Bolivia
Uyuni - Tupiza
Tekst en foto's: Barry Meuleman en Emmely van Ommen
Reistijd: maart - april 2007

 

 

Dit verslag is een onderdeel van de wereldreis die op 29 oktober 2006 in Australië begon

 
Murphy's Law in Bolivia! 29-03-07
Nou de titel doet al wat vermoeden, ik weet amper waar ik moet beginnen. Het zal moeilijk zijn het kort te houden want we hebben heel wat meegemaakt, daar gaat 'ie:
In San Pedro de Atacama in Chili wachten we volgens afspraak bij het douane kantoor om 8:00 's morgens op de jeep naar Uyuni (Bolivia). De twijfel slaat toe als er na een half uur nog geen jeep is. Om 9:00 uur zie ik plotseling de man van het


Toch Bolivia binnen gekomen.

boekingskantoor langslopen. Ik ga er snel achteraan en klop hem op de schouder, hij kijkt nogal verbaast en zegt dan tegen de chauffeur ; Oh ja dat zijn die 2 mensen die ook nog meegaan. Hadden ze anders aan ons gedacht vragen we ons af!!

Uiteindelijk 1,5 uur te laat gaan we eindelijk weg. We verlaten Chili dus.
Uiteraard hebben we zo weinig mogelijk gepint omdat omwisselen nadelig is. Het volgende probleem volgt als blijkt dat we bij de grens van Bolivia 30 Bolivianos moeten betalen.

Het blijkt dat alle andere mensen in de bus die op een 4 daagse tour gaan hierover zijn ingelicht maar wij niet! Ik ruil onze 5000 Chileense pesos om en kan betalen en hou nog maar 20 BOB over (= 2 euro ). We zuchten van opluchting en mogen Bolivia in.

We rijden echter slechts 5 min en staan voor de volgende verrassing : we moeten 30 BOB betalen voor entree van een nationaal park terwijl we slechts een direct transport hebben en niets bezoeken onderweg. Ook dit is de meneer van het kantoor vergeten te vertellen. Nu begint het probleem pas echt want  we hebben slechts die 20 BOB!!  We blijven gewoon in de bus zitten en
proberen binnen te smokkelen. De chauffeur heeft echter een passagierslijst overhandigt dus men vraagt of we al komen..... Als de chauffeur ontdekt dat ik niet genoeg geld heb scheld hij me voor van alles en nog wat uit ; lekker behulpzaam!!

Hij maakt een enorme scene en wil totaal niet naar me luisteren terwijl ik alles in het Spaans kan uitleggen dat men ons niets verteld heeft en dat wij er niets aan kunnen doen. Hij vliegt naar buiten en ik moet achterblijven in het kantoor.

Hij wil met onze tassen en Em in de bus wegrijden en mij laten staan. Em in paniek want die weet totaal niet wat er gaande is.  Een Braziliaanse jongen staat op en roept tegen de chauffeur dat het genoeg is en gebied hem te stoppen wat hij doet!! Em en de tassen er uit en hij peert hem....
Ik ben ondertussen aan het schooien bij andere toeristen en uiteindelijk geeft


De jeep naar Uyuni.

1 jongen mij 10 BOB tegen 2 euro ( 1euro teveel ). Dan kom ik er pas achter dat het dus 30 BOB per persoon is en kom ik nog eens 30 BOB tekort. Als ik aan het onderhandelen ben om in euro's te betalen die ik gelukkig nog had wordt ik plotseling op de schouder getikt. Uit het niets staat in een keer de man van het boekingskantoor naast me en hoef ik plotseling het 2e kaartje niet


Rasta "Bob" lama.

meer te betalen!! Hij bekende schuld over de slechte uitleg en we mogen toch nog op weg naar Uyuni. De bus met de klootzak van een chauffeur was inderdaad al foetsie!!

We rijden met 2 Fransen in 9 uur ( incl ook nog een lekke band! ) naar Uyuni door fantastisch landschap, adembenemend mooi!!
Alle problemen en woede weer vergeten.


Praatje gemaakt met dit "local" meisje.

Onderweg in een heel klein dorpje maakt Em nog een praatje met een plaatselijke 25 jarige geheel in klederdracht en erg nieuwsgierig. Eenmalig per maand bezoekt ze de markt in Uyuni ( 4 uur rijden ) en verder blijft ze altijd in dit "middle of nowhere" dorpje. Een wereld van verschil, maar of ze minder gelukkig is???? 


2 generaties;
zowel verschil als overeenkomst.

In Uyuni vinden we een kamer voor 3 euro voor z'n 2-en!!Al blijkt dat we dan ook geen stromend water hebben; de plee doorspoelen met een emmer en tanden poetsen met een fles water en niet douchen na 9 uur in de jeep...... Als we vergezeld worden door zo'n 30 vliegen besluiten we de volgende dag te ruilen van hostel!

Die volgende dag is er een nieuw probleem want we zijn er nog niet! Het is zaterdag en de bankautomaat blijkt leeg te zijn en wordt pas maandag weer gevuld!  De enige bank in de stad vraagt behoorlijk commissie dus we besluiten naar een andere geldautomaat te zoeken. Die blijkt er niet te zijn dus toch maar naar de bank. Daar blijken we 15 min!! te laat te zijn en de bank is dicht tot maandag.

Een inwoner hoort ons verhaal aan en wil helpen. Hij klopt aan en legt het probleem uit. De bewapende bewaker verteld echter dat het hele systeem al is
afgesloten en men wil ons niet helpen. Daar staan we met 5 euro in Bolivianos op zak voor 3 dagen! We gaan terug naar het tourbureau waar we Bolivianos hebben aanbetaald. Ik vraag ze terug en betaal de tour naar de Salar met de dollars die we nog hadden dankzij mijn dartvrienden, geweldig cadeau jongens!!  Zo hebben we iets meer lucht. We ruilen alle dollars en euro's die
we hebben en zijn dus al ons reserve geld nu kwijt. Dan nog hebben we niet genoeg om maandag met de bus te gaan! We willen niet nog een dag in Uyuni blijven dus vragen bij het hostel om een eventuele oplossing. We krijgen de tip dat een restaurant geld uitgeeft via de visa card tegen commissie.

Ik ga naar het restaurant met een Spaans stel met hetzelfde geldprobleem, zoals bijna iedere toerist in de stad want er is immers tot maandag geen geld te krijgen! Het restaurant blijkt dicht! We rammelen aan de deur en die vliegt open. "Hola" roepend gaan we naar binnen en er verschijnt een ober om ons te vertellen dat de machine om met de visa te betalen kapot is en voor reparatie naar La Paz is!! Geloven jullie het nog, wij toen amper!!!
We zien een 2e restaurant met visa sticker en proberen ons eigenlijk al verloren geluk. Maar : hij wil tegen 15 % wel extra geld uitgeven.

We gaan er s' avonds eten en zijn weer blij....... MAAR : halverwege het diner valt in geheel Uyuni de stroom uit en zitten we in het pikkedonker. Als er kaarsen zijn gekocht overleggen we met de eigenaar wat te doen, een betaalautomaat werkt uiteraard op stroom! Na 1,5 uur wachten nog geen stroom dus hij legt voor een paspoort achter te laten en morgen te betalen.


Uyuni.

Ik ga naar het hostel om er een te halen, in het pikkedonker overigens. Daar leg ik mijn probleem uit en men zegt mij niet in te stemmen omdat ze het restaurant niet vertrouwen. De vrouw van het hostel leent me geld tegen achterlating van mijn paspoort. Voorlopig gered maar nog geen geld genoeg!

's Morgens is er pas weer stroom en gaan we terug naar het restaurant waar we dus zondags eindelijk geld kunnen opnemen tegen 15% commissie maar dat maakt je dan al geen reet meer uit!

Dolblij lopen we naar buiten met een knip vol Bolivianos!! Als ik mijn schuld aflos bij de hosteldame is ze mijn paspoort kwijt!! Als ik op het punt sta haar te lijf te gaan met mijn 2 liter waterfles vindt ze hem in haar kamer toch nog terug; gelukkig voor mij of voor haar???
Next : de enige tent die open is op zondag voor ontbijt heeft geen brood meer;

volgende probleem! We vinden een tent die het een en ander bij elkaar schraapt en we met een volle buik op de tour naar de Salar kunnen. Dat is het eerste deel van ongelooflijke toestanden en het bewijs van het bestaan van Murpy's law in Bolivia!!!!


Zoutpiramides op Salar de Uyuni.

De tour over de zoutvlakte van Uyuni die 12.000 km2 groot is was geweldig. Een tot de horizon uitstrekkend spierwitte verblindende vlakte zout! Heel apart en indrukwekkend!

Het eerste deel staat onder water en we rijden door een laagje van 10 tot 20 cm.
Het geeft perfecte reflecties van de lucht en de bergen, prachtig. We bezoeken het zouthotel waar alles tot de


Wandelen rond Isla Pescadores.

bedden en stoelen aan toe, van zout is gemaakt. Na de lunch op een zoutstoel en tafel rijden we door naar een eiland vol cactussen midden in het zoutmeer. De afstand naar het eiland is maarliefst 100 km! Isla Pescadores is prachtig en is overladen met reusachtige cactussen en verder uiteraard omringt door de eindeloze zoutvlakte. Jeep's in de verte lijken door de spiegeling
wel te vliegen ipv te rijden. Aan het eind van de tour bezoeken we net buiten Uyuni de Cementerio de Trenes waar oude locomotieven en wagons verroest en al zijn achtergebleven.

De zon gaat inmiddels onder en dat geeft een prachtig plaatje over de cementerio; een geweldige dag beleefd met een heel gezellige groep mensen in de jeep. Alleen de terugweg hebben we 2 nieuwe passagiers want 1 meisje heeft uitdrogingsverschijnselen en een zonnesteek en trilt en kotst de hele weg.
Emmely helpt haar echter geweldig en "werkt" zo toch nog op de trip als zuster!
Nou dan komen we weer in de "toestand" verhalen terecht, daar gaat 'ie weer
 
Cementerio de Trenes.
Met ons zo moeizaam verkregen geld hebben we een buskaartje naar Tupiza bemachtigd voor de bus van 6:00 uur 's morgens. Als we echter 's morgens klaar staan blijken we in een jeep te gaan.


De jongste passagier van de
"meest verschrikkelijke rit" ooit.

 
Het formaat is Nissan Patrol waar ze voor de tours over de zoutvlakte 6 mensen inladen. Wij gaan echter voor een 6-urige rit met maarliefst 12 mensen in de jeep!! De enige andere toerist in de jeep blijkt ook nog eens veel minder betaald te hebben en wist ook nog eens dat we met een jeep gingen en niet met de bus ; genaaid dus!!

Na 3 uur stuiteren en hobbelen komen we aan in een gehucht waar we moeten wisselen van jeep maar die komt pas over een uur aan! We wachten en het uur wordt al gauw 1 uur en 45 min maar dat zijn we al gewend hier.
We vermaken ons met mensen kijken ( en zij naar ons! ) en Em en de Israëliër met afdingen op de markt wat vooral voor de Israëliër een ware sport is, hij is diehard en zelfs onbeleefd! De volgende jeep arriveert en hier stouwen ze maarliefst 13 mensen in dus onze hoop op beter is vervlogen.
We zitten met de Israëliër en een oud vrouwtje met 4 volwassenen op de achterbank als sardientjes in een blik......

De chauffeur blijkt een jochie van naar onze schatting 15 jaar en hij rijdt als een maniak. We halen regelmatig 100 km per uur over de belabberde onverharde wegen. We zitten echter geheel klem dus heen en weer hobbelen is amper mogelijk. Het is heel stoffig dus het raam mag niet open waardoor het al snel boven de 40 graden is in de jeep en dan met 13 zwetende mensen; vul zelf maar in hoe het rook! Het ongetwijfeld illegale chauffeurtje heeft een cassettebandje met walgelijke muziek dat hij bij iedere vastloper omdraait waardoor we de hele 3 uur dezelfde 2 liedjes aanhoren op elke zijde van de cassette, GGRRR!


Kraampje tijdens de lunchstop.

  Als we bijna in Tupiza zijn zit er een jeep achter ons en kijkt senor Chofer voortdurend in zijn spiegels, wat hij de rest van de route overigens niet deed..... Een jeep laten passeren is natuurlijk "not done" dus wordt het gas in beide jeeps ingetrapt en begint de ellende pas echt.

Als een doldwaze begint hij er een computer spelletje van te maken en raced met 100 km per uur door dorpjes waar een ieder verbaast in een stofwolk achterblijft......
Als ze elkaar bijna van de weg drukken passeert de andere jeep toch en denken we klaar te zijn. Maar nee ; nu begint de achtervolging dus weer het gaspedaal tegen de

 
bodem. Al toeterend en met gierende banden scheurt hij de busterminal op waar we schokkend tot stilstand komen; een zucht van opluchting gaat


Paardrijden bij Tupiza.

door de jeep. Als de stofwolk opgeklaard  is vertelt Em hem in duidelijke taal wat ze er van vind maar men lacht ons uit, er zat overigens ook nog een baby voor in de jeep maar de vader leek het geen moer uit te maken.

Goed we zijn heelhuids in Tupiza en kunnen de meest verschrikkelijke rit ooit in ons boekje bijschrijven. Als we het ook nog aan de stok krijgen met een hostel omdat de prijs in 5
minuten nadat we de kamer betreden ineens duurder is zijn we gehard door de jeeptocht en vertrekken. Gelukkig want voor dezelfde prijs vinden we een veel schoner en vriendelijk hostel.

De volgende dag zijn we snel alles vergeten want we gaan wederom paardrijden en dit keer zelfs 7 uur. Het is de meest fantastische rit tot nu toe en de natuur rondom past ook echt bij paardrijden.

 
  Het lijkt op "the wild west" uit de Amerikaanse films ; droog, ruig, veel canyons en cactussen. De bergen hebben bijna alle kleuren van de regenboog en de rotsformaties zijn spectaculair.

De zon brand onbarmhartig zoals dat hoort in dit landschap dus gewapend met zonnebrand, cowboyhoed en pet hobbelen we door deze overweldigende natuur.
De gids bewijst ons dat een 15 jarig jochie ook heel leuk kan zijn!
Ik lijk echter wel de gids want hij hobbelt zo'n 100 meter achter Em en mij met het andere cowboy lid : een Israëliër.
Deze meneer had na 1 minuut al een grote bek dat zijn paard te vet en te traag was en dat hij al ervaring had. Hij klaagde het hele eerste halfuur door. Wat denk je toen Em en ik de eerste keer onze rossen aanspoorde begon meneer te jammeren en wilde direct stoppen want het ging veel te snel.

Zouden ze in Israel ook gehoord hebben van grote bek, klein hartje??? Mister Watje zoals hij voor ons de verdere dag bekend stond klaagde nog wat door en wees Em aan als hoofdverantwoordelijke als hij ' s avonds bloed zou plassen van het gestuiter want paardrijden kon hij totaal niet!!

Wij hebben de afstand tot de gids die bij hem bleef verhoogt tot 300 a 500 meter en hebben zo samen genoten van een geweldige dag min of meer met zijn 2-en. De terugweg sluiten we bij een pittige groep aan en galopperen en draffen (nieuw NL woord?) het grootste gedeelte terug naar Tupiza.


Lunchplek; ook voor de paarden!

Als we de eerste rivier willen oversteken en de gids voorop  gaat stapt zijn paard in een kuil die verborgen is onder water en struikelt; de gids en paard gaan kopje onder! Ik ben de eerste na hem en kan gelukkig mijn paard nog net op tijd keren en de oever opzoeken. Het 15 jarige mannetje stapt lachend en druipend op en we crossen de rivier 2 metertjes verder; prachtig ventje


Cowgirl Emmely

en een heel goede paardrijder ondanks deze duikpartij!!!
Na 3 keer rijden gaat het met mij al heel goed en ben ik best trots op mezelf als ik de andere onervaren stuiteraars zie!

Het meest trots ben ik echter op Em want zij zorgt voor een ongelooflijke foto door haar paard te laten steigeren voor een prachtige rotswand, de foto komt zelfs op de website van de touroperator omdat dat bijna nooit door een vrouw wordt gedaan ; Go cowgirl!!

Gisteren per bus (gelukkig nu wel!!) naar Potosi gereden, de hoogste stad ter wereld op 4070 meter hoogte!!
De bus klonk als een tank maar we zijn perfect overgekomen al zat ik als langere westerling wel klem tussen de stoelen 7,5 uur! De bus ging ook rustig door rivieren etc heel anders dan de interliner bij ons thuis......

Zo dat was het langste verslag ooit en ongelooflijke taferelen die mij tijdens het typen nog aan het lachen maken, nu wel, toen wat minder! Uiteindelijk komt alles altijd goed al hadden we tijdens dit verslag nog 1 probleempje : alle computers vielen uit en ik moest een gedeelte van het verslag opnieuw typen maar Em haar complete lange mail.
Toen na de herstart weer problemen ontstonden dachten we aan Murphy's law en hebben een ander internet cafe gezocht ; je leert vanzelf uit ervaring, tot de volgende keer amigos!!!!!


Verder naar Potosi en La Paz


Barry en Emmely

Snelkoppelingen in volgorde van de wereldreis

Australië

Nieuw Zeeland

Fiji eilanden

Argentinië

Chili

Bolivia

Peru

Ecuador

printversie

426.19.02.09