Botswana - Moremi
Tekst en foto's: Kristine Hannon
Reistijd: november - december 2007

Vandaag is het terug afbraak kamp voor een laatste verhuis! Vijf uur in de morgen en ik zit buiten op het toilet naar de machtige sterrenhemel te kijken en te luisteren naar het ontwaken van de natuur. Hier heb je geen boekje of krant nodig om je bezig te

Het belooft een mooie en hete dag te worden wanneer we even later de open 4X4 in duiken en we aanzetten voor een lange rit van ongeveer zes en een half uur.T

ot de uitgang van het park doen we nog een game drive en sedert onze complimenten over de vondst van het luipaard gisteren stelt Morgan alles in het werk om de meest speciale beesten voor ons te vinden.
En zo komt het dat hij even later de sporen van een leeuw oppikt en we uiteindelijk nog bij het prachtige dier terechtkomen ook. Dat kan tellen als spoorzoeker in een land waar je - anders dan in Kenia -

Kamp wordt afgebroken

Moremi

Het landschap verandert weer dramatisch: in de Mababe depressie - een deel van het vroegere grote supermeer - zie je uitgedroogde grassen en acacias.
Hoe dichter we Moremi naderen hoe groener het landschap wordt. De acacias staan nu in sappig gras en de rivier Kwai stroom er langzaam doorheen, bevolkt met vele nijlpaarden en watervogels.

Vreemd is dat het hier veel stoffiger is dan elders anders. Dat is raar want geen enkel ander park waardoor we reeds reisden is groener en vochtiger dan hier.
Plots zie ik in het struikgewas naast de weg een kleine katachtige    liggen. Een leeuwenjong zegt Morgan.

een prachtige leeuw ligt uit te rusten

Het mag ondertussen gezegd dat we tot nu toe erg veel geluk gehad hebben met wat we reeds gezien hebben.
Cathy zal haar eerste safari in de analen mogen noteren want een twee maal zou ze wel eens minder geluk kunnen hebben!

Ondertussen in het weer drastisch veranderd en verschijnen er bliksemschichten aan de horizon vergezeld van een stormachtige wind en dreigende regenwolken.

Leeuw aan de maaltijd

En zo komt het dat we, schuilend in de luwte van de auto, en gekneld tussen een kudde van 6 nijlpaarden en een kudde van een 15-tal zebra's in alle stilte en verwondering onze lunch verorberen vergezeld van een glaasje rood.

We moeten nu nog enkel de Kwai rivier over. Tja, het is dus niet alleen in Thailand dat je een 'bridge over the river Kwai' hebt maar ook in Botswana. Alleen is deze gemaakt uit stevig Mopane hout, maar lijkt ze mij toch maar wankel en niet te best onderhouden.

Na onze middagpauze en tweekransje vertrekken we terug op zoek naar jachtluipaarden. Het geluk dat we de voorbije dagen mochten genieten laat ons evenwel in de steek.
De cheetas houden zich voor ons verborgen alsook al het andere wild, want we zien bitter weinig.
Maar we genieten des te meer van het wonderlijke landschap. Een verzonken land met ondiepe weelderige poelen, hoge wuivende grassen, dicht mopanewoud,

Bridge over the river Kwai, met een kapotte emmer water halen..

Ibissen

In het kamp genieten we van de avond. Er wordt nooit veel gepraat, we babbelen thuis al zo veel, maar we genieten van alle geluiden die de avond en de nacht hier in Afrika naar ons toewaaien. Iedere keer een natuurlijk concert van insecten en vogels soms vergezeld van het gebrul van één of ander roofdier op jacht.

Op 'Kamp Sicada' zoals ik dit noem, is vooral het oorverdovende geluid van de Sicada alles-overtreffend.
Dit insect, ter grootte van 3X een bromvlieg bij ons, maakt zoveel lawaai als een opstijgend vliegtuig. Als je niet weet wat het is, is het zelfs angstaanjagend akelig. Maar wij hebben al geleerd door alles heen te slapen en insecten zijn inmiddels

Dag 11: 2 december: game drives in Moremi.
Wassen bij opkomende zon, je neus in de richting van de eerst stralen de Afrikaanse ochtendgeuren opsnuivend, het blijf een intense ervaring. Gisterenavond terug mijn dagboek wat bijgewerkt en ik moet zeggen dat ik versteld sta van de robuustheid van mijn Vaiootje (mijn minilaptop). Na de twee lange en extreem hobbelige ritten van de voorbije dagen was ik erg bezorgd over

zijn algemene toestand. Maar alles werkt nog perfect en het is een bijzondere bezigheid om hier in de meest afgelegen, niet voor GSM en internet bereikbare gebieden, op een super modern toestelletje te zitten werken, het heeft iets surreëels.

Ieder avond is het cinema als ik de gemaakte beelden op mijn wondermachientje zet en de crew komt meegenieten van de lading foto's. Morgan's stopwoordjes 'OK, hmm en yes' zoals hij ze dikwijls gebruikt, zijn dan algemene regel. Wij moeten ons inhouden om niet de slappe lach te krijgen!

Vandaag gaat de zoektocht naar cheeta's verder, we geven niet op. Na enkele uren zoeken, rondrijden, sporen analyseren en vruchteloos onder de bomen turen, moeten

Ochtendgloren voor onze tent

Giraffe

Plots horen we in de verte een steeds sterker worden geluid, we hebben al vlug door dat er onweer op komst is en dat het sterker wordende geloei de wind is die opsteekt.
Het is heerlijk om de kruin van de boom te zien weg en weer zwiepen en de 50 centimeter dikke takken te zien buigen als een rietje in de wind.

Als er plots stukjes schors en bladeren naar beneden komen begrijp ik dat het tijd is om veiliger oorden op te zoeken.

Impala's

pistoletjes met erboven op een 'tepeltje' en ik hem vraagt of hij misschien zijn vriendin mist, komen ze niet meer bij van het lachen. Toch wel bijzonder hoe verlegen deze mensen zijn maar hoe humor toch altijd een ijsbreker blijkt te zijn.

Ondertussen zit het scherm van mijn laptop weer vol met insecten - zoals ikzelf trouwens - en zit Morgan hier rechtover mij aan de andere kant van de tafel te wachten tot ik eindelijk ga slapen. Wat ik dus maar beter doe...
Achter mij hoor ik het geloei van de hyena's die weer op pad zijn, het lijken wel koeien in een Vlaamse weide... of toch niet...?! Ze zijn inmiddels tot minder dan honderd meter genaderd!

Verder naar de Okavango Delta

375.30.07.08