Azië - Indonesië - Sulawesi - Tangkoko - Bunaken

Tangkoko - Bunaken
Tekst en foto's: Pasca Nabben
Reistijd: april - mei 2008

Indonesië - Sulawesi

 

 

Manado in Noord Sulawesi

  
 
De vlucht naar Makassar duurt 50 minuten en voor we het weten zijn we weer op bekend terrein. Hier is het 4 uur wachten op onze vlucht naar Manado. Winkeltjes kijken, kopje koffie drinken, nog eens bij de winkeltjes kijken... Precies op tijd vertrekt de vlucht naar Manado, Manado is de hoofdstad van Noord Sulawesi. Ook op dit vliegveld een grote menigte bij de uitgang. Onze gids, Roy, plukt ons er al snel tussen uit. In Manado is het bewolkt maar het blijft warm.
 

We moeten even wachten op ons busje en Roy biedt ons een kreteksigaret aan, die smaakt naar kruiden en laat een smaakje van bubbelgum achter. We rijden door het drukke Manado naar ons hotel.

Manado doet niet zo chaotisch aan als Makassar en lijkt schoner. We zien veel kerken, de inwoners van Noord Sulawesi zijn voornamelijk Christelijk, en ook hier weer de blauwe openbaarvervoer busjes. Manado ligt in een soort kom tussen de bergen.

We komen aan bij ons hotel Gran Puri. Een super lelijk gebouw vinden wij, maar wel gunstig gelegen. De kamers zijn erg groot, en we hebben weer een badkamer met douche en warm water. Helaas is er geen balkon maar we hebben wel mooi uitzicht op Manado, de bergen en een groot sportveld.


Winkeltje in Manado

We pakken wat kleding uit de rugzak voor morgen en zien dat we illegaal beestjes hebben vervoerd, 2 grote kakkerlakken! ’s Avonds lopen we naar een groot winkelcentrum en ook hier weer veel behulpzaamheid. Na het shoppen bestellen we in het hotel roomservice en kijken nog wat tv.

Om 10.00 uur staan Roy en onze chauffeur Henkie ons op te wachten. De rit gaat vandaag naar Tangkoko park. Dit park ligt zo’n 2 uur rijden van Manado. Vanuit Manado kun je een grote niet werkende vulkaan zien liggen, achter deze vulkaan ligt Tangkoko. Het eerste gedeelte van de route gaat over geasfalteerde weg, het laatste gedeelte gaat echter over een erg slecht zandpad vol kuilen, we krijgen het idee dat Henkie een expert is in het kuilen opzoeken en daar met een noodgang doorheen te rijden.
 

De omgeving is prachtig, veel bergen en veel groen, de zon schijnt! De homestay van Mama Roos, in het dorpje Batuputih, ziet er gezellig uit en de kamers zijn veel beter dan we hadden verwacht. Er is een restaurantje waar ze heerlijke gerechten serveren. De homestay ligt aan de rand van het park. We maken kennis met Mama Roos en gaan eerst lunchen.

Tijdens de lunch hebben we een leuk gesprek met Roy en Henkie. Henkie met z’n 1.55 en smalle postuur schijnt boxer te zijn. Ze komen beide uit Manado en Roy doet dit werk al een tijdje, toch blijven we bij hem het gevoel houden dat hij er niet meer zo’n zin in heeft. Hoe lang Henkie al voor het bedrijf werkt komen we niet te weten, aan zijn rijstijl in te schatten zou dit best z’n eerste rit kunnen zijn.

Na de lunch besluiten we het dorp in te lopen. Verdwalen kun je niet er is maar één hoofdweg en die komt uit bij de zee. Het dorp ziet er gezellig en gemoedelijk uit.
 
Kleine huisjes met knusse tuintjes ervoor, op de veranda’s kleurige bloempotten met prachtige bloemen. Overal lopen kippen, varkens en honden. Kinderen spelen op het schoolpleintje en wat vooral opvalt zijn de vele vriendelijke mensen. Het dorp wordt gedomineerd door een kerk, deze staat echt midden in het dorp, ervoor ligt het dorpspleintje.

Vanaf de open achterbak van een vrachtwagen roepen en zwaaien er mensen naar ons. Een ervan komt een praatje maken en als ze er achter komt dat we uit Nederland komen weet ze nog maar één ding te zeggen “van Basten?”, ja, beamen wij, die komt óók uit Nederland.

Terug bij Mama Roos wachten we op onze rancher, zonder kom je het park niet in.

Om 15.30 uur vertrekken we te voet naar de ingang van het park en nadat we de entree betaald hebben gaan we op zoek naar het spookdiertje oftewel de Tarsius. De rancher weet ongeveer in welke bomen deze diertjes leven, als je alleen op zoek moet is het bijna onmogelijk ze te vinden.

De natuur is prachtig en we zien veel vogels waaronder de neushoornvogel.


Het dorpje Batuputih
 


Tarsius oftewel het spookdiertje in het Tangkokopark

We wandelen een flinke route en om 17.30 uur als het gaat schemeren lopen we naar het “huis” van de spookdiertjes.

Aangezien het nachtdieren zijn komen ze tegen de schemer uit hun schuilplaats om te jagen. Bij de boom hebben zich al enkele mensen verzameld.

Het is even wachten maar dan laat het eerste spookdiertje zich zien. Prachtige beestjes! Erg klein met geweldig grote ogen. In totaal zien we er een stuk of 6. Zodra ze uit de boom komen blijven ze eerst rustig zitten, kijken met grote ogen naar de zaklamp en verdwijnen vervolgens in het bos. Pas als het weer licht wordt komen ze terug.

In het donker lopen we terug naar Mama Roos, we zien onderweg nog vuurvliegjes en lichtgevende paddenstoelen, ze stralen een zacht wit-groen licht.

Bij Mama Roos ligt de vis al op de barbecue, we hebben een heerlijke maaltijd met als toetje “klappertaart”. Zo wordt het ook in Sulawesi genoemd. We kletsen nog wat met Roy en Henkie en met de plaatselijke jeugd die zich te goed doet aan de overgebleven klappertaart.
 
Het schijnt goed te smaken met de lokale zelf gebrouwen palmwijn. Wij houden het bij een pilsje nadat we de palmwijn geroken hebben (sterk spul). Ik kom erachter dat ik koraalvis gegeten heb... oeps! Dat was niet de bedoeling, voortaan eerst maar even vragen welk soort vis er op m’n bord ligt.

We slapen allebei niet geweldig, het is erg warm op de kamer, maar om 04.00 uur gaat onverbiddelijk de wekker af. Tijd om de makaken op te zoeken.

Dit keer gaat Henkie ook mee op pad. Met de bus rijden we een eind het park in, wandelend zouden we te veel tijd verliezen.


Schooltje in Batuputih

De meeste kans om de makaken op te sporen is ’s morgens heel vroeg. Nadat we een 20 minuten gelopen hebben horen we de eerste makaken al. Ze zitten hoog in de bomen maar na een tijdje komen ze op hun hoede naar beneden. Deze groep bestaat uit ± 70 dieren en er zijn veel jonkies bij. De kleintjes spelen met elkaar, de ouderen vlooien en houden ons in de gaten. De makaken zien er grappig uit met hun kuifjes. De leider van de groep laat zich zien en laat duidelijk merken dat we te dicht bij zijn. De ranger draagt ons op langzaam naar achteren te lopen. Henkie verschuilt zich achter mij en kan alleen nog maar zenuwachtig lachen, de held!
 


Makaak in Tangkoko


De zee bij het Tangkokopark

Later horen we van hem dat hij al eens kennis heeft gemaakt met een makaak, van héél dicht bij! Nadat we nog even naar de zee zijn gewandeld verlaten we om 09.00 uur het park. Bij Mama Roos staat het ontbijt al klaar.
 


Eiland Bunaken

 Na het ontbijt keren we terug naar Manado en nadat we hier nog wat kleine inkopen hebben gedaan lopen we naar de haven. We nemen afscheid van Roy en Henkie.

De boot laat nog even op zich wachten en wij nemen een kleine lunch in een restaurantje/internetcafé. Dit is tevens het verzamelpunt voor de boot naar Bunaken, een eilandje voor de kust van Manado.

Langzaam druppelen er wat meer mensen binnen. Om 15.00 uur verlaten we Manado en gaan met de boot naar Bunaken. De boottocht duurt een klein half uurtje. Eenmaal aangekomen moeten we een stukje door het water waden, overal zien we grote gekleurde zeesterren liggen.

Bunaken Village Resort is een heerlijk kleinschalig resort, het bestaat uit 8 mooie houten bungalows pal aan het strand. Het wordt gerund door Jochem, een Nederlander, hij woont samen met zijn vrouw op Bunaken. Nadat we een kop koffie hebben gedronken en kennis hebben gemaakt met iedereen krijgen we de sleutel. Onze bungalow heeft een grote veranda met zitje en hangmat en uitzicht op zee. De kamer is knus en gezellig ingericht.
 
Vandaag gaan we het water niet meer in, de onderwater wereld gaan we morgen ontdekken. Om 19.30 uur wordt er gezamenlijk gegeten. Het is een gezellige avond met een gevarieerde groep. Sommige komen net aan, en sommige, zoals wij, hebben de reis er bijna opzitten. Na een lange dag houden we het om 23.00 uur voor gezien, hebben we het nog lang volgehouden vanaf 04.00 uur ’s morgens!

Vroeg in de morgen is er al koffie te krijgen in het restaurant en uiteraard zijn wij daar als eerste bij. Langzaam wakker worden, het zijn tenslotte onze relaxdagen.

Na een uitstekend ontbijt huren we flippers en is het tijd om de snorkels op te zetten. Het eerste gedeelte snorkelen zien we al veel gekleurde vissen


Bunaken Village Resort
 


Kinderen in kampong Bunaken

 Eenmaal bij het koraal aangekomen weten we niet waar we moeten kijken. Wat een kleurenpracht, zowel van de vissen als van het koraal. Hier zien we ook grote koraalplateaus, sommige "tafels" hebben een doorsnee van wel 2 1/2 meter.

Bij Bunaken loopt een lang rif en je kunt naar de zogenoemde “wall” snorkelen. Deze steile wand loopt een paar honderd meter recht naar beneden. Als we hier aankomen hebben we het idee dat we een parachutesprong maken. Niet dat we dat ooit gedaan hebben maar zo ongeveer moet dat voelen! Een oneindig donkerblauwe diepte onder je, fantastisch. Overal om je heen hoor je de vissen aan het koraal knabbelen. Er schieten hele scholen felgekleurde vissen voorbij, en voor we het weten zijn we er helemaal door omringd. Door de zonnestralen in het water schitteren de kleuren je tegemoet.

Onze dagen op Bunaken bestaan grotendeels uit snorkelen en heerlijk relaxen. Een bezoekje aan Bunaken Village, een van de dorpjes op Bunaken, mag zeker niet ontbreken. Het is gezellig om er rond te wandelen en voor je het weet heb je een hele schare kinderen om je heen “portret mister”, zo ontzettend leuk.

Na boeiende, heerlijke weken is het voor ons tijd om Sulawesi te verlaten. Via Singapore vliegen we terug naar Amsterdam.


Tot slot:

Sulawesi is een heerlijk land om in rond te reizen, een fascinerende cultuur, een fantastische natuur, groene rijstvelden en terrassen, reusachtig donkere granietbergen, buiten dit alles echter, zijn het de vriendelijke, behulpzame mensen die dit land echt uniek maken.

Uitgezonderd de gebieden Donggala en Manado/Bunaken, waar je perfect kunt duiken en snorkelen, kom je geen of weinig andere toeristen tegen. Voor ons gevoel is reizen door Sulawesi nog echt "puur" reizen. Stel je open voor de mensen en het land en je krijgt er zo veel voor terug.
 

Meer reisverhalen van John en Pasca


 
Pasca