|
Bolivia |
|
|
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
Dit verslag is een onderdeel van de wereldreis die op 29 oktober 2006 in Australië begon |
|
Murphy's Law in Bolivia! 29-03-07 Nou de titel doet al wat vermoeden, ik weet amper waar ik moet beginnen. Het zal moeilijk zijn het kort te houden want we hebben heel wat meegemaakt, daar gaat 'ie: In San Pedro de Atacama in Chili wachten we volgens afspraak bij het douane kantoor om 8:00 's morgens op de jeep naar Uyuni (Bolivia). De twijfel slaat toe als er na een half uur nog geen jeep is. Om 9:00 uur zie ik plotseling de man van het |
|
|
boekingskantoor langslopen. Ik ga er
snel achteraan en klop hem op de schouder, hij kijkt nogal verbaast en
zegt dan tegen de chauffeur ; Oh ja dat zijn die 2 mensen die ook nog
meegaan. Hadden ze anders aan ons gedacht vragen we ons af!!
Uiteindelijk 1,5 uur te laat gaan we eindelijk weg. We verlaten Chili
dus. |
| We rijden echter slechts 5 min en staan voor de volgende verrassing : we moeten 30 BOB betalen voor entree van een nationaal park terwijl we slechts een direct transport hebben en niets bezoeken onderweg. Ook dit is de meneer van het kantoor vergeten te vertellen. Nu begint het probleem pas echt want we hebben slechts die 20 BOB!! We blijven gewoon in de bus zitten en |
|
proberen binnen te smokkelen. De
chauffeur heeft echter een passagierslijst overhandigt dus men vraagt of
we al komen..... Als de chauffeur ontdekt dat ik niet genoeg geld heb
scheld hij me voor van alles en nog wat uit ; lekker behulpzaam!!
Hij maakt een enorme scene en wil totaal niet naar me luisteren terwijl ik alles in het Spaans kan uitleggen dat men ons niets verteld heeft en dat wij er niets aan kunnen doen. Hij vliegt naar buiten en ik moet achterblijven in het kantoor.
Hij wil met onze tassen en Em in de bus
wegrijden en mij laten staan. Em in paniek want die weet totaal niet wat
er gaande is. Een Braziliaanse jongen staat op en roept tegen de
chauffeur dat het genoeg is en gebied hem te stoppen wat hij doet!! Em
en de tassen er uit en hij peert hem.... |
|
| 1 jongen mij 10 BOB tegen 2 euro ( 1euro teveel ). Dan kom ik er pas achter dat het dus 30 BOB per persoon is en kom ik nog eens 30 BOB tekort. Als ik aan het onderhandelen ben om in euro's te betalen die ik gelukkig nog had wordt ik plotseling op de schouder getikt. Uit het niets staat in een keer de man van het boekingskantoor naast me en hoef ik plotseling het 2e kaartje niet |
|
|
meer te betalen!! Hij bekende schuld
over de slechte uitleg en we mogen toch nog op weg naar Uyuni. De bus
met de klootzak van een chauffeur was inderdaad al foetsie!! We rijden met 2 Fransen in 9 uur ( incl ook nog een lekke band! ) naar Uyuni door fantastisch landschap, adembenemend mooi!! Alle problemen en woede weer vergeten. |
|
| Onderweg in een heel klein dorpje maakt Em nog een praatje met een plaatselijke 25 jarige geheel in klederdracht en erg nieuwsgierig. Eenmalig per maand bezoekt ze de markt in Uyuni ( 4 uur rijden ) en verder blijft ze altijd in dit "middle of nowhere" dorpje. Een wereld van verschil, maar of ze minder gelukkig is???? |
|
|
In Uyuni vinden we een kamer voor 3 euro voor z'n 2-en!!Al blijkt dat
we dan ook geen stromend water hebben; de plee doorspoelen met een emmer
en tanden poetsen met een fles water en niet douchen na 9 uur in de
jeep...... Als we vergezeld worden door zo'n 30 vliegen besluiten we de
volgende dag te ruilen van hostel! Die volgende dag is er een nieuw probleem want we zijn er nog niet! Het is zaterdag en de bankautomaat blijkt leeg te zijn en wordt pas maandag weer gevuld! De enige bank in de stad vraagt behoorlijk commissie dus we besluiten naar een andere geldautomaat te zoeken. Die blijkt er niet te zijn dus toch maar naar de bank. Daar blijken we 15 min!! te laat te zijn en de bank is dicht tot maandag. Een inwoner hoort ons verhaal aan en wil helpen. Hij klopt aan en legt het probleem uit. De bewapende bewaker verteld echter dat het hele systeem al is |
| afgesloten en men wil ons niet helpen. Daar staan we met 5 euro in Bolivianos op zak voor 3 dagen! We gaan terug naar het tourbureau waar we Bolivianos hebben aanbetaald. Ik vraag ze terug en betaal de tour naar de Salar met de dollars die we nog hadden dankzij mijn dartvrienden, geweldig cadeau jongens!! Zo hebben we iets meer lucht. We ruilen alle dollars en euro's die |
|
we hebben en zijn dus al ons reserve geld nu kwijt. Dan nog hebben
we niet genoeg om maandag met de bus te gaan! We willen niet nog een dag
in Uyuni blijven dus vragen bij het hostel om een eventuele oplossing.
We krijgen de tip dat een restaurant geld uitgeeft via de visa card
tegen commissie.
Ik ga naar het restaurant met een Spaans stel met hetzelfde
geldprobleem, zoals bijna iedere toerist in de stad want er is immers
tot maandag geen geld te krijgen! Het restaurant blijkt dicht! We
rammelen aan de deur en die vliegt open. "Hola" roepend gaan we naar
binnen en er verschijnt een ober om ons te vertellen dat de machine om
met de visa te betalen kapot is en voor reparatie naar La Paz is!!
Geloven jullie het nog, wij toen amper!!! |
|
| We gaan er s' avonds eten en zijn weer blij....... MAAR : halverwege het diner valt in geheel Uyuni de stroom uit en zitten we in het pikkedonker. Als er kaarsen zijn gekocht overleggen we met de eigenaar wat te doen, een betaalautomaat werkt uiteraard op stroom! Na 1,5 uur wachten nog geen stroom dus hij legt voor een paspoort achter te laten en morgen te betalen. |
|
|
Ik ga naar het
hostel om er een te halen, in het pikkedonker overigens. Daar leg ik
mijn probleem uit en men zegt mij niet in te stemmen omdat ze het
restaurant niet vertrouwen. De vrouw van het hostel leent me geld tegen
achterlating van mijn paspoort. Voorlopig gered maar nog geen geld
genoeg! 's Morgens is er pas weer stroom en gaan we terug naar het restaurant waar we dus zondags eindelijk geld kunnen opnemen tegen 15% commissie maar dat maakt je dan al geen reet meer uit!
Dolblij lopen we naar
buiten met een knip vol Bolivianos!! Als ik mijn schuld aflos bij de
hosteldame is ze mijn paspoort kwijt!! Als ik op het punt sta haar te
lijf te gaan met mijn 2 liter waterfles vindt ze hem in haar kamer toch
nog terug; gelukkig voor mij of voor haar??? |
| volgende probleem! We vinden een tent die het een en ander bij elkaar schraapt en we met een volle buik op de tour naar de Salar kunnen. Dat is het eerste deel van ongelooflijke toestanden en het bewijs van het bestaan van Murpy's law in Bolivia!!!! |
|
|
De tour over de zoutvlakte van Uyuni die 12.000 km2 groot is was
geweldig. Een tot de horizon uitstrekkend spierwitte verblindende vlakte
zout! Heel apart en indrukwekkend! Het eerste deel staat onder water en we rijden door een laagje van 10 tot 20 cm. Het geeft perfecte reflecties van de lucht en de bergen, prachtig. We bezoeken het zouthotel waar alles tot de |
|
| bedden en stoelen aan toe, van zout is gemaakt. Na de lunch op een zoutstoel en tafel rijden we door naar een eiland vol cactussen midden in het zoutmeer. De afstand naar het eiland is maarliefst 100 km! Isla Pescadores is prachtig en is overladen met reusachtige cactussen en verder uiteraard omringt door de eindeloze zoutvlakte. Jeep's in de verte lijken door de spiegeling |
|
wel
te vliegen ipv te rijden. Aan het eind van de tour bezoeken we net buiten Uyuni de
Cementerio de Trenes waar oude locomotieven en wagons verroest en al
zijn achtergebleven. De zon gaat inmiddels onder en dat geeft een prachtig plaatje over de cementerio; een geweldige dag beleefd met een heel gezellige groep mensen in de jeep. Alleen de terugweg hebben we 2 nieuwe passagiers want 1 meisje heeft uitdrogingsverschijnselen en een zonnesteek en trilt en kotst de hele weg. Emmely helpt haar echter geweldig en "werkt" zo toch nog op de trip als zuster! Nou dan komen we weer in de "toestand" verhalen terecht, daar gaat 'ie weer |
|||||
 Cementerio de Trenes. |
|||||
|
|||||
|
|
|||||
|
Het formaat is Nissan Patrol
waar ze voor de tours over de zoutvlakte 6 mensen inladen. Wij gaan
echter voor een 6-urige rit met maarliefst 12 mensen in de jeep!! De
enige andere toerist in de jeep blijkt ook nog eens veel minder betaald
te hebben en wist ook nog eens dat we met een jeep gingen en niet met de
bus ; genaaid dus!!
Na 3 uur stuiteren en hobbelen komen we aan in een gehucht waar we
moeten wisselen van jeep maar die komt pas over een uur aan! We wachten
en het uur wordt al gauw 1 uur en 45 min maar dat zijn we al gewend
hier. |
|||||
| De chauffeur blijkt een jochie van naar onze schatting 15 jaar en hij rijdt als een maniak. We halen regelmatig 100 km per uur over de belabberde onverharde wegen. We zitten echter geheel klem dus heen en weer hobbelen is amper mogelijk. Het is heel stoffig dus het raam mag niet open waardoor het al snel boven de 40 graden is in de jeep en dan met 13 zwetende mensen; vul zelf maar in hoe het rook! Het ongetwijfeld illegale chauffeurtje heeft een cassettebandje met walgelijke muziek dat hij bij iedere vastloper omdraait waardoor we de hele 3 uur dezelfde 2 liedjes aanhoren op elke zijde van de cassette, GGRRR! |
|
|
Als we bijna in Tupiza zijn zit er een jeep achter ons en kijkt senor
Chofer voortdurend in zijn spiegels, wat hij de rest van de route
overigens niet deed..... Een jeep laten passeren is natuurlijk "not done"
dus wordt het gas in beide jeeps ingetrapt en begint de ellende pas
echt.
Als een doldwaze begint hij er een computer spelletje van te maken
en raced met 100 km per uur door dorpjes waar een ieder verbaast in een
stofwolk achterblijft...... |
|||||||
|
|
|||||||
|
door de jeep.
Als de stofwolk opgeklaard is
vertelt Em hem in duidelijke taal wat ze er van
vind maar men lacht ons
uit, er zat overigens ook
nog een baby voor in de jeep maar de vader leek het geen moer uit te
maken. Goed we zijn heelhuids in Tupiza en kunnen de meest verschrikkelijke rit ooit in ons boekje bijschrijven. Als we het ook nog aan de stok krijgen met een hostel omdat de prijs in 5 |
||||||||
|
||||||||
|
|
||||||||
|
Het lijkt
op "the wild west" uit de Amerikaanse films ; droog, ruig, veel canyons
en cactussen. De bergen hebben bijna alle kleuren van de regenboog en de
rotsformaties zijn spectaculair. De zon brand onbarmhartig zoals dat hoort in dit landschap dus gewapend met zonnebrand, cowboyhoed en pet hobbelen we door deze overweldigende natuur. De gids bewijst ons dat een 15 jarig jochie ook heel leuk kan zijn! |
||||||||
| Ik lijk echter wel de gids want hij hobbelt zo'n 100 meter achter Em en mij met het andere cowboy lid : een Israëliër. |
|
Deze meneer had na 1 minuut al een grote bek dat zijn
paard te vet en te traag was en dat hij al ervaring had. Hij klaagde het
hele eerste halfuur door. Wat denk je toen Em en ik de eerste keer onze
rossen aanspoorde begon meneer te jammeren en wilde direct stoppen want
het ging veel te snel.
Zouden ze in Israel ook gehoord hebben van grote
bek, klein hartje??? Mister Watje zoals hij voor ons de verdere dag
bekend stond klaagde nog wat door en wees Em aan als
hoofdverantwoordelijke als hij ' s avonds bloed zou plassen van het
gestuiter want paardrijden kon hij totaal niet!! |
|
| Als we de eerste rivier willen oversteken en de gids voorop gaat stapt zijn paard in een kuil die verborgen is onder water en struikelt; de gids en paard gaan kopje onder! Ik ben de eerste na hem en kan gelukkig mijn paard nog net op tijd keren en de oever opzoeken. Het 15 jarige mannetje stapt lachend en druipend op en we crossen de rivier 2 metertjes verder; prachtig ventje |
|
|
en
een heel goede paardrijder ondanks deze duikpartij!!! Na 3 keer rijden gaat het met mij al heel goed en ben ik best trots op mezelf als ik de andere onervaren stuiteraars zie! Het meest trots ben ik echter op Em want zij zorgt voor een ongelooflijke foto door haar paard te laten steigeren voor een prachtige rotswand, de foto komt zelfs op de website van de touroperator omdat dat bijna nooit door een vrouw wordt gedaan ; Go cowgirl!!
Gisteren per bus (gelukkig nu wel!!) naar Potosi gereden, de hoogste
stad ter wereld op 4070 meter hoogte!! |
|
Zo dat was het langste verslag ooit en ongelooflijke taferelen die mij
tijdens het typen nog aan het lachen maken, nu wel, toen wat minder!
Uiteindelijk komt alles altijd goed al hadden we tijdens dit verslag nog
1 probleempje : alle computers vielen uit en ik moest een gedeelte van
het verslag opnieuw typen maar Em haar complete lange mail. Toen na de herstart weer problemen ontstonden dachten we aan Murphy's law en hebben een ander internet cafe gezocht ; je leert vanzelf uit ervaring, tot de volgende keer amigos!!!!! |
|
|
Barry en Emmely |
|
|
|
||
|
Snelkoppelingen in volgorde van de wereldreis |
|||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
426.19.02.09 |