Homepage

Peljesac - Korcula
Tekst: Joyce Frey
Reistijd: augustus 2004

 

 

 

Korcula
 

start Kroatie

  

Dubrovnik

  
Vroeg in de morgen stond  ik op straat om op de bus te wachten om een dagtour over het schiereiland Peljesac naar Korcula te maken. Het duurde een kwartier tot de bus kwam. Dan moesten we nog op twee vrouwen wachten, die te laat kwamen.
 Later haalden we nog een paar mensen op om uit de stad te rijden. De bus steeg een stuk en kwam op de Tudjmanbrug voor Dubrovnik, die ik al een paar keer uit de verte gezien had en me erg fascineerde.
Op de brug stond een groepje mensen die ook mee moesten,  Het waren Italianen die met veel herrie in de bus stapten.
Daar ik bijna de enige was, die voor in de bus plaats genomen had, zetten ze zich bij mij. Een paar tegenover en er voor, en een man naast me. 
Hij kletste ononderbroken en had een diepe stem die me bijna door merg en been ging.
In het Engels, Duits en Italiaans, werd ons verteld, wat er op het programma stond.
De bus ging in de richting van het noorden, waar ik nog niet geweest was.
De ene bocht na de ander volgde, waar slaperige vissersdorpjes, omgeven door pijnbossen, liggen. Tenslotte kwamen we in Ston aan, waar ik de vorige dag heen wou rijden.
Daar had ik van af gezien, omdat de bus er maar een paar keer per dag heen reed. In plaats van naar Ston te gaan, was ik nog eens naar Cavtat gereden, waar het me erg goed beviel. 
In Stone hadden we een half uur tijd om ons te vermaken. Ik liep door de straatjes en was er vlug uitgekeken, want het is maar een klein plaatsje.

Tudjmanbrug

 Het enige interessante vond ik hier, de vestingmuur boven de stad in de bergen, die de vorm van
een "M" hadden. Vroeger moest dit de vijand tegen houden.
Naar mijn mening had de agressor een heel goede conditie gehad moeten hebben om over die berg te kunnen komen. 
We konden weer verder gaan.
de ene reisleidster vertelde  in het Duits en Engels wat er gebeuren ging en een andere, die met de Italianen mee gekomen was, zorgde voor haar groepje.
Wat de jongedame ook vertelde, de  zuid-landers hadden er altijd een hoop commentaar op.
Wij, de anderstaligen, luisterden stil toe.
We reden nu over het schiereiland, dat zeventig kilometer lang is.
Aan de rechterkant ligt de zee.
Daar werden mosselen gekweekt. Het water is er koningsblauw.
Of de mosselen ook die kleur aannamen ???
Aan de andere kant groeiden druiven, groenten en andere vruchten.

Het eiland staat bekend om zijn vruchten, groenten en de goede wijn. We reden de lange weg aan kleine dorpjes en plantages

voorbij, tot het haventje in Orebic hadden bereikt, waar een bootje op ons wachtte om naar Korcula over te steken. Het was een heerlijke rustige overtocht van een half uur, zonder grote golven, die je bijna in de lucht gooide.
Op het eilandje Korcula aangekomen , moesten we eerst naar het bureau van de reisonderneming lopen.
Daar zou een gids komen, die met de Italianen een rondgang zou maken.
Maar zij hadden er geen zin te wachten en gingen op hun eigen houtje weg. De Engelsen zouden ook een eigen gids krijgen. Maar na lang wachten, gingen ook zij alleen weg. De overgebleven  Duitstaligen liepen een stuk met onze reisleidster mee.

Korcula
Bij de bezichtiging van de Sveti Marko Kathedraal, waren er nog een paar , maar steeds meer mensen verdwenen.

Bij het museum met munten en iconen, werden het nog minder en bij het museum voor oude gebruiksvoorwerpen waren we nog maar met drie man. Ik bekeek die dingen en dacht  op mijn rommelkamer te zijn. Nu mochten ook wij op ons eigen houtje de stad gaan bekijken.
Op een terras zag ik de Italianen zitten.
Zij hadden een uitgebreide maaltijd voor zich met een glas sprankelende rode wijn.

oude straatjes in Korcula
Ik zocht ook een terrasje en dronk een heerlijke cappuccino en genoot van een heerlijk stuk appeltaart.
Dan wandelde ik door de oude stad die tussen de stadsmuren geklemd is. De huizen zijn er smal. De kerken en openbare gebouwen hoog, zodat het aangenaam koel was. Daarna liep ik de stad uit en wandelde langs de kust. Dan weer naar boven, waar oude huizen stonden om dan weer aan de andere kant weer te dalen en bij de zee uit kwam, langs een toren.
Aan de overkant was het moderner.
Daar waren nieuwere huizen gebouwd . Een paar winkels stonden daar en langs de oever lagen boten in verschillende categorieën. Van kleine vissersboten tot kleine jachten.
Daarna liep ik weer de trappen op naar het oude stadje en ging midden op een terrasje zitten om iets te drinken.
Zo bracht ik de twee uur tijd die we gekregen hadden door.                                    centrum van Korcula
Dan liep ik naar de plaats waar we elkaar weer zouden treffen. Er waren al een paar mensen. Steeds meer kwamen er.
We zouden naar de boot moeten gaan, maar we waren nog niet compleet. Nu hoef je natuurlijk niet te vragen , wie nog ontbraken. Het was erg rustig. De tijd was gekomen om op de boot te stappen.
Wij gingen er heen en de reisleidsters gingen de vermisten zoeken. op de boot hadden wij de beste plaatsen in beslag genomen en wachten tot we weer terug konden varen. Iedereen was rustig.
Waarschijnlijk waren ze allemaal, zo als ik, moe van het wandelen.
Ik schrok op, toen met een hoop herrie een groepje mensen aan kwamen. Het waren onze vermisten.
De afvaart naar de overkant kon beginnen.
Op het schiereiland Peljesac stond de buschauffeur al te wachten.
Iedereen stapte in. Toen we vertrokken waren vroeg de reisleidster of we moe waren . De Italianen lachten en riepen; " Nee"
Dan ging ze vertellen. We zouden over twintig minuten stoppen in een dorpje , om daar wijn te gaan proeven.
De zuiderlingen juichten van plezier. Maar al vlug werd het stil in de bus.
Mijn buurman sliep. De mensen tegenover mij en voor me sliepen.
De bus reed door een paar kleine dorpjes en hield tenslotte aan.
De Italianen moesten gewekt worden.
Toen we hoorden dat we wijn konden proeven, waren ze klaar wakker.
We gingen een huis binnen waar op een grote tafel gevulde glazen en borden
Terug op het schiereiland Peljesac. Hier Trstenik met crackers stonden. Ik ging langs een Duitser zitten, waarmee ik al
eerder gepraat had, op een bank, aan een lange tafel. Het stelletje dat naast ons ging zitten, dacht dat wij man en vrouw waren. We kwamen in gesprek. Maar omdat ik geen liefhebber van wijn ben, was ik al vlug klaar met uitproberen en ging weer naar buiten.
De Duitser volgde me en begon te jammeren over hoe slecht het in zijn land ging.
Ook in Kroatië, waar hij vroeger al eens geweest was, was alles duur geworden. En hij was teleur gesteld dat hij niet verschillende wijnen had mogen proberen.
Voordat alle mensen weer buiten waren, liep de Duitser nog eens naar binnen, om nog een glaasje wijn door zijn keel te kiepen.
Tenslotte was de groep weer voltallig bijeen en konden we weer verder gaan. Ieder nam zijn plaats weer in. en de bus begon weer te rijden. in mijn buurt was het weer stil geworden.
Er werd zelfs niet gesnurkt.
Na een half uur konden we weer uitstappen om naar een restaurant te gaan dat hoog boven de zee lag.
Ik liet de anderen voor gaan om hun drankjes te bestellen. als iedereen iets had,  kocht ik een ijsje en liep er mee naar het terras om van het prachtige uitzicht te genieten. De Duitser had

een dure koffie gekocht en dronk het

Zicht op het schiereiland Peljesac
staande naast me en vertelde van het pension waar hij logeerde. Tenslotte konden we weer verder gaan. De "zuidlanders" sliepen niet meer, maar waren toch rustig. We reden weer over dezelfde weg als waarover we gekomen waren. het verbaasde me weer wat een blauw water er bij de mosselkwekerij was.
Tegen de avond kwamen we weer in Dubrovnic aan, waar een hoop mensen uitstapte. Ook de Italianen, die van

hieruit verder naar Cavtat gebracht werden, waar ze hun hotel hadden. 
Voordat we Richting Lapad reden, zong een telefoon in de zak van de bloes van de reisleidster. Ze praatte een moment, en liep naar de bank naast mij, waar een handtasje was blijven liggen.
Ze praatte nog even, en vertelde ons, dat we een kleine omweg maken moesten, omdat het tasje afgehaald zou worden.
We gingen nog een stuk door de stad, waar de bus voor een hotel stopte. Daar kwam even later een andere auto, waaruit een man stapte, die het tasje kwam afhalen, om het naar Cavtat te brengen. De Italiaanse zou blij zijn, haar spullen weer terug te hebben.
Nu konden we naar de haven rijden.
De Duitser stapte daar ook uit. Hij wees naar een heuvel, waar zijn pension was.

heerlijk dakterras in Lapad
Hij had nog een hoop te lopen en te klimmen.
Verder stapte ook mensen uit en ik was de laatste die mijn hotel bereikte. Het was een fijne dag geweest.
Ik had weer verschillende mensen ontmoet en een stukje land gezien, dat een erfenis van het paradijs kon zijn.
 
                                                      Joyce

printversie
124.2006