Amboin - Munduku - Yimas
Tekst en foto's: Kristine Hannon
Reistijd: september - oktober 1998

Genieten van het waterleven op de Karawari rivier.

Singapore.
Aan gate 52 is het wachten begonnen. Er is vertraging. Van Lucie verneem ik echter dat het vliegtuig motorpech heeft en vandaag niet meer zal vertrekken. We worden allemaal naar een hotel overgebracht. Ik sta voortdurend in contact met Lucie
om te weten wat er met onze groep zal gebeuren. Het vertrek wordt voorzien om 8 uur morgenvroeg, we zullen worden gewaarschuwd.
Ik bel Herman, die in Port Moresby op ons wacht. Na lang aandringen, krijgen we elk 10 singapore dollar om iets te eten.

Om 02u30 ga ik slapen en laat me om 5u30 terug wekken.
Ik moet wakker zijn voor het verlossende telefoontje. Als dat er om 06u15 nog niet is, bel ik Lucie zelf.
De chaos is nu compleet als blijkt dat het toestel nog niet hersteld is en we niet kunnen vertrekken vóór volgende nacht. Wablief!
Dan missen we al onze connecting flights! Maar dan komt het verlossende nieuws: we vertrekken rond 13 uur. Uiteindelijk stijgen we op om 14u30 voor een 6 uur durende vlucht.

Het is al laat op de avond als we uiteindelijk landen in Port Moresby.
Herman verwelkomt ons.
Marijke komt bij een toiletbezoek vast te zitten.

De WC deur gaat niet meer open. Ze raakt in paniek en haar man Toon beukt de deur in waarbij het slot stuk gaat.
Er ontstaat beroering onder het luchthavenpersoneel en wanneer Toon de luchthaven wil verlaten wordt hem de weg versperd. Er ontstaat een discussie die uitmondt in bekvechten en wat heen en weer geroep. Alles dooft gelukkig weer uit.
Na een korte rit arriveren we in de Islander Travel lodge. Ondertussen is het na middernacht maar we krijgen toch nog een diner voorgeschoteld. Er zijn ook twee boodschappen voor mij. Zowel mijn ouders als Wim hebben me reeds opgebeld. Erg leuk!
Hier moeten we ook onze bagage verdelen want op deze binnenlandse vlucht kunnen we maar 10 kilo meenemen.
De rest blijft achter in de Lodge. Om 03u30 zoek ik mijn bed op, doodmoe van de voorbije dagen.

Vlucht POM-Mount hagen-Amboin, Kundiman (Karawari rivier)

Vroeg uit de veren! Wake up call om 05u30, ontbijt om 06u30.
We vertrekken terug naar de luchthaven voor onze binnenlandse vlucht naar Mount Hagen en aansluitend het kleine chartervliegtuigje naar Amboin.
We worden naar domestic departures gebracht.
Veel couleur locale, mensen liggen en zitten hier op de grond, sommigen
in traditionele kledij, andere in T-shirt en short. Een vreemde mengeling.
Na een korte vlucht betreden we het ‘luchthavengebouw’ van Mount Hagen. Die is niet meer dan een overmaats tuinhuis gevuld met een massa wachtenden.
Hier woont Joseph, mijn buurman in het vliegtuig. Hij is 19 en gaat op bezoek bij zijn familie.
Ze zijn leden van een stam in de bergen, hij is dus Highlander.

Honderduit vuurt hij vragen op mij af over onze tradities, gewoontes en huwelijksrituelen.

Eenmaal ontscheept in Mount Hagen worden we naar de helihaven overgebracht. Een klein tweemotorig toestel zal ons naar Amboin vliegen. Midden in de jungle en meer dan honderd kilometer van de bewoonde wereld, ligt Amboin langs der Karawai rivier, een zijrivier van de machtige Sepik..
Wijzelf en onze bagage worden zorgvuldig gewogen. Elk om beurt op zo’n weegschaal waar bij ons de zakken aardappelen op worden gewogen.
Als, na optelling, blijkt dat we geen overgewicht hebben, gaan we aan boord van ons oud wrak met vleugels. Beatrice wordt al zenuwachtig bij het zien van ons transportmiddel.
De piloot deelt mee dat iemand naast hem mag zitten in de piepkleine cockpit. Jacques oppert dat ik dat mag doen, omdat ik al zoveel heb

Aankomst in Amboin, aan de Karawari rivier.

Ik bestudeer alle handeling uitgevoerd door de piloot vóór take-off.
Het opstijgen is een belevenis en met een oneindig panorama van jungle
en rivieren is dit een schitterende vlucht.
Maar als het vliegtuigje zijn wielen op het gras neerzet, is de landing op de air-strip een hobbelig avontuur.
Het toestel staat nog niet stil of alle mensen uit het dorp komen op ons afgelopen. Voor hen is het telkens weer een belevenis.

Met twee boten worden we overgebracht naar de Karawari Lodge, schitterend genesteld tegen een heuvelflank. Van hieruit heb je onbelemmerd zicht over het dak van de jungle en de bruine rivier.

Vredig tafereel op de Karawari rivier.

Daar krijgen we een demonstratie van de manier waarop ze meel uit de sagopalm winnen en hoe men er pudding en pannenkoeken van maakt.
De kindjes in het dorp staan constant vóór ons met opgestoken duim, klaar voor de foto.

Ik ben een beetje teleurgesteld. Dit is opgezet spel en ik hoop dat niet ieder dorp zo zal zijn.

Terug in de lodge installeren we ons op het hoge terras waar we een vlammende, bloedrode zonsondergang beleven.

Na het avondmaal drinken we nog een glas en gaan moe maar tevreden slapen.

Kundiman. Moeder met kind

Riverlife - Karawari rivier

Vandaag wordt een dagtocht met de boot.
Met de lunch mee aan boord varen we stroomopwaarts langs de Karawari. Yimas Lake is onze bestemming.
 
Plots komen we de andere boot van de lodge tegen, gevuld met een bende luidruchtige Amerikanen. Hun gids, Nancy, woont als 18 jaar in PNG en manieren heeft ze hier niet geleerd!
Ze begint onmiddellijk te schelden op Ambrose (onze gids en echte
Papua!) die de tijd niet heeft om zijn uitleg te doen.
Ze heeft een minachting voor hem die mij doet afvragen of ze het wel goed voor heeft met de mensen hier.

Kortom, twee boten op dezelfde plaats is teveel volgens Nancy en wij moeten het onderspit delven.
Wij keren dus om en gaan stroomafwaarts richting Munduku.

Karawari lodge. Genesteld tegen de heuvels

Een mooi dorp langs de oevers en in niets te vergelijken met Kundiman gisteren. We zien werkelijk de traditionele leefwijze van deze stam. De mannen jagen en de vrouwen verzamelen en zorgen voor de kinderen. We krijgen een paar dansen te zien.

We nemen de lunch op ons bootje: brood met kip en allerlei groenten en lekkere koude pasta.
Onze buikjes zijn gevuld en we varen verder naar een groter dorp Yimas nr.1, waar we worden uitgenodigd in de kerk. De kinderen zingen pidgin liedjes voor ons en wij zingen terug. Die communicatie over en weer is leuk, als je bezongen wordt moet je terugzingen.

Overal worden we omringd door de mensen en worden er vragen gesteld aan elkaar. Dit dorp is proper en aangenaam. Er zijn overal bloemen en keurige moestuintjes.

Munduku. Kind aan de Karawari

Munduku dorp

Onderweg zien we steeds meer vogels en uiteindelijk komen we terecht in een relatief open vlakte. We monden uit in een meer, nauwelijks enkele tientallen centimeters diep.
Het duurt natuurlijk niet lang of we zitten met de motor muurvast in het slijk. Ik ben de eerste om te helpen duwen. Niemand is hier erg gebrand zijn schoenen uit te doen en in het ongekende water te stappen.
De ondergrond is wel heel vreemd en het voelt een beetje raar.
Op de bodem liggen zachte, mousse-achtige balletjes. Bij het duwen zak je tot de knieën weg.
Met nog 2 extra paar helpende handen (Celine en Jacques) en onder applaus van de rest, komt de boot los. We zien ontelbare watervogels waarvan de grootste groep ibissen zijn.

Mannen in Munduku

Dat brengt mij op een idee. Ik vraag Ambrose of we aan de lodge in de rivier mogen zwemmen.
Het kan, en eenmaal terug springen we in ons badpak. We worden teruggebracht naar de rivier met de 4x4. Die zit volgestouwd met emmers, kannen en vaten alsook een lading mannen die water halen bij de stroom, voor de douches in de lodge.

Beneden duiken we het warme water in, waar direct hard gezwommen mag worden want de stroming is veel sterker dan ik dacht. Voor de lol smeren we ons van kop tot teen in met Karawarimodder. We lachen luid en het duurt dan ook niet lang voor we omringd worden met giechelende kinderen die graag meespelen.
Jacques is ook mee, maar niet om te zwemmen.
Hij goochelt met videocamera’s en fototoestellen.

Karawari. Modderbad

Na ons zwempartijtje gaat het te voet terug de heuvel op. We worden gevolgd door en jongetje dat plots, zachtjes mijn hand vastheeft. Ik nodig hem uit op mijn schouders te zitten, waar hij glunderend mee wiebelt de heuvel op.

Blijkbaar is het aangevoerde water al opgebruikt, want ik kan terug geen douche nemen, er komt geen druppel meer uit de kraan.

Het avondeten komt eraan in het gezellige, op stelten gebouwde restaurant. Qua architectuur doet het me een beetje aan een Haus Tambaran (geesteshuis) denken .
Even later knettert een ongemeen hevig tropisch onweer door de lucht.

Uitzicht van het op stelten gebouwde restaurant

De 4 x 4 van de lodge

Ambrose en zijn orkest.