 |
Florence - Firenze |
|
|
|
||
|
|
||
|
|
| Zonder blikken of blozen rijd ik heel resoluut Florence binnen en met vastberaden blik voer ik het driekoppige gezelschap in de auto naar de Piazzale Michelangelo.
Alsof ik al jaren personen naar die plek vervoerde, maar het was voor het eerst dat ik de stad Florence
een bezoek bracht. |
|
|
Al vier vakanties had ik de stad
weten te omzeilen, dit jaar moest ik er eindelijk toch aan geloven.
Het is mei en de toeristenstroom die hier altijd gaande is, heeft zijn hoogtepunt nog niet bereikt. We kunnen daar makkelijk en gratis parkeren waarna we ons verbazen over het uitzicht op de stad aan de Arno. We zien voor het eerst in ons leven de Ponte Vecchio in de verte, de Dom, de Santa Croce, we raken niet uitgekeken. Onze collega toeristen komen echt uit alle windstreken van de aardbol. De meest vreemde talen worden gesproken en de kraampjes met souvenirs hebben het druk. Een Japanse TV ploeg is in de weer om een bevallige jongedame te vereeuwigen, terwijl ze naar de imposante verschijning van David op het plein loopt. Deze David van Michelangelo is een replica van het beeld in dat in de Galleria dell'Accademia staat. Na wat kunstreplica's gekocht te hebben, zijn Caren en Susan er achter gekomen dat je vanaf het plein met een stadsbus naar het beroemde centrum kan gaan. Dat doen we en stappen voor het "Stazione Centrale di Santa Maria Novella" uit. Via de daar aanwezige VVV kunnen we geheel voorgelicht ons plan trekken. We besluiten om eerst de stad te verkennen met een dubbeldeksbus, cabrio. Dus de bovenverdieping is niet overkapt en heerlijk in de zon. |
| Er zijn twee routes mogelijk.
De route die zich tot de belangrijkste zaken rond het centrum beperkt en de ander doet bijna hetzelfde maar maakt een flinke
uitstap naar het hoger gelegen Fiesole.
Om te beginnen schepen we in voor de kleine route.
Bij het centraal
station kunnen we starten. Ieder krijgt een oortelefoontje voor de info die we onderweg kunnen horen. Je kan met een knopje aan de wand van de bus een keuze in taal maken. Met een vreemd gevoel van opwinding gaan we van start. In het begin wordt er driftig geluisterd via het oordopje, maar de een na de ander trekt dat ding er uit en bekijkt de zaken op eigen gezag. En zo moet het ook. Je laat al hetgeen aan je voorbij trekt op je inwerken. Je komt langs beroemde gebouwen, die je niet op juiste waarde weet te schatten (oordopje is weg) maar je neemt wel veel in je op over de zaken die anders dan bij ons zijn. |
|
|
|
Wat iedereen het meest opvalt zijn de tientallen, misschien wel
honderden bromfietsen en scooters die keurig naast elkaar geparkeerd staan. Als er een zou omvallen, krijg je misschien het domino-effect. De bus gaat zonder vaart
te minderen rakelings langs die dingen. Alles gaat goed. Onderweg kan je overstappen naar de andere bus, voor de langere route. Dat doen we straks wel eens. We voltooien onze rit en komen ook weer langs onze aankomstplaats de Piazzale Michelangelo. Hier mogen we echter niet in- of uitstappen. Ten zuiden van de Arno, waar we nu rijden, vinden we een zéér residentiële wijk met prachtige villa's, omsloten door privé parken. |
|
|
Niet alleen de Dom en het Battisterio
zijn overweldigend, maar ook de ellenlange rijen mensen die naar binnen willen. Ook een grote rij mensen staat bij de ingang om bovenop de koepel te komen. Onmiddellijk rijst de vraag: "Heb ik daar wel zin in?".
Maar dat is voor latere zorg. Na enige tijd komt onze bus en ondanks de drukte kan iedereen zitten. Nu wordt een ander deel van de stad bekeken, wat minder toeristisch, de buitenwijken, de brede lanen, eigenlijk het meer gewone Florence, of Firenze zoals het eigenlijk heet. Dan gaan we tamelijk steil omhoog en het wordt zelfs een beetje frisser. Dat komt vooral omdat er behoorlijk vaart in is gezet. Later gaat het heel wat langzamer en hopen we dat de bus het zal halen. Boven ons zien we Fiesole liggen. |
| Terugkijkend hebben we een aardig zicht op Florence en merken dat die stad aardig in de smog ligt. Met moeite zien we de torens en koepels beneden in het centrum. Dan zijn we bij het eindpunt. Over twintig minuten vertrekt de bus weer. Of eindeloos wachten tot deze bus weer terug komt. Wij kiezen voor 20 minuten pauze. En een snel drankje tegenover de halte. Dat "snelle" kunnen we vergeten, want alle drankjes hebben een inhoud van een halve liter. Niemand is zo dom om alles te consumeren. Stipt op tijd gaan we weer terug en kunnen langs de Arno overstappen op de bus van de kleine route, die ons weer naar de Piazzale Michelangelo zal brengen. Wie weet staat onze auto er nog steeds. |
|
|
We moeten vrij lang wachten, maar de hostes heeft al aan de collega in de andere bus geseind dat er vier passagiers staan te trappelen om over te stappen. Het heeft toch een klein half uurtje geduurd. Dit is toch de ideale manier voor een eerste kennismaking met de stad. Het is ook dagvullend. Voor een echte bezichtiging zullen we nog eens terug moeten komen. Dat doen we volgende week. |
| Een tweede bezoek aan de stad Inmiddels heeft ook René zich bij ons aangenaam gezelschap gevoegd. Hij is met een voordelige vlucht van Amsterdam naar Pisa gevlogen, waar we hem opgehaald hebben. Met een groepje van vijf man komen we weer op de Piazzale Michelangelo aan en daar besluiten we om ons op te splitsen in de oude groep en de jeugdige groep. |
|
|
Stomtoevallig ben ik bij die eerste groep ingedeeld en wij gaan met z'n tweeën in de stadsbus naar het centrum.
De jeugd gaat lopend naar de stad. We stappen weer uit bij het station en er vlak bij ligt de kerk "Santa Maria Novella". Daar ligt de hele boel overhoop wegens opknapbeurten. De kerk is moeilijk bereikbaar, het plein ervoor is half afgesloten wegens bestratingswerk. We lopen naar de Via de' Cerretani, gaan een klein kerkje in (Santa Maria Maggiore) waar net een dienst aan de gang is. De kerk is zo goed als vol. Niet met toeristen maar met parochianen. Menig pastoor uit België en Nederland kan hier jaloers op zijn. Raar genoeg hangt er een gezellige, warme sfeer. We trekken verder naar het domplein "Piazza del Duomo". |
| Al snel komen we tot het besef dat je voor
een ééndaags bezoek aan Florence bezoeken aan musea en dergelijke moet beperken tot de buitenkant ervan want anders zie je van de stad niets.
Lange rijen bij de Dom, de Campanile en het Battisterio. We slaan de
Via Roma in, drinken een gezellig bakje koffie en verbazen ons over de Piazza della Repubblica. Dan denken we nog: "Goh, wat is het hier druk."
Dat is het natuurlijk ook wel, maar later zal blijken dat het nogal
meeviel in vergelijking met... Er is een overdekt soort marktgebied, waar geen groente of fruit te koop is, maar "schone" waren, zoals souvenirs, leren riemen en tassen, hoeden en noem maar op. Ik stel me voor hoe het hier zou zijn met maar enkele mensen. Recht voor ons staat de triomfboog die moet herinneren aan de tijd dat Firenze nog de hoofdstad van Italië was. Rond 1800 en nog wat. We lopen verder door de Via Calimala en dan opeens zien we in de verte een enorme mensenmassa. |
|
|
|
Opvallend zijn ook de vele "antennes" van gidsen, die allemaal een andere versiering op die antenne hebben aangebracht.
De Japanners netjes met de Japanse vlag. Iedere Japanner weet die gids terug te vinden. Anderen hebben er wat slingertjes in gehangen.
Sommigen een pop, beertje of aap. Of een smerig lapje, dat ook opvalt. Die drukte kondigt de Ponte Vecchio aan. Voetje voor voetje schuiven we die richting uit en besluiten eerst om langs de Arno de beroemde brug van buitenaf te bekijken. |
|
Natuurlijk lijkt het totaal niet op een brug in de zin des woords. Toevallig loopt er een rivier onderdoor. In feite is het een drukke winkelstraat en wij kijken tegen de achtergevels van de winkel-/woonpanden aan. |
| Het is zeer boeiend om deze brug, die iedereen wel eens ooit op plaat, TV of film gezien heeft, in het echt te bekijken.
Meestal vallen die bouwwerken dan wat tegen.
Hier absoluut niet. Uiteindelijk lukt het ons ook op de brug te komen en lopen langs allemaal juweliers. Een paradijs voor dieven, maar het valt op dat er steeds twee motoragenten duidelijk aanwezig zijn. In het midden van de brug is er geen bebouwing en kan je over de muur hangen om de Arno in te duiken. Aan de oostkant kan je ook de Arno bekijken, maar hier zijn bogen, zodat het aan die kant één gesloten bebouwing lijkt. Deze brug, die er als nieuw uit ziet is al in 1345 gebouwd. |
|
|
|
|
|
Op het open gedeelte, waar iedereen wil zijn, staat de buste van
goudsmid Cellini. Er omheen een hekwerkje waaraan allerlei hangsloten met twee sleutels hangen.
Ik weet nog steeds niet wat het precies voorstelt, het zal wel iets met "Amore" te maken hebben.
Dit is ook de favoriete plek van de antennedragende gidsen die hier allemaal hun klasje bijeen roepen voor weer wat onderricht. Alle toeristen gehoorzamen netjes. We kunnen doorlopen naar Palazzo Pitti, maar gezien de tijdsdruk keren we om, slaan dan rechtsaf bij de Arno en na een paar minuten, als we de verkopers van allerlei posters die op de grond liggen, hebben weten te omzeilen komen we vanaf het zuiden het Uffizi gebouw, straat, of museum binnen. |
|
|
Wat Uffizi voor naamsomschrijving zou moeten hebben is moeilijk te zeggen. Het is een straat, aan beide kanten museum. Aan de zuidkant zou het doodlopen als straat, als er geen drie bogen aangebracht waren. Daardoor kwamen wij binnen. Hier staan de meest vreemdsoortige figuren te standbeelden en voor een kleine vergoeding mag je met deze prachtig uitgedoste mensen op de foto. Vaak tot grote hilariteit van omstanders. |
|
|
|
De "beelden" willen nog wel eens in beweging komen en weten
precies hoe het publiek daarop zal reageren. We lopen langs al die vrolijke gangmakers en komen op het Piazza della Signoria.
Uit de boekjes kende ik het al een beetje.
Nu ik er echt ben is het nog indrukwekkender. Ondanks dat er veel in de steigers staat. Het Palazzo Vecchio gaat bijna helemaal schuil achter een groen veiligheidsnet. Om de 25 meter staat er wel een standbeeld en dat maakt dit plein zo bijzonder. Gelukkig torenen ze allemaal boven de mensenmassa uit. Ook hier weer een replica van David van Michelangelo. Mogelijk nog fraaier is het marmeren beeld van Giambologna, voorstellende de Sabijnse maagdenroof. Het marmeren beeld laat worstelende figuren zien en is levensecht. Zij het wat erg groot. Een ander beroemd beeld van Cellini: Persus. Die engerd heeft het hoofd van Medusa in z'n hand. Deze beelden staan met een tiental anderen in de Loggia dei Lanzi. De fontein van Neptunus is zwaar in trek bij de dames. Velen willen gefotografeerd worden met het blote geval van deze ruigaard op de achtergrond. |
|
|
|
Alleen al op dit plein zou je een halve dag
kunnen doorbrengen. |
|
|
We moeten keurig achter in de rij aansluiten. Het duurt niet lang, een klein kwartiertje, en dan kunnen we naar binnen. Om dit wereldberoemde beeld van Michelangelo te zien, haalt ieder zijn camera te voorschijn en het filmen en fotograferen begint al aan de kassa. Het bewijs van aanwezigheid kan dan geleverd worden. Velen denken er zo over. Terwijl de een tickets koopt, staat de ander het op de gevoelige plaat vast te leggen. Dan, de camera in de aanslag, naar binnen. |
|
|
Voor je het weet word je dan besprongen door een kenau van een Italiaanse heks.
Ieder die zijn camera maar lichtelijk durfde op te heffen, werd onmiddellijk door haar besprongen. Met de heks hadden we al kennis gemaakt, nu Davide, de echte nog. Helemaal aan het eind van de zaal, in een omgeving die speciaal voor hem gebouwd lijkt te zijn, staat hij daar te glanzen en te glimmen. Letterlijk en figuurlijk. Want wat bleek nu: sinds een paar dagen staat hij, na een schoonmaakoperatie van een jaar, weer in alle glorie zijn goddelijk lijf te tonen. |
|
Wij behoren tot de weinigen die het gezuiverde beeld zo wit gezien hebben. Later hebben we vele boeken met foto's nageslagen, maar dan valt pas op hoe vuil hij in de loop van de eeuwen is geworden. We splitsen ons weer als groep. De jeugd gaat terug lopen, wij nemen de bus op de Piazza di San Marco die ons naar het station brengt. Daar stappen we over op de bus die weer naar onze parkeerplaats op de Piazzale Michelangelo gaat. Dit hadden we niet moeten doen!!! We dachten in een kwartiertje van het station naar de parkeerplaats te kunnen gaan. Vergeet het. De bus laat je eerst alle hoeken van Firenze zien en komt dan via een enorme omweg op de Piazzale aan. Duur van de rit: bijna één uur. De lopers vreesden al het ergste (geen GSM bij ons). |
|
|
|
|
|
Charles sr. |
|
|
||
