 |
Mexico |
|
|
|
||
|
|
||
| Cancun - Campeche | Villahermosa - Chetumal | Belize - Caye Caulker | Tulum - Playa del Carmen | Kaart beschreven gebied | ||
| Mexico... eigenaardig genoeg was dat één van de landen die mij
weinig of niks interesseerden! Wanneer ik naar de groepsreizen keek zag
ik de meeste reisorganisaties altijd maar tempels en ruines bezoeken
ofwel volledige strandvakanties aanbieden meestal in reusachtige
ressorts. Niet echt ons ding. Tot ik op internet las dat Mexico perfect
per huurwagen te bereizen is. Wanneer ik dan ook nog de kans zag om een
stukje Belize mee te pikken lag onze volgende bestemming vast. |
|
|
11 november is in België een vrije dag en op deze datum hebben we
onze tickets voor augustus al geboekt, lang op voorhand dus en bijgevolg
veel tijd om de reis volledig uit te stippelen. Bij de planning alweer
dezelfde problemen als altijd, wat gaan we zien en vooral wat niet!
Schrappen maar weer en uiteindelijk zijn we op een reis van ci. 3800km
uitgekomen. Op 4 augustus is het dan eindelijk zover, we vertrekken vol goede moed naar de luchthaven in Amsterdam. We vliegen met Martinair. De vlucht vertrekt op tijd, alles loopt zoals gepland en na een paar uren horen we de bewonderende kreten van onze medepassagiers die aan het raampje zitten. We vliegen boven de Bahamas en de kleur van het water is adembenemend. Verder boven Mexico is het water ook zeer mooi en we kunnen er niet vlug genoeg zijn. |
|
Na de landing en de vlot verlopende douaneformaliteiten gaan we geld uit de muur halen en staan we in een heet Cancun te twijfelen of we nu de bus of een taxi zouden nemen. Het hotel ligt in de toeristenzone en is best een eindje van de luchthaven. De bus rijdt maar tot in het centrum waarna we alsnog een taxi zouden moeten nemen. Een vriendelijke meneer biedt ons een mooie prijs en voert ons (met een onofficiële) taxi rechtstreeks naar het hotel. |
| Hotel Sotavento ligt aan de kleine jachthaven van Cancun en is
een bescheiden hotel. Geen groot all-in ressort voor ons want we willen
Cancun zien en we blijven toch maar 2 nachtjes. De kamer is wel heel erg
bescheiden en ruikt verschrikkelijk muf. Verder is alles ok en een half
uurtje later liggen we dan ook in het zeer warme water van het zwembad.
Afkoelen is er niet echt bij maar onze vakantie kan vanaf nu beginnen! Cancun Na een onrustige nacht staan we op in een lekker warm Cancun. Het ontbijt in het hotel is zeer beperkt (voor veel dingen moet je extra bijbetalen) dus we kunnen redelijk vroeg de stad in. Cancun kan je onderverdelen in twee delen. Je hebt Cancun centrum, waar de plaatselijke bevolking zijn dagelijkse leven heeft. En je hebt de zogenaamde hotelzone. |
|
|
Een kilometerslange laan langs de azuurblauwe oceaan die volgestouwd is met enorme luxe ressorts. Het spijtige is dat de meeste hotels hun stranden volledig hebben afgemaakt zodat je al veel geluk moet hebben om een glimp van het mooie water te kunnen meepikken. Ook de Mexicanen zelf moeten soms een flink eind stappen om op het strand te kunnen. Wij vertrekken eerst naar het centrum van Cancun. Moeilijk is dit niet want er rijdt een bus van het centrum naar de hotelzone en terug. Je stapt op en af waar je maar wil en het kost 8,5MXP (0,50 €) per persoon. |
|
|
In het centrum (downtown) is het niet echt druk en buiten de kleine
plaatselijke winkeltjes is er weinig te beleven. We gaan op zoek naar
een nieuwe gsm voor mij want de mijne is gisteren kapot gegaan en morgen
vertrekken we met de huurwagen dus zou ik graag kunnen bellen in geval
van nood. Wat bij ons 10 min. duurt, blijkt hier een stuk moeilijker te zijn. Gsm’s genoeg te koop, maar enkel gsm’s om in Mexico te bellen. Elke gsm is hier geblokkeerd zodat mijn chip er niet in past. Ook het feit dat hier werkelijk niemand Engels spreekt is een probleem. In de binnenlanden had ik alleen Spaans verwacht maar zelfs in Cancun is de taal al een probleem. Dat belooft voor de verdere reis want mijn Spaans... kan alleen ikzelf begrijpen. Uiteindelijk na lang zoeken kopen we toch maar een Mexicaans exemplaar voor 15 €. Vallen we in panne met de wagen kunnen we toch al bellen, hulp uit België laten komen zou toch te lang duren. |
|
Een aanrader in downtown Cancun is het Parque des Palapas, links van de Av. Tulum. Het is een plein met aan de achterkant verschillende eetkraampjes waar de Mexicaanse gezinnen komen om te eten, drinken, praten of naar muziek te luisteren. |
| Je zou het kunnen beschrijven als een authentiek
stukje Mexico. Op dit uur van de dag is het er echter zeer rustig,
vooral in de late namiddag en de vooravond hangt er hier een volkse sfeer en is er van
alles te beleven zoals concerten, ballet of een kunstnijverheidsmarkt. We drinken hier iets en besluiten toch maar om de bus terug te nemen. We moeten nog een beetje wennen aan het Mexicaanse levensritme en het begrip “Siesta”. In de hotel zone stappen we uit en wandelen in een ondertussen snikheet Cancun rond. Niet vol te houden deze hitte, dus we stappen het mega-toeristische restaurant “Froggs” binnen (vooral op vraag van Largo). Froggs is een restaurant-café-bar met luide muziek, speciaal interieur en heel veel jonge mensen. Het eten is hier zeer duur maar... lekker!!! |
|
|
Wanneer de obers beginnen met ballonnen op de mensen hun hoofd te zetten hoop ik dat ze mij vergeten. Blijkbaar zie ik er niet echt “ballon gezind” uit want ze laten ons verder eten. Largo krijgt uiteraard wel een prachtexemplaar op zijn hoofd gezet. |
|
|
Even later beginnen ze een
wedstrijd cocktail drinken bij de gasten. Wie het langst en het meest
uit de fles kan drinken wint. Rustig eten zit er hier blijkbaar niet in. Na nog een paar grote en veel te dure winkelcentra gaan we terug naar het hotel om te zwemmen en even te bekomen. Ondertussen hebben we ons al een paar keer afgevraagd wat de mensen hier soms 3 weken aan een stuk doen. Zon, zee & strand zeker? 's Avonds staan we weer voor een keuze: eten downtown of in de hotelzone... De bus op en naar downtown natuurlijk. We eten bij een plaatselijk klein restaurantje op straat en maken kennis met de Mexicaanse keuken. De tapa’s, dipsaus, bruine bonen en nacho’s smaken ons en we weten nu al dat deze reis een ramp voor onze lijn zal zijn. |
|
Wanneer we terug naar het hotel gaan is het al pikdonker. We nemen weer de bus en merken dat we ons in deze toch wel grote stad ook ’s avonds op ons gemak voelen. Geen gevoel van onveiligheid hier (wat ik in sommige Belgische steden wel heb na zonsondergang). |
|
Isla Holbox De airco heeft de muffe geur op de kamer een beetje verminderd en we staan dan ook redelijk uitgerust op om eindelijk het land in te trekken. Het ontbijt doen we in sneltempo en om 8u zitten we klaar in de lobby van het hotel want hier zou ons iemand komen oppikken van het autoverhuurbedrijf. Ik heb de auto gehuurd bij Cancun Rent a Car, een plaatselijke aanbieder die scherpe prijzen geeft en vooral: zij laten toe om met de auto de grens met Belize over te steken. Andere grote verhuurkantoren willen de benodigde papieren hiervoor niet uitschrijven, omdat de verzekering vervalt wanneer je de grens overgaat en in Belize is het nemen van een nieuwe verzekering geen verplichting! Veel reizigers nemen het risico om te rijden zonder verzekering en natuurlijk... wanneer er dan iets gebeurt... |
|
|
In België had ik al mijn twijfels over dit bedrijf en wanneer ze een uur later nog niet gearriveerd zijn gaat mijn vertrouwen met de minuut achteruit. Ik besluit mijn Mexicaanse gsm te proberen en krijg iemand van het verhuurbedrijf aan de telefoon die echt niet weet waar ik het over heb. Haar Engels is even slecht als mijn Spaans, dus het moet nogal een conversatie geweest zijn. |
|
|
Uiteindelijk ziet de lieve dame toch het licht en
weet ze wie ik ben en waar ik het over heb. Een half uurtje later stopt
er een busje en kunnen we vertrekken. We rijden naar één van de luxe
hotels in de buurt waar het kantoor gevestigd is. Nog even wachten en
uiteindelijk kunnen we de formaliteiten voldoen. Het inschrijven,
betalen en het overige papierwerk gaat vlot tot ik naar de toelating om
naar Belize te rijden vraag. Oeps... die hebben ze niet. Geen probleem, verzekeren ze mij. Ik moet gewoon naar hun andere kantoor rijden, in de buurt van de luchthaven en daar zit iemand die gemachtigd is om deze papieren te schrijven. Weer tijdverlies dus (we moeten immers nog een flink stuk rijden en de boot nemen). Ook mijn reeds in februari bestelde GPS is er niet, dus dat wordt Mexico doorkruisen met 1 landkaart en stratenplannen voor de hotels die ik afgedrukt heb van Google maps!!! |
|
De auto zelf valt best mee, we rijden in een Dodge Midsize van 2009 met 33.000 km. op de teller. Gewassen is hij niet en aan het interieur te zien dronk de vorige bestuurder graag koffie, maar we kunnen vertrekken en dat is het enige dat telt. We rijden met een piepklein mapje naar het hoofdkantoor om onze Belize papieren en na nog een half uur kunnen we eindelijk de baan op. |
| De rijstijl van de Mexicanen is even wennen en het
zijn vooral de taxichauffeurs die ons het leven zuur maken. Blijkbaar
houden ze niet van toeristen in huurwagens. Eens we Cancun uit zijn
wordt alles echter zeer rustig en kunnen we genieten van de prachtige
natuur en vooral de rust die dit land nog te bieden heeft. We nemen de “Libre”, de tolvrije weg richting Merida en vinden makkelijk de splitsing richting Chiquila, het laatste dorpje voor je de boot naar het eiland Holbox neemt. Na een ontspannen rit waarin we veel gieren zien en heel veel vlinders hebben doodgereden komen we aan in het dorp. De plaatselijke bevolking heeft het handig aangepakt en bijna alle huizen hebben op de hof een parking gemaakt waar de toeristen hun wagen kunnen parkeren voor de tijd dat ze op het eiland verblijven. De prijs is 50MXP per dag. |
|
|
De boot is een grote ferry die al jaren in handen is van dezelfde familie, los 9 Hermanos (de negen broers). De overtocht gebeurt elke 2 uur en kost 60MXP/pp (enkele reis). De reistijd is 30 min. De koffers in het ruim geladen en nadat de nodige levensmiddelen voor de eilandbewoners zijn ingeladen vertrekt de boot redelijk stip op tijd. Wanneer je op Isla Holbox aankomt valt alle eventuele stress onmiddellijk van je af. Je komt van de boot, neemt je koffers en je huurt een golfkarretje (10MXP) om je door het mulle zand naar je hotel te brengen. |
|
|
Geen verkeer, geen lawaai, geen beton of straten hier maar
golfkarretjes en smalle zandstraten. Niemand draagt hier schoenen maar
de plaatselijke “teenslipperswinkel” doet gouden zaken. Ook de toeristen die je hier ziet zijn... speciaal. Veel jonge mensen, hippie’s of andere onbezorgde individuen. De sfeer is hier echt zeer ontspannen. De meeste toeristen, vooral de Amerikanen, verkiezen het mondainere, makkelijker te bereiken en chiquere Cozumel als droomeiland. Cozumel is echter ook veel drukker, toeristischer en vooral duurder. Laat ze maar doen! We logeren in hotel Casa Las Tortugas vlakbij het strand. De kamers zijn ruim, mooi en proper, alleen is er geen zwembad want dit zijn ze aan het renoveren en zou pas tegen de kerstperiode klaar zijn. |
|
De kamers bestaan uit kleine huisjes in een mooie tuin en elke kamer heeft zijn eigen kleurige hangmat voor de deur. We springen uit onze kleren en in onze zwembroek en ontdekken het paradijs op aarde. Mensen die hier naartoe komen één gouden raad: zie dat je een zonnebril op hebt want de schittering is... schitterend. |
| Vlak achter de mooie bar van het hotel begint het
hagelwitte strand met ligzetels, strandstoelen, ligbedden en hangmatten.
De zee die daarachter ligt twijfelt tussen de kleur azuurblauw en
smaragdgroen. Ongelooflijk mooi. De pelikanen vliegen hier rakelings langs het strand en vlakbij de mensen die in het water zitten. We bestellen onze eerste cocktails, biertjes en Mexicaanse snacks en genieten van deze paradijselijke plaats. Na een halve dag strand gaan we ’s avonds de straat op. Het eiland is piepklein en binnen 5 min. zijn we dan ook op de plaatselijke zocalo, het dorpsplein zeg maar. Het valt op hoe goed de verstandhouding tussen toeristen en plaatselijke bevolking hier is. Iedereen loopt hier samen en sommige toeristen zijn hier blijkbaar al heel lang want, ze kennen hier iedereen. |
|
|
|
|
|
De
volgende morgen ondervinden we dat ontbijten in Mexico niet veel
voorstelt. Ook hier is het ontbijt beperkt, al maakt de kalme blauwe
zee veel goed zo vroeg op de ochtend.
Om klokslag 8u staan we op het strand klaar om te vertrekken richting
walvishaaien. Ik heb deze excursie geboekt bij het hotel zelf (190 € / 3 personen incl. lunch) en we vertrekken dan ook met een kleine groep. Wij drietjes, een Amerikaans gezin van 4 personen en 2 gidsen zijn onze metgezellen. Na ca. 40 minuutjes varen komen we onvoorzien een grote groep dolfijnen tegen. De dieren zwemmen een tijdje met ons mee en maken grote sprongen boven water. Leuk! Na nog twintig minuten varen legt de kapitein plotseling de motor stil en daar is hij; onze eerste walvishaai. |
|
De bewonderende kreten zijn niet uit de lucht maar de kapitein verzekerd ons dat dit een eerder klein exemplaar is. Het visje meet amper een meter of 8. Het dier is volkomen op zijn gemak, zwemt naast en onder de boot en laat zich rustig bewonderen. Na een tijdje laten we hem achter en varen verder. We zien beweging in het water en nu is het wel prijs. Een reusachtige walvishaai (voor ons is hij toch reusachtig) komt in de richting van de boot gezwommen. |
|
Het dier is ongeveer 13
a 14 meter lang
en weegt volgens de gids meer dan 1000 kilo. Dit is dus waar we voor
gekomen zijn. We kijken het dier na, nemen foto’s en dan is het de beurt
om samen te gaan zwemmen.
Eigenaardig genoeg wil er niemand als eerste de sprong in het water
wagen dus offeren ik en Largo ons maar op. We gaan op de rand van de boot zitten met onze snorkels op, de kapitein vaart de boot zo dat de walvishaai onze richting uitkomt en wanneer hij vlakbij is springen we in het water, bekijken het dier en binnen de paar seconden is hij gepasseerd. Dit was wel heel snel voorbij. Terug aan boord wordt ons uitgelegd dat je zodra je in het water ligt met het dier moet mee zwemmen. |
|
|
Hem aanraken is echter verboden al zou het wel kunnen. Onze volgende 3 keren zijn stukken beter. Anouck wordt zelfs bijna geramd door de walvis wanneer het dier plotseling van richting verandert en zowaar over haar zwemt. Onnodig te schrijven dat dit een onvergetelijke ervaring is. |
|
|
Even later zien we nog een walvishaai van ongeveer dezelfde grootte en
het zwemritueel herhaalt zich. Adembenemend wanneer je vlak naast een
dier zwemt van deze afmetingen. Je kan de kieuwen zien, de kleine vissen
die mee zwemmen, de ogen en vooral de grote platte kop van het dier met
de grote muil.
Anouck is zo aandachtig aan het kijken naar het dier dat ze al
snorkelend de boot ramt. Ze kijkt niet en botst echt met haar hoofd vol
tegen de boot. Even vrezen we dat de boot zal zinken maar gelukkig bleef
de schade aan de boot beperkt. Wanneer het dier na een uur zwemmen onze aandacht meer dan beu is versnelt hij en is het onmogelijk om langer bij hem te blijven. In de verte zien we waardoor het dier zo plots aangetrokken is: een school sardienen schiet door het water en zal onze vriend zijn lunch vormen deze middag. |
|
We varen verder en even later stopt de boot in een adembenemende lagune met kristalhelder water. Hier gaan we de lunch gebruiken. Ik heb al in minder mooie omgevingen mijn boterhammetjes moeten opeten. Terwijl we onze lunchbox openen probeer ik enkele foto’s te trekken maar het water is zo helder en de zon schittert zo hard dat dit bijna onmogelijk is. Op een paar meter afstand zitten wel 25 pelikanen te wachten op hun lunch en onder ons zien we kleine roggen zwemmen. Een droom!!! |
| Wanneer we door de mangroven terug naar het eiland varen zien we nog een
groep flamingo’s en rond drie uur zijn we terug in het hotel. Deze dag
had een hoogtepunt moeten zijn en de verwachtingen zijn ruimschoots
ingelost.
De Whaleshark excursie was ongelooflijk en de filmpjes op internet zijn
niet overdreven. We gaan naar de bar, bestellen een biertje en daarbij Chilaquiles. Chilaquiles zijn gefrituurde tortilla chips met geraspte kaas, room en tomatensaus. Lekker maar zwaar! In de late namiddag krijgen we ons eerste Mexicaanse onweer te verwerken. Het regent twee uur zeer hevig en daarna is alles weer voorbij en het is alweer lekker warm. Wanneer we echter later de straat opgaan zien we het resultaat van het onweer. |
|
|
De zandstraten van het eiland zijn veranderd in modderpoelen! Teenslippers uit dus en op blote voeten door het slijk naar de restaurants. Na het avondeten belanden we nog op een feest voor de plaatselijke vissers. Een klein orkestje staat op een groot podium te spelen (wat zou een orkest ander doen?). |
|
|
De elektriciteitskabel voor de muziekinstallatie ligt in een diepe
plas richting stroomkast. Hoezo elektriciteit en water gaan niet samen? De mensen zitten hier samen en vele koppels en jonge mensen dansen op de maat van de muziek. Waarom er veel mannen dronken zijn ontdek ik wanneer ik zelf ook een biertje ga bestellen. Ik betaal voor een flesje bier 30 eurocent. Ondertussen ben ik het Mexicaanse bier Dos Equis (XX) al heel lekker gaan vinden. Schol! Onze laatste dag op Holbox gebruiken we om de luie toerist uit te hangen. We liggen op het strand, luieren, zwemmen en luieren nog meer. Ook dit is eens heerlijk op vakantie. Largo speelt een ganse dag met enkele Mexicaanse kinderen want ook de plaatselijke bevolking is welkom op dit strand. We zien zelfs nog dolfijnen zwemmen vanuit ons ligbed op het strand. |
|
Morgen vertrekken we alweer maar ik weet nu al dat Isla Holbox één van de meest fantastische ervaringen van deze reis zal zijn. Valladolid We nemen de ferry van 9.00u terug naar het vasteland, pikken de wagen op en rijden via Tizimil naar Valladolid. Ongelooflijk hoeveel vlinders hier rondvliegen en blijkbaar worden ze allemaal aangetrokken door de voorruit van de wagen want veel van hen plakken op de voorruit. |
|
Op de libre (de tolvrije weg) van Valladolid naar Merida ligt 7 km. na Valladolid
de cenote van Dzitnup. De inkomprijs bedraagt 157MXP voor 2 volw. + 1 kind (9,50 euro). Op het Yucatán-schiereiland zijn vele cenotes te vinden. Dit zijn een soort druipsteengrotten die uitgesleten zijn door regenwater en vaak ook grotendeels of gedeeltelijk onder water staan. In sommige zouden vroeger zelfs mensen geofferd zijn. Vaak kun je er in zwemmen of duiken en sommige zijn gewoon erg mooi om te zien. Een kilometer of 5 ten westen van Valladolid ligt een aantal bekende cenotes, waaronder de cenote Dzitnup. Het is ondertussen al lekker heet als we de trap naar beneden nemen en in een lekker koele grot uitkomen. Bovenaan zie je het grote gat waar de zonnestralen invallen en het water in de grot een mooie groene kleur geven. In het water zijn touwen gespannen zodat ook de minder goede zwemmers hier kunnen zwemmen. Verfrissend is het hier vast en zeker want het water is ijskoud. Speciaal gevoel, zwemmen in de donkere hoekjes hier, ondanks de vele aanwezige toeristen. Soms zie en voel je kleine zwarte visjes langs je benen wegschieten. Na een uurtje houden we het voor bekeken en rijden we naar Valladolid. Valladolid heeft een zeer mooi koloniaal stadscentrum en is niet echt heel druk. We zijn onder de indruk van onze eerste echte Mexicaanse stad tijdens deze reis. We rijden door de soms zeer smalle straatjes met pastelkleurige huizen en gevels met traliewerk. Gezellige sfeer alleen spijtig dat het ondertussen beginnen regenen is. |
 |
 |
|
We logeren in hotel Maria De La Luz op de hoek van de zocalo. De hotelkamer is klein, redelijk oud en volgens Anouck niet echt proper (ik had dit natuurlijk weer niet opgemerkt maar ja...). Het hotel heeft een zwembad dus daar springen we maar in en daarna gaan we iets drinken op de zocalo. De zocalo wordt gedomineerd door de kathedraal met zijn twee mooie torens. |
|
|
Rond de zocalo zijn voldoende
mogelijkheden om rustig iets te eten, drinken en vooral mensen te bekijken.
Wel
opvallend hier is het feit dat er enorm veel politiecombi’s rondrijden. Met
tientallen rijden ze hier rond dit plein. Een echt stadsbezoek zit er door de regen niet in dus we blijven rond de zocalo hangen en eten in restaurant Las Campanas. Vroeg naar bed vandaag. Merida Na een voortreffelijk ontbijt vertrekken we rond 8u in Valladollid en om 9u staan we voor de ingang van Chitzen Itza. De inkomprijs valt best mee voor één van de meest bezochte trekpleisters van Mexico: 162MXP/pp (ci. 10 €), kinderen krijgen korting. |
|
Chitzen Itza staat op werelderfgoedlijst van de Unesco en is zelfs één van de zeven nieuwe wereldwonderen! De site ligt op 120km van Merida op de weg van/naar Cancun. De stad zou haar bloeitijd beleeft hebben van 700 tot 1200 en de mooie ruines liggen verspreid over een mooi aangelegd terrein. Het Castillo is het meest bekende gebouw van Mexico en zie je onmiddellijk wanneer je de site betreedt. |
| De grote
piramide is werkelijk zeer indrukwekkend. Op dit vroege uur kunnen we het gebouw nog rustig bekijken. Aan elk van de vier zijden is er een zeer steile trap die naar de top van de piramide voert maar die je spijtig genoeg, na een dodelijke val, niet meer mag beklimmen. Alle vier de trappen zouden 91 treden tellen. Even rekenen en je snapt de bedoeling hiervan: 4 trappen met 91 treden maakt de som van 364 treden. De laatste trap is de drempel naar de tempel, op de top is de laatste trede en zo kom je aan 365... inderdaad: het aantal dagen in een jaar. Elk jaar, aan het begin van de lente en de herfst, heeft er een speciaal fenomeen plaats. |
|
|
Door het spel van licht en schaduw valt er gedurende een paar uur een schaduw op de noordelijke trap waarbij het lijkt of er een slang van de trappen neerdaalt. Een prachtig staaltje van de vernuftige bouwkunst van de mensen in die tijd. We bewonderen ondermeer de tempel van de duizend zuilen, het venusplatform, de doodshoofdmuur en vooral het veld waar het balspel werd gespeeld wekt Largo zijn interesse. Ook de vele grote leguanen zijn leuk om te bekijken. |
|
|
Aan één van de
vele souvenirkraampjes kopen we een mooi stenen beeldje voor 1 USD. Ondertussen
is het na de middag en gloeiend heet geworden. De bussen met toeristen zijn inmiddels ook toegekomen en waar je deze morgen nog rustig kon rondlopen en kijken loop je nu bijna op de koppen. Tijd om de auto op te zoeken en naar Merida te rijden. Chitzen Itza is zeer toeristisch maar een absolute must voor wie in deze streek rondreist. We rijden 1,5 uur en komen in Merida. Hier was ik een beetje bang voor, want de stad staat aangeschreven als een nachtmerrie voor de automobilist. Vele sites raden zelfs aan om deze stad te vermijden met de wagen. Maar alles valt reuze mee, we zijn in België wel meer gewoon en we bereiken zonder problemen en zelfs zonder zoeken ons hotel. |
|
Even denk ik dat een GPS voor mietjes is, maar ik besluit nog even de verdere ritten af te wachten om overdreven enthousiast te worden. Hotel Dolores Alba is een zeer gezellig, mooi hotelletje met een leuk zwembad, patio en zeer ruime mooie kamers voor een zeer goede prijs. Even zwemmen en daarna natuurlijk de stad in. |
| Merida is zalig. Het is
van alles een beetje: koloniaal, druk, lawaaierig en toch heerst hier
een zeer leuke sfeer.
Ook hier zijn er koloniale huizen en een mooie zocalo. Het is de
gezellige en ontspannen sfeer die ervoor zorgt dat ik mij steeds beter ga voelen
in dit land (of zijn het de XX???). We eten een fantastische maaltijd in restaurant Amaro (aanbevolen door reisgids Trotter). Het restaurant is gelegen in het koloniale huis waar Andrés Quintana Roo werd geboren. Andrés Quitana Roo was een Mexicaans politicus, onafhankelijkheidsstrijder, schrijver en dichter. Eten doe je in een zeer mooie patio die de typisch koloniale sfeer van Merida benadrukt. Alles is hier bijna perfect, de sfeer, de omgeving en bovenal het eten is zeer lekker. Aanrader: de zalm met BBQ saus van de chef! |
|
|
Na het eten wandelen we naar het Parque Santiago. Ik heb speciaal Merida op dinsdag gepland omdat elke dinsdagavond dit park verandert in een groot dansfeest. De plaatselijke bevolking verzamelt hier rond 20.30u om op de tonen van een bandje te dansen, praten en iets te drinken. Wanneer we hier aankomen is het al gezellig druk, veel mensen zitten blijkbaar te wachten en zodra de eerst tonen weerklinken staat het plein vol mensen die... dansen. Dansende mensen vind je wel meer op een dansfeest natuurlijk. |
 |
De meesten zijn iets ouder maar
ook de jonge mensen doen vrolijk mee. We kijken geamuseerd toe en trekken af en
toe een foto wat een zeer speciaal en mooi uitgedoste oudere dame opvalt. Ze is
echt heel typisch gekleed met veel slingers, kant en bloemen en wanneer ik mijn
fototoestel in haar richting beweeg gaat ze poseren voor mij.
Later blijkt dat
ze wel echt de show wil stelen bij de aanwezige toeristen want overal waar een
fototoestel verschijnt is ze in de buurt. Bij ons in Hamme noemen ze dit een
showtrien. Maar het was een vriendelijk showtrien en dat is al heel wat.
Iedereen is hier trouwens zeer vriendelijk. Hoewel het een plaatselijke gebeurtenis is lopen we hier als toerist gewoon rond, gaan iets drinken aan de vele kraampjes die langs het plein staan terwijl Largo met enkele Mexicaanse kinderen op de speeltuin naast het plein speelt. Geen waarschuwingen of onveilig gevoel hier ondanks het late uur en de duisternis. Rond 23.00u gaan we terug, drinken nog een cappuccino Maya (koffie met anijs) in café Habana en gaan gelukkig slapen na een zeer mooie dag. Merida was heel leuk en er is geen enkele reden om deze stad te vermijden. Ook niet wanneer je zelf met de wagen bent! Campeche Na alweer een matig ontbijt, ontbijten zijn precies niet de specialiteit van Mexico, verlaten we Merida en rijden naar Campeche via de “ruta puuc". De “ruta” is vanuit Merida zeer duidelijk aangegeven en passeert door verschillende kleine dorpjes die je spijtig genoeg niet ziet omdat ze een eindje van de nieuw aangelegde grote baan liggen. |
 |
|
Wanneer we op goed geluk eens een afrit proberen komen we in een dorp waar de tijd al jaren stilstaat. Een kerk, 2 of 3 huizen en enkele koeien is alles wat hier te zien is. Ik hou van de rust maar dit is wel heel rustig. Het is hier zo rustig en stil dat het leggen van een koeienvlaai van één van de koeien waarschijnlijk het hoogtepunt van de dag is in dit dorp. In één van de huizen kunnen we binnenkijken en het enige wat in de living hangt is een hangmat, verder is er een lege woonkamer te zien. De ruta puuc loopt langs enkele Maya vindplaatsen die op de werelderfgoedlijst van Unesco prijken. |
|
De meeste toeristen bezoeken de
bekendste van allemaal in dit gebied: Uxmal. Wij rijden naar daar maar
wanneer we de grote massa bussen en de niet goedkope toegangsprijs (even
duur als Chitzen Itza) horen rijden we verder. We zijn beperkt in tijd
en zouden liever de kleinere en minder bekende vindplaatsen bekijken. Eén van die minder bekende is de site van Kabah. Vanop de weg zie je het indrukwekkende grote paleis en rechts van de toegangspoort zie je het “Paleis van de Maskers”. De toegang is 35MXP maar de toezichters maken er geen probleem wanneer je enkele foto’s trekt vanuit de wagen. Aan de andere kant van de weg is trouwens een smal pad door het woud dat leidt naar een grote boog in puuc stijl. |
|
|
We twijfelen om de wandeling te maken maar de hitte is hier echt overweldigend en we besluiten om toch maar verder te rijden. Zoals ik in het begin van dit verslag al zei: tempels ja maar niet te veel... We rijden Campeche binnen en zien de golf van Mexico. Hoewel het befaamde BP olielek hier ver vandaan is zijn we niet onder de indruk. Waarschijnlijk vergelijken we te veel met het azuurblauwe water dat we in Isla Holbox en Cancun hebben gezien. |
|
|
Het centrum van Campeche is mooi en koloniaal zoals vele steden in
Mexico. Ook hier hangt een speciale charme tussen de smalle straten en
de huizen met hun mooie gevels. Verder is hier heel weinig te zien: je hebt natuurlijk de zocalo waar we zeer matig eten in restaurant Marganzo. Vroeger was dit restaurant een aanrader volgens de reisgids maar nu is het veranderd van eigenaar. Dat er niemand binnen zit te eten had ons al één en ander duidelijk moeten maken maar wij gaan er toch eten. Ik bestel een “gordon bleu” en krijg daar redelijk snel spijt van. Het stuk vlees ziet er uit als... gebakken huidtransplantatie en waarschijnlijk smaakt het ook zo. Zelfs de aangeboden tequila smaakt me niet. |
|
Iets verder is er een marktje waar vooral schoolgerief te koop is. Eigenlijk is deze dag een beetje een tegenvaller. De ruta was niet wat we verwacht hadden, de stad Campeche is niet super maar het hotel slaat alles! |
|
|
Hotel Baluartes heeft 1
pluspunt: de ligging. Je ziet de golf van Mexico vanuit de kamer en het
ligt dichtbij het historische centrum, maar dat is dan ook het enig
positieve dat er te vermelden valt.
Het hotel ruikt muf, de bediening is
onvriendelijk en vooral zeer ongeïnteresseerd.
De gangen lijken weggelopen uit een horrorfilm. Lange smalle donkere en slecht onderhouden gangen waarin de vele deuren hun jarengeleden aangebrachte laagje verf aan het verliezen zijn. De kamer zelf is klein, donker en vuil. In de douche ligt een laag schimmel waar menige Franse kaas jaloers op zou zijn. Ook hebben we een huisdier: een gezellige kakkerlak verwelkomt ons. Wanneer het zwembad dan ook nog vol vuiligheid ligt en de ligzetels onder de vogelstront zitten weet je dat we hier niet echt de tijd van ons leven hebben gehad. |
|
|
|
|
Verder naar Villahermosa - San Cristobal - Palenque - Chetumal |
|
|
Sammy |
|
|
|
||
