstad. Wanneer we voor Ribeira Brava varen krijgen we een mooi beeld op de diepe kloof die het Madeira als het ware middendoor splijt.
Zoals dikwijls komt het beste op ’t laatst : het binnenvaren van Funchal zelf.
Ettelijke keren zijn we hier al voorbij-gekomen maar nooit eerder viel het op
hoe uniek de Toyota showroom wel is. |
Hoe ze die wagens daar binnen krijgen blijft ook een mysterie. Daar kunnen
we nog eens rustig over nadenken bij een koele pint daar op de hoek , bij ons
vertrouwde terras. “The Golden Gate Grand Café” is een stijlvol etablissement in hartje Funchal, rechtover het monument van Zarco en de Banco do |
Portugal.
Overdag moet je geduld hebben om er een plaatsje te vinden op het nochtans heel
ruime terras. Het is er permanent druk : dames die na het shoppen koffie met
gebak komen proeven, zakenmensen die er lunchen, enz. Een goede mix van vaste
klanten en toeristen.
Dit hotel-restaurant-café werd geopend in 1814 en doet met
zijn koloniale stijl en rondgaand balkon denken aan New Orleans. Het is
zaterdagavond en dus iets minder druk dan tijdens de werkdagen. Op het balkon in
de ondergaande zon is het erg gezellig dineren. Het Atlantic firework Festival sluit vanavond de feestmaand juni af in het kader van 500 jaar Funchal. Vuurwerken in Funchal zijn wereldberoemd en uiterst spectaculair. Hoe kan het anders met een stad als een natuurlijk amfitheater. |
|
De
vuurpijlen worden afgeschoten op zee en regenen dan open over de hele stad. Van
op het dakterras van ons hotel genieten we van het vertoon. Toegegeven het is
indrukwekkend . Vijfentwintig minuten lang knalt men er op los tot gans de stad oplicht onder een apocalyptische apotheose. Grandioos ! |
Zondag in Funchal . De bruisende stad is haast niet te herkennen. Alle winkels
en lokale eethuisjes zijn dicht en nauwelijks een mens op straat. Geen verkeer,
niks . Het is even wennen aan die kalmte. Alleen rond de Cathedral is er enige beweging. Madeirezen zijn diepgelovig en gaan nog massaal ter kerke. |
|
Na de
dienst, zoals vanouds, praten ze met vrienden en kennissen en wisselen ze nieuws
uit. Daarna neemt de rust het weer over. Het is onze laatste avond hier. Aan de bar vernemen we dat Spanje het EK voetbal gewonnen heeft. De nederlaag van Duitsland wordt op applaus onthaald bij het personeel. |
Zouden die hier niet graag gezien zijn soms ? No no we love them … when they loose ! |
Dirk |
||
|