Alaska - Yukon - Panhandle

Homepage	Alaska en Yukon (Cnd) Panhandle Tekst: Sonja Tiggelman - Foto's: Jeroen Tiggelman Reistijd: juli 2004

KOELE ONTVANGST
Alaska. We moeten er wel wat voor doen om er te komen: eerst een vlucht naar Londen, dan nog een naar Vancouver en de volgende dag een vlucht naar Whitehorse. En dan zijn we ehh... nog steeds in Canada.

In Whitehorse worden we koeltjes ontvangen; 10 graden Celsius en regen.
We hebben geprobeerd de kleinste camper te huren die we konden vinden, maar…is dit echt de kleinste?! Een enorme zwarte pick-up staart me aan. En als ik die wielen zie…zucht…dat wordt vier weken in en uit de auto klauteren, schat ik zo in. Jee, wat voel ìk me klein.

De camperunit achterop ziet er prima uit en na de uitleg, het

regelen van de formaliteiten en vele folders en tips rijker, gaan we op weg…naar de supermarkt. Tja, eerst een voorraad inslaan, natuurlijk.

Camper mag niet mee
Bij de douanepost bewijst een foto van een krampachtig lachende Bush dat Alaska toch echt bij Amerika hoort.
Na het invullen van de benodigde papieren mogen we verder en zijn we dan eindelijk in Alaska! Al gauw bereiken we Skagway;

de panden stammen nog uit de goudzoekerstijd en het stadje ademt daardoor nog helemaal deze sfeer uit. Leuk!

Bij de Ferry Terminal halen we de – via internet geboekte – tickets op voor onze boottochten. Geen probleem, zo lijkt het. Maar als we vragen in welke rij we met onze camper moeten gaan staan, is de reactie van de ticketverkoper: “camper..?!” Dat voorspelt niet veel goeds.
En inderdaad, wij zijn wel geboekt voor alle overtochten, maar de camper niet. Foutje in hun systeem. En deze boot is vol…
Een ramp, want als we niet mee kunnen, betekent het dat we onze twee geboekte excursies wel op onze buik

Overtocht met de ferry

kunnen schrijven. We moeten mee!! Na het overhandigen van onze paspoorten lacht de ticketverkoper verrast; "hee, jullie komen uit Nederland". Ja, knikken wij instemmend. "Mijn vrouw komt daar

Onze versie van de Titanic

ook vandaan". Wij voelen dat onze kansen toenemen. Dan valt hij bijna van zijn stoel. "Jullie wonen in Waalwijk!" roept hij uit; "ongelofelijk!".
Het onmogelijke blijkt waar: zijn vrouw woonde in Waalwijk voordat ze naar Alaska emigreerde.
We kennen haar nog net niet maar het kan niet meer stuk; zowel de camper als wij kunnen met de ferry mee.
Ik hou van Waalwijk.

RINKELENDE IJSKLONTJES
Ik slaap onrustig; iedere keer als ik wakker word, schrik ik. Het is zo licht dat ik denk dat we ons verslapen hebben.
De klok wijst onverbiddelijk 03.30u aan. De zon is allang weer op.
Het wordt hier gewoon niet donker! Oke, een beetje dan, maar verder dan een

stevige schemering gaat het niet. Ons bootje is klein, maar oogt nietig dankzij het ernaast gelegen cruiseschip. Al gauw verlaten we de drukte van Juneau voor een dagtocht naar Tracy Arm.
De wildernis die onderweg aan ons voorbij trekt is fantastisch; vele bergen die afwisselend groen of met sneeuw bedekt zijn, enkele kleine gletsjers en ontelbare watervallen die vanaf grote hoogte naar beneden komen denderen

Andere wereld
We komen steeds meer ijsschotsen tegen. Met hun grillige vormen lijken het wel drijvende kunstobjecten op het smaragdgroene water.
Uiteindelijk varen we dwars door duizenden stukjes ijs heen; een helder en herkenbaar gerinkel. Het klinkt namelijk net zo als de ijsklontjes in je

Onderweg naar Tracy Arm

Varend tussen de ijsschotsen

glas, maar dan in veelvoud!

Nu we de gletsjer naderen, pakt het ijs zich dichter opeen. Ons bootje baant zich er dapper maar behoedzaam een weg doorheen. Gaaf, maar ook eng.

De stukken ijs worden groter en het kraakt, schuift, draait en drijft overal om ons heen.
De gletsjer zelf oogt spectaculair en onwerkelijk; grote, op elkaar gedrukte witte punten steken grillig af tegen een achtergrond van donkere bergen.

Ik waan me dan ook in een compleet andere wereld.
Nee, sterker nog: ik ben in een heel andere wereld!

De boot zet koers naar een andere gletsjer, waar we dichterbij kunnen komen. Was het kwik inmiddels gestegen naar 20 graden, hier zakt ‘ie pijlsnel naar 4 graden en er staat een ijzige wind. Deze gletsjer ziet er heel anders uit dan de vorige; het lijkt

wel een muur van ijs. Met een gapende scheur in het midden. Af en toe breken er kleine stukjes ijs af.
Het is tenslotte zomer en de gletsjer smelt langzaam. Je ziet het nauwelijks gebeuren, maar het gekraak is angstaanjagend en dat –en niet de kou- bezorgt me kippenvel.

HAPPY WHALES
Vandaag staat er een ‘wildlife’ -boottocht op ons programma. Helaas blijkt het adres op onze tickets niet het adres te zijn waar de boot ligt. Heel handig.

Even paniek, maar gelukkig vinden we al vrij snel de juiste stek. De bemanning is zo vriendelijk om nog even te

Een muur van ijs

wachten op die twee rennende en driftig zwaaiende Hollanders en dan kunnen we vertrekken. Laat die walvissen maar komen.

Eerst fungeert de boot als ferry aar Gustavus en zoeft over het gladde, groene water. Het is stralend weer.
In Gustavus aangekomen hebben we anderhalf uur ‘vrij’. Samen met een

Jonge visarend

Australisch stel wandelen we langs de kust, terwijl we enthousiast reisverhalen uitwisselen.

Een arend spreidt zijn vleugels en gaat er met krachtige slagen vandoor.
Ineens zien we een aantal mensen op hun knieën in het gras zitten.

Vakkundig gefileerde heilbot

Nieuwsgierig stappen we erop af; ze blijken aardbeien te plukken. Ik realiseer me dat de mensen hier gretig gebruik maken van wat Alaska in de korte zomerperiode te bieden heeft. Aardbeien en bessen worden vol overgave geplukt.
Zalm, heilbot en krab mag tot een bepaalde limiet voor privé-gebruik gevangen worden.
Aan wal wordt naast een klein vissersbootje vakkundig heilbot schoongemaakt. Bijna alles gaat de vriezer in om de lange, barre wintermaanden door te komen. Voor al het overige is men aangewezen op de import en dat maakt de producten razend duur.

Amazing!
De tour gaat beginnen en al vrij snel ontwaren we de onmiskenbare ademuitstoot van walvissen. Niet één, niet twee, maar wel vier. En het worden er steeds meer. Omdat het wateroppervlak glad is, zijn ze goed te spotten, zowel dichtbij als ver weg.

Blijkbaar zijn ze erg happy, want ze springen regelmatig uit het water om er met een enorme plons weer in te verdwijnen. Een spectaculair gezicht!

Ook de bemanning is razend enthousiast. Ja, ja. Het is hun vak om mij het gelukzalige gevoel te geven getuige te zijn van iets unieks. Dus neem ik de ooh’s en aaah’s, ‘amazing’ en ‘ fantastic’ kreten maar voor lief.

Maar ongewoon of niet, het is een geweldig schouwspel. En grappig; iedereen op de boot rent van links naar rechts om maar niets te hoeven missen en zo’n prachtige sprong te filmen of te fotograferen. Wat meestal niet lukt.
En dus erg frustrerend is. Ik spreek uit ervaring, want als ik

Happy whale

film springen ze niet. En als ik niet film....juist. Zijn ze cameraschuw of pesten ze me gewoon? Een troost; het gedeelde leed schept wel een band.

Orca's

We blijven op deze plek liggen tot het tijd is om terug te keren, waaruit blijkt dat het toch niet alledaags is wat hier gebeurt. De rest van de route wordt niet meer gevaren.

De walvissen schijnen normaal niet zoveel te springen in deze wateren (dat doen ze rond Hawaii, waar ze heen gaan als het hier kouder wordt) maar vanwege het uitzonderlijk warme weer laten ze zich zien.

Als klap op de vuurpijl komen er ook nog orca’s voorbij zwemmen, zelfs zo dicht langs de boot dat je de ademuitstoot kunt horen.

Wat een topdag!!

	Omgeving Anchorage	*Sonja en Jeroen*

370.30.08.08


	Europa	Azië	Afrika	Amerika	Oceanië	Links	Info