Homepage

Livingston- en Deception Eiland
Tekst en foto's Kristine Hannon
Reistijd: januari 1998

     

 

Deception Island. Telephon bay

 
       

Start Antarctica

Ushuaia - Drake Passage

King George eiland

Livingston- en Deception eiland

Metchnikoff point - Melchior eiland

Petermann- en Cuverville eiland

Buls Bay - Auguste eiland

Drake passage en Kaap Hoorn

     

Dinsdag 20 januari: Hannah Point en Deception Island

Ik ben weer present om 05u45. Om 06u15 wake-up call en hop, terug naar de brug, ondertussen mijn hoofdverblijfplaats aan boord. Onze eerste landing is op Hannah Point, gelegen op de zuidkust van Livingston Eiland.
Het is zonnig, warm (2°) en er is weinig wind.
Dit is één van de populairste plaatsen voor toeristenschepen omwille van de rijke variatie aan planten en dieren.

Julio heeft de mensen van de RTBF om 04 uur al aan land gebracht. Zij hebben tijdens onze relatief korte landingen geen tijd genoeg en worden telkens vroeger aan land gebracht. Op die manier lopen we ook niet in hun weg.

Om 08 uur vertrekt de eerste zodiak, na de controle van reddingsvest en dergelijke. De RTBF wil graag de aankomst van de Baron filmen maar ze moeten nog hun camera opstellen op het strand.
Ik laat iedereen vertrekken en ga zelf mee met de Baron en de barones in de laatste zodiac.
Onze aankomst op Hannah Point word door de RTBF op de gevoelige plaat vastgelegd.
De beelden gemaakt op deze cruise zullen gebruikt worden in een documantaire over Adrien de gerlache en

de tocht van de Belgica tussen 1897 en 1899. Ook zullen de natuuropnames dienen voor het monteren van een documentaire over de Zuidpool voor ‘les jardins extraordinaire’  op RTBF.
  De heuvel op Hannah point is bezaaid met kinbandpinguïns die
op de rotsige bodem hun eieren hebben uitgebroed.
We zien enkele macaronipinguïns die hier eigenlijk niet thuishoren.
Ze komen veelvuldig voor op de subantarctische eilanden, maar hier
zijn ze zeldzaam.


Beneden op het strand liggen twee kuddes vette zeeolifanten.
Dit zijn echt kolossale logge dieren die het van hun gewicht moeten hebben, niet van hun snelheid.
 

Blaffende zeeolifant op Livingston Island

Hun schijngevechten zijn spectaculair en hun gebrom en geloei vibreert door de lucht.
Verder liggen ze vooral te zonnen en te luieren op het strand en houden zich zoet met
krabben en zich omdraaien.
Hun 6 meter lange en 4 ton wegende lichamen blinken in de zon. We maken een
wandeling en gaan over een afgrond kijken naar twee  vechtende zeeolifanten.
 
 

Livingston island. Hannah Point

Adrientje ziet hier voor het eerst zijn soortgenoten. 
Ik probeer de aandacht van de pinguïns te trekken door Adrien ertussen te plaatsen.
Maar omdat ze jongen hebben denk ik dat ze hem zullen aanvallen, dus stop ik hem veiligheidshalve terug in mijn rugzakje.
Na een uur of twee verkenning keren we terug naar de Professor Multanovski.
Na het middagmaal varen we richting Deception Eiland.
Dit hoefijzervormige vulkanische eiland was ooit een belangrijke basis voor de walvisjacht. Het zicht vanop het dek is fantastisch. De eilanden rondom ons zijn bedekt met een dikke sneeuwlaag en gletsjers monden uit in de zee.
We laveren tussen de ijsbergen en bereiken Neptune’s Bellows, de nauwe ingang die ons naar het binnenste van het eiland leidt.
Het binnenvaren tussen de rotswanden is spectaculair maar gevaarlijk.
Als getuige ligt hier nog steeds het wrak van Southern Hunter, een walvisschip dat hier schipbreuk leed in 1957.

Deception Eiland lijkt van buitenaf erg groot. Maar schijn bedriegt: het is als het ware van binnen uitgehold en heeft daardoor een hoefijzervorm.
We varen Port Foster binnen, in feite is dit de krater van de grote vulkaan die Deception vormt.

Deception Island. Zicht op Whalers bay

Hier maken we drie landingen: Whalers Bay, Telephon Bay en Pendulum Cove.
We ontwaren in Whalers Bay een ander schip: de World Discoverer, een schip met 400 passagiers! Op de brug ontstaat een verhitte discussie tussen Julio en de expeditieleider van het andere schip. Zij liggen daar niet op hun plaats. Ze zijn achter op hun schema en daardoor kunnen wij niet aan land gaan.
Julio besluit eerst naar Telephon Bay te varen en waarschuwt de World Discoverer dat ze moeten weg zijn als wij terugkeren.
We varen de 2 mijl naar Telephon Bay en passeren Pendulum Cove met zijn warm tot heet kustwater. Ik krijg te horen dat, wegens problemen, deze landing wegvalt. Niets aan te doen.

We landen op Telephon Bay waar we naar de rand van de vulkaankrater stappen. Deze krater ontstond na een vulkaanuitbarsting in 1969.
We ploeteren door het lavazand in een buitenaards landschap met weids zicht op de omliggende bergen en onze piepkleine Professor Multanovski.

Zonder het zicht op ons schip, nietig aangemeerd stipje, wanen we ons op de maan. We vergapen ons aan alles rondom ons: de kratermond die gevaarlijk instabiel is met het mulle lavazand, de 10tallen
meters hoge gletsjerwand die vuil is van de vulkanische assen en de aanblik op de baai onder ons.

Deception Island. Krater bij Telephon bay

Ik word opgeroepen en hoor Kapitein Andrey en Julio spreken over een zwempartijtje aan Pendulum Cove! Ze hebben me beet, we zullen toch landen op Pendulum Cove. Terug aan boord vraagt Kapitein Andrey mij of ik zin heb om te gaan zwemmen. Natuurlijk wil ik dat en hij gaat ook mee, zegt hij. We trekken onze bikini aan en vertrekken met de zodiak. We zijn slechts met zes dappere zwemmers, de rest gaat mee om te kijken…sukkelaars.
Het is een leuke ervaring in het hete en koude water, maar van zwemmen kun je niet spreken. Het lijkt meer op in het water liggen met heet water aan het hoofd en ijskoud aan de voeten.
Claude – een stevige man van 130 kilo – heeft er minder last van dan wij.

De temperatuur van het water is erg wisselvallig, het ene jaar is het relatief koud en het andere jaar is het echt heet.
Zo bestaat het verhaal dat in het walvisseizoen 1920/21 het water in de haven kookte en de verf van de scheepsrompen verwijderde!

Na vijf minuten houden we het voor bekeken en kleden ons terug aan. En dan gebeurt het onverwachte: Kapitein Andrey maakte geen grapje toen hij zij dat hij met mij kwam zwemmen. Hij is natuurlijk grandioos te laat.
Op het moment dat onze zodiak vertrekt, komt hij aan zwaaiend met zijn handdoek. Wat jammer, Eddy vertelde dat hij teleurgesteld was en hij is dan ook onmiddellijk teruggekeerd. Na ons natte, surrealistische avontuur vertrekken we terug naar Whalers Bay.
Ondertussen is de World Discoverer weggevaren, enkel protestnota’s aan hun adres en aan het IAATO rijker.
Ik laad iedereen in de zodiaks en blijf alleen achter.

Jonge Weddel zeehond op Deception Island

 Ik krijg dus een privévaart naar het strand. In de zodiak stelt Julio me voor zelf eens te varen. Dat moet hij geen twee keer vragen en na enkele rondjes (ietwat onwennig) zet ik de zodiak veilig op het strand. Leuk! Iedereen is ondertussen op wandel en ik vertrek allen naar het uitkijkpunt een kilometer verdop.

Tijdens het stappen hoor ik de volgende conversatie over de radio:
Julio: Julio to Stefan
Stefan: Here Stefan
Julio: Stefan, could you please come as quickly as possible with a zodiak? (daarna gelach) Because I have a little problem.
Stefan: (enkele seconden stilte) Oh, I see what your problem is (gelach). I’m coming!

Mijn nieuwsgierigheid is geprikkeld en ik kijk om. Dan zie ik wat er gebeurd is: Julio’s zodiak is van het strand weggedreven en dobbert rond in Port Foster!
Dan volgt het volgende gesprek tussen Julio en ik:
Ik: Kristine to Julio
Julio:Yes Kristine
Ik: I see you have a little problem (gelach)
Julio:(heel nuchter) A problem? Oh no, that is a new Japanese system I’m trying out! (hilariteit alom).

Boven op de uitkijk, tuur ik omlaag in een afgesloten baaitje met pikzwart lavaszand en turkoois gekleurd water. Het uitzicht op de zee, bezaaid met honderden ijsbergen is prachtig.
Whalers Bay zelf ligt bezaaid met restanten van een oud walvisvaarders station. Het werd, samen met de Britse basis BAS, in 1969 verwoest door een vulkaanuitbarsting en ligt er sindsdien verlaten bij.
Oude, verroestte vaten waar de walvisolie werd in opgeslagen, kapot gewaaide en half bedolven hutten en een verlaten vliegtuigwrak getuigen van een roemrijk verleden.
Hier ook hetzelfde fenomeen als in Pendulum
Cove: het op sommige plaatsen hete lavazand doet het strandwater stomen als een Turks stoombad.
We gaan terug aan boord voor het avondmaal. Het eten aan boord is uitmuntend en met twee driegangen menu's per dag is vermageren uitgesloten!
Ook het brood is voortreffelijk en er is genoeg alcohol aan boord.
De Belgen hebben hier al een stevige reputatie opgebouwd als echte Bourgondiërs!

Het zwarte lavastrand op Deception Island

Na het vervullen van mijn dagelijkse taken ga ik in de bar de public relations verzorgen! De avonden zijn hier lang en zalig, het licht buiten is zo mooi dat het zonde is om te gaan slapen. Wat ik hier dan ook bijna niet doe. Regelmatig gaan we op de brug kijken hoe het schip zijn weg verder zet in dit maagdelijke landschap. Ik heb regelmatig een hartelijk gesprek met de Kapitein en onze gedachten zitten in dezelfde golflengte. Langzaam maar zeker naderen we Brabant Eiland, waar we morgen geschiedenis zullen schrijven.

Naar Metchnikoff point en Melchior eiland


Kristine

276.12.10.07

printversie