| Homepage |
Namibië - Swakopmund - Khorixas - Opuwo |
|
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
20 Augustus 2007: Vertrek naar Swakopmund Vandaag rijden we naar een ander stukje Namibie, we rijden richting de kust naar Walvisbaai en daarna Swakopmund waar we twee nachten blijven. Het eerste deel van de weg hebben we twee dagen geleden al gedaan en we weten dus dat dit slechte baan is. In solitiaire tanken we en we kunnen het niet laten om alweer een stukje appeltaart te eten. Een beetje voorbij Solitiare |
|
|
verbetert de weg aanzienlijk, nog steeds gravelwegen uiteraard, maar
vlot berijdbaar zonder diepe putten of grote stenen. De weg is zoals
gewoonlijk weer van een uitzonderlijke schoonheid zeker wanneer we de
Gaubpas en Kuiseb canyon passeren.
De laatste 100km voor Walvisbaai zijn saai maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de kust beland. we rijden naar de baai van walvisbaai om de flamingo's en pelikanen te bekijken. we parkeren onze auto en stappen uit.
Het is hier echt koud! we wisten dat het hier aan de kust frisser was en
hebben onze dikke truien in de koffer gelegd maar toch.... even wennen.
Geen pelikaan te bekennen maar wel veel flamingo's. |
| toerisme heeft ontdekt en dat je hier al een heleboel bouwwerven ziet. Even verder heeft diezelfde regering ook al zijn voorzorgen genomen: we zijn al te ver van walvisbaai af om nog veel hotels te bouwen en hier heeft de overheid langs de kant van de weg allemaal bomen en struiken kunstmatig aangeplant. Dit verbaast ons maar wanneer we beter kijken zien we dat |
|
achter het groen de sloppenwijken zijn en dat de regering deze vakkundig
aan het toeristenoog probeert te onttrekken. We bereiken Swakopmund en
zijn maar matig enthousiast. Swakopmund ligt er koud, stil, nevelig en doods bij. In de zomer (onze winter) is het hier een drukte van jewelste maar nu is het hier stil en sluit alles om 17.00u. Je kan hier als toerist best leuke dingen doen: je kan hier met een boot incl oesters en champagne gaan varen en kijken naar de zeehonden, flamingo's en pelikanen. Je kan hier met een luchtballon over de woestijn vliegen, je kan hier met een klein vliegtuigje over Sossusvlei en Skeleton Coast vliegen en je kan hier zand surfen (met een plankje van de duinen naar beneden glijden of met een "buggy" door de duinen scheuren).Allemaal heel leuk maar bedenk wel dat hieraan een redelijk |
|
| kostelijk prijskaartje hangt. De nationale parken in Namibie zijn spotgoedkoop evenals vele andere dingen maar dit soort activiteiten zijn duur. Te duur vinden we zelf. De kleine smalle winkelstraatjes zijn leuk om te bekijken en misschien is dit wel de |
|
|
enige "shopping kans" van de reis. De meeste winkels bieden allemaal
dezelfde veel te dure souvenirs aan en we rijden naar ons hotel. Het hotel ligt net buiten de stad aan het strand. Op het strand kijken we naar de woeste golven en staan bijna te bevriezen in hartje Afrika! In het Indongo Guesthouse krijgen we geen kamer maar een klein appartementje. 2 aparte kamers met elk een tv, ijskast, bureau, salon en koffiezet. Aparte badkamer met bad, douche, toilet en lavabo. Dit hadden we niet verwacht en dit heeft nog weinig met Namibië te maken maar we doen niet moeilijk en we zullen het wel overleven. We pakken uit en rijden weer de stad in. Na zonsondergang is er zeker niets meer te beleven. We eten matig in visrestaurant "De Kelder" en gaan terug naar het hotel. |
|
21 Augustus2007 Swakopmund-Cape Cross Om 07.00 uur zouden we kunnen ontbijten was er ons verteld maar wanneer we om 07.00 uur naar de ontbijtzaal gaan komt het personeel net binnenwandelen. African time! Het ontbijt is slecht. Weinig eten en onsmakelijk. Ik wist niet dat je met eieren en spek zo veel verkeerd kon doen: niet te eten! we vertrekken dan maar naar Cape cross. |
| Dit is de plaats
waar in 1485 de Portugees Diogo Cao in opdracht van koning Johannes 2
van Portugal voet op Namibische bodem zette. De man zette hier een kruis
neer (een replica staat er nog steeds) en sindsdien noemt het hier kaap
kruis (het leven kan simpel zijn).
De grootste
bezienswaardigheid hier is echter de grote zeehondenkolonie (één van de
grootste van Afrika). De dieren genieten hier van de koude Benguala
stroom die van Antarctica komt en de westkust van Afrika passeert. |
|
| Zij jagen op de zwakkere of jonge dieren. Je ziet hier dan ook overal lijken en karkassen liggen, zowel van zeehonden als hyena's. Het is een overweldigend zicht zo een massa dieren samen te zien, het strand en de kustlijn zien werkelijk zwart van de honderden zeehonden. We rijden terug naar Swakopmund ongeveer 120km op zeer goede, verharde weg en stoppen even in Hentiesbaai. Dit is een zeer klein vakantiedorpje waar in de zomer toeristen komen vissen. |
|
|
Het is duidelijk
nog geen hoogseizoen want buiten de plaatselijke supermarkt is er niks
te zien. In Swakopmund bezoeken we het Aquarium. Haaien, zeeschildpadden
en andere enorme vissen zwemmen rond en boven je in hun doorschijnende
bassin. Om precies 15.00u loopt het aquarium vol want dan worden de dieren gevoederd. We gaan richting museum en ontdekken een klein, plaatselijk |
|
| marktje. Spijtig
genoeg is het bijna 17.00u en stoppen ze ermee, zoals alles in de winter
in deze spookstad. Om 17.00 lijkt Swakopmund echt een spookstad! Alles
is mistig, de straten liggen er volkomen uitgestorven bij,en er is niks
te beleven. We gaan dan maar weer op restaurant en eten in de "western
Saloon". De Duitse patroon gaat geen prijs voor vriendelijkste uitbater winnen maar zijn oryx steak was om duimen en vingers af te likken. Ondanks de ....speciale bediening, toch een aanrader in Swakopmund. Terug naar hotel, beetje tv kijken en slaaptijd. 22 Augustus 2007:
Swakopmund-Khorixas |
|
|
gravelwegen maar
ik kan constant 70a80km/u rijden. De omgeving is zoals gewoonlijk weer
adembenemend mooi. Enorm uitgestrekt, eenzaam en weids.
Plots staat langs de
kant van de weg een jongetje te zwaaien. We stoppen en hij brengt ons
bij zijn broertjes en zusjes die even verder onder een armzalig hutje
steentjes zitten te verkopen. |
| ligt het dorp er verlaten bij. Slechts enkele mensen zijn hier gebleven en zij proberen dan ook te overleven door de paar toeristen die hier dagelijks passeren iets te verkopen. Probleem is alleen: wat kan je verkopen midden in de woestijn? Steentjes dan |
| maar. Het is mij
een raadsel hoe de mensen het hier redden. We rijden verder en zien langs de kant enkele Herero vrouwen zitten in hun typische victoriaanse kledij.
Ook zij zitten in een schamel hutje
en zijn bezig hun typische handgemaakte poppetjes te maken. We maken een
praatje,(één van hen spreekt een beetje Engels), kopen een poppetje en nemen
mooie foto's van deze vriendelijke en mooie vrouwen. |
|
| Je ziet dat het hout is maar het voelt echt als rots aan. Ook kan je hier de Welwitchia plant bekijken. De Welwithia is een oerlelijke plant die heel oud kan worden in dit bizarre klimaat. De oudste planten hier zijn 500a600jaar maar in de buurt van Walvisbaai kan je planten gaan bekijken die 2000 jaar oud zijn. In dit klimaat en in deze droogte beslist een prestatie. |
|
|
We nemen de korte toer door het woud (70ND) en na een uurtje
staan we weer op straat. We rijden naar ons hotel. De Igowati lodge ligt aan de hoofdstraat van Khorixas en dat is niet meer dan logisch want Khorixas is niet meer dan een hoofdstraat en enkele buitenwijken. We nestelen ons aan het kleine zwembad en bekijken de tuin van het hotel waarin Gemsbokjes, Pauwen, Hoenderen en een struisvogel lopen. Voor zonsondergang rijden we nog even de buitenwijken in. Eerst zijn we een beetje voorzichtig want een "Township" geeft je toch geen echt veilig gevoel maar we ondervinden dadelijk dat de mensen hier geen kwade bedoelingen hebben. Integendeel zelfs! |
|
| Iedereen stopt om te zwaaien en te kijken naar die rare toeristen die hier in hun vuile, stoffige wijken komen rondrijden. Iedereen is ongelooflijk vriendelijk zonder dat er ook maar geprobeerd wordt om ons iets te verkopen of aan te smeren. De mensen zijn hier geen toeristen gewoon en daarom zijn ze ook zo puur. Geen verkoopspraatjes, geen opdringerige types die je iets |
|
|
proberen op te
dringen. We zien op deze ganse rit niet één toerist, de meeste blijven allemaal in hun hotel(achter tralies zelfs!) waarna ze weer verder rijden naar het verre noorden. We delen ook hier weer lolly's uit en wanneer je de kinderen aan het raam van je auto ziet staan, smerig en vuil, en je ziet hun glimlach en blijdschap omdat ze een lolly krijgen is je dag goed. Wanneer ze hun lolly hebben rennen ze snel naar binnen om hun ouders te vertellen en te laten zien wat ze gekregen hebben, daarna komt mamma of pappa buiten om vriendelijk naar je te zwaaien. Terug in het hotel wacht ons nog een ervaring. Ondanks de ongeveer 15a20 serveuses loopt alles tijdens het avondeten in het honderd. Namibie is nog niet klaar voor massa-toerisme zoveel is duidelijk. De Igowati lodge is één van de |
| grotere lodge's en het personeel heeft moeite om tijdens volledige bezetting de boel draaiende te houden. Wanneer we binnenkomen zit er ongeveer 50 man aan tafel maar niemand is aan het eten. Er zijn geen borden, de tafels voor het buffet staan |
| er al maar ze
zijn het eten vergeten(klein detail!). We zetten ons neer en bekijken de
soms hilarische taferelen. 5 bedienden dekken een tafel en brengen elk één(1) bord mee waarna ze
alle 5 terug naar de keuken gaan elk één(1) bestek meebrengen. Daarna zijn de glazen aan de beurt. Stress???? Niet in Namibië!!! Het eten was typisch Afrikaans en lekker. Maïspap met ajuinsaus en varkenskoteletjes van de BBQ. 23 Augustus
2007: Khorixas - Opuwo |
|
| De weg schijnt ongelooflijk mooi te zijn met heel veel te zien maar ook
zeer lastig en ruig. We tanken en vertrekken, na ongeveer 100 km begint
de weg erg slecht te worden. De mensen met een jeep of 4x4 hebben uiteraard minder moeite maar bij ons is het soms op het randje! En dan gebeurt het: er ligt een gigantische steen die ik in het stof te laat opmerk en raak met mijn linkervoorwiel. |
| Beetje verder begint de auto naar links te trekken en dan weet je het
wel. Stoppen, uit- stappen en concluderen dat de velg geraakt is. De band is niet volledig lek maar verder rijden op deze velg is uitgesloten. Wiel wisselen dus. Na 20min kunnen we verder maar dan begin je pas echt na te denken.Ons enige reservewiel ligt erop, we zitten op ongeveer 150 km van de |
|
volgende stad die naam waardig en terugkeren is ook uitgesloten!
We rijden een stuk voorzichtiger verder dan eerst. Ineens (80km verder)
zien we een paar hutten staan en wonder boven wonder langs de kant van de weg staat een
bord "tyre repair".
We stoppen en een grote, sterke neger komt naar ons toegelopen. We leggen uit wat ons probleem is maar hij vertelt dat hij geen gerief |
| meer heeft om ons
te helpen. Wanneer ik hem
vertel dat onze band niet volledig lek is maar vooral de velg een
probleem is wil hij wel eens kijken en begint dan toch ons wiel te
repareren. Met een steen en een soort hamer begint hij de velg recht te
kloppen. Ondertussen is de helft van het dorpje al toegestroomd en zijn
ze al met drie personen aan de velg aan het werken. Na een uurtje is de
velg recht en gaat onze bandenman om een pomp. Hij komt terug met een fietspomp en begint mijn autoband op te pompen alsof zijn leven er van afhangt. |
| Na een paar
minuten is hij doodop natuurlijk en neemt één van de andere mannen het
over. Zo gaat dit maar door en uiteindelijk slagen ze er toch in om de
band hard genoeg te krijgen. De rekening voor al deze zware arbeid: 30ND
(3 euro) we geven de mannen een flinke fooi en vertrekken gerustgesteld
verder op weg.
We passeren het bewaakte veehek waar de bewakers geen moeite doen om ons te controleren en we zo door mogen. Een paar kilometer verder zien we auto's aan de kant staan en wanneer we beter kijken zien we in een dal beneden de weg toeristen voorzichtig in de struiken lopen. We kijken wat hun aandacht getrokken heeft en zien een beetje verder een kudde giraffen staan. Zomaar aan de kant van de grote weg! Wat de toeristen in het dal niet zien maar wij vanboven wel zijn de kudde leeuwen die, gelukkig voor hun, de |
|
| andere kant uitrennen! Dit had misschien wel anders kunnen uitpakken. We rijden verder en na een tijdje beginnen we Himba's tegen te komen. Ook de Himba kinderen zie je langs de kant van de weg met hun vee lopen. Wanneer we stoppen bij een wel erg jong kind en hem een lolly aanbieden weigert hij die maar vraagt om water. We vullen zijn plastic flesje met water en |
|
|
vervolgen onze
weg. We zien onze eerste Himba hut langs de weg en stoppen om een foto
te nemen. Net wanneer we de deur van de wagen open doen horen we een
imponerend gebrul van één of ander dier. Schrikken! We hebben de foto
genomen maar echt ontspannen staan we er niet op.
Mede door deze
stops en de eerdere lekke band begint het al aardig laat te worden. De
zon begint redelijk te zakken en we beklimmen de steile Joubert pas.
Deze is gelukkig aangelegd in asfalt zodat we hier geen problemen
ondervinden. |
| gezien geen malaria voorkomt willen we niet weten. Ze vraagt of we 20ND kunnen missen en we krijgen het niet over ons hart om dit te weigeren. Weer vlug verder en nu moeten we toch echt opschieten, de zon zakt en in het donker rijden op deze slechte, steile wegen tussen al deze dieren die in het donker oversteken wil je echt niet meemaken. We passeren een rivierbedding |
| waar nog een
beetje water instaat en waar mensen zich staan te wassen. Het probleem is dat we niet weten waar we zitten, het is ongeveer 4 uur geleden dat we de laatste wegwijzer gezien hebben. Opuwo kan nog 10 km ver zijn maar ook nog 100km! Een lichte ongerustheid maakt zich meester, zeker wanneer je boven op een berg komt en in de verte nog altijd niets ziet. Maar dan opeens zijn we er! Opuwo! Het eerste waar je
aan denkt wanneer je de stad binnenkomt is: chaos. Alles loopt hier door
elkaar: ezels, geiten,kippen, varkens, alles loopt hier gewoon op
straat. De volledig geklede Herero's lopen hier naast de bijna kompleet
naakte Himba's. |
|
| kinderen in een doek op de naakte rug of zitten samen in het stof op de grond. Overal ligt vuil en zitten mensen langs de kant van de weg een vuurtje te stoken. De Himba vrouwen die uit de kralen komen klimmen in een "bakkie" om terug naar hun dorp te rijden. Mannen met speren, stokken en messen lopen op straat. Verder zie je hier prachtig opgeklede Herero vrouwen met hun |
|
|
victoriaanse
gewaden en zie je de jeugd modern rondlopen (af en toe zelfs met een
gsm!) Zeer indrukwekkend. Je houd hiervan of wil hier zo vlug mogelijk
weg.
Ik vond het
fantastisch. De Ohakane lodge ligt midden in het centrum aan de grote
baan. Een zwaar hek en een bewaker doen vermoeden dat het hier niet zo
veilig is. Rechtover het hotel is de plaatselijke bar waar typisch
Afrikaanse muziek klinkt tot laat op de avond. We gaan eten en op het menu staan noedels met groenten en varkensnek. Het vlees en vooral de beentjes doen me echter meer aan...... rat dan aan een varken |
| denken of het zou wel een heeeeeeel klein varkentje moeten geweest zijn. We gaan slapen want morgen is weer een dag om naar uit te kijken. Morgen bezoeken we de Himba's! |
|
|
Sammy |
|
|
|
||
|
|
| 421.14.01.09 |