Tenerife
Tekst en foto's: Joyce Frey
Reistijd: maart 2007

Spanje - Canarische eilanden - Santa Cruz de Tenerife

Toen het vliegtuig dicht over het eiland vloog, was de hoogste berg van Spanje, El Teide (3718 m) te zien. Ik vergeleek de gigant met een vrouwenborst.
 

Costa Adeje

Het was al donker toen ik later mijn hotel in Costa Adeje bereikte.

De volgende morgen ondernam ik een wandeling over de bijna eindeloze promenade. Eerst naar rechts. Daar is het tamelijk rustig en zeer afwisselend.

In de middag ging ik de linkerkant ontdekken. Hier is het veel levendiger met veel restaurants en winkels. Ook aan deze kant kan je eindeloos wandelen.

De eerste twee dagen gingen voorbij met ontdekkingstochten en luilakken aan het zwembad.

Toen waren de tien kilometer lange wandelingen in de ochtend niet meer voldoende. Ik wandelde met veel plezier naar Playa de Los Christianos.

De weg van elf kilometer gaat helemaal langs de zee en ik passeerde het bekende strand van Playa de Las Americas. In Los Christianos liep ik nog verder naar de haven, waar je met een veerboot naar het eiland Gomora kan varen.

Na een pauze op een van de gezellige terassen besloot ik niet naar de bus te gaan zoeken en daar te wachten. Ik liep het hele stuk weer terug. Het was een wandelingetje van 25 kilometer geweest. In de middag dacht ik een siesta aan het zwembad echt verdiend te hebben.

Playa de Los Cristianos

Galle Castillo

De dag er op ging ik naar het busstation tegenover het hotel om naar Santa Cruz te rijden. De weg loopt langs de zee. Aan de andere kant zijn bergen, dorpen en eindeloze bananenplantages te zien. De helft van de tijd waaide een hevige wind. Waarschijnlijk is dat normaal hier, want aan beide kanten van de weg staan windmolens.

Na een rit van anderhalf uur bereikte de bus de stad. Eerst dwaalde ik langs dure bedrijven en lelijke woonwijken. Maar toen vond ik de beroemde autovrije inkoopstraat Calle Castillo en nog een paar andere straatjes en pleintjes die een beetje gezelliger waren. Toch kwam de stad niet sympathiek op mij over.

Op de terugweg nam ik dezelfde route als op de heenweg met weer een sterke wind. De wieken van de molens draaiden gelijkmatig op de lange palen.

Een paar dagen later maakte ik een uitstapje in het nationaalpark, waar de Del Teide in een spookachtig maanlandschap staat.
 

Spookachtig maanlandschap

El Teide

Typische balkons

Bananenplantages

Masca - Het piratendorp

Later ging de rit naar Masca. Een bonte vegetatie is hier te ontdekken. Onderaan staan vele amandelbomen vol in bloei en een stuk hoger pijnbomen. Onderweg reden we langs bergdorpjes met diepe afgronden. De weg is alleen maar met een auto of een klein busje berijdbaar. Een grote bus komt hier niet door de bochten.

Het bergdorpje Masca hadden we toch gehaald. Het bestaat uit een paar huisjes. Vroeger zouden hier piraten geleefd hebben, omdat ze hier een goede schuilplaats hadden en toch op de zee konden uitzien. Voor ons bleef dat allemaal onzichtbaar omdat het tamelijk mistig was.

Af en toe kon de kleine bus niet de bocht nemen en moest een paar centimeter terug rijden om het toch nog te halen.

Iedereen hielt zijn adem in en sommigen sloten de ogen. Ik keek met angst in de diepe afgrond onder mij. Ik was blij, eindelijk op de berg gekomen te zijn. Kort daarop bereikten we Santiago del Teide, waar de weg weer goed begaanbaar was.

Na een korte fotostop bij Los Gigantos, waar de rotsen 500 meter boven de zee uitsteken en het ook nevelig was, ging de excursie terug naar de hotels om de passagiers terug te brengen.

Puerto de La Cruz - San Franzisco kerk

Enige dagen later ondernam ik een uitstapje naar Puerto de La Cruz. De bus ging de zelfde weg als naar de hoofdstad Santa Cruz.

Een paar kilometer ervoor boog hij links af om de andere kant van het eiland te bereiken. Eindelijk aangekomen begon ik direct met mijn ontdekkingstocht en al vlug had ik gemerkt, dat het me hier beviel.

Ik trof levendige straten aan met winkels en terrasjes. Zelfs een oud kerkje met de naam San Franzisco en het strand, waar de golven wegens de sterke stroming hevig op beukten.

Een paar dagen daarop reed ik met een groep nog eens naar Puerto de La Cruz om in het Loro Parque te komen. Na de regen van de dag er voor, kon ik nu onderweg zien, dat er sneeuw op de bergtoppen gevallen was. Maar nu scheen de zon, zoals het in dit gebied ook hoort.

Voor elf uur bereikten we het park waar we ons individueel vermaken konden. Hoewel ik me dit park als een kinderspeelgelegenheid voorgesteld had, was het toch voor volwassenen (of kinds gewordenen) ook interessant.

Afgezien van de papegaaien  waarmee het park begonnen was, waren hier veel inheemse planten- en diersoorten te zien.

Al snel had ik de pinguins ontdekt. Dat was liefde op de eerste gezicht. Hoe vaak had ik er aan gedacht naar Antarctica te reizen? Maar de lange reis en de kou had me er van weerhouden.

De Papegaaienplant

Een van de shows

Pinguins leven hier in een natuurgetrouwe omgeving achter acrylglas op rotsen dat met echt ijs bedekt is en waar uit een buis sneeuw valt.

Onder de ijsbergjes is een groot bassin met water, waar die beestjes snel als raketten doorheen zwemmen. Ik was gefascineerd. Hoewel het in het gebouw ook niet erg warm was en ik kippenvell kreeg,  ging ik er toch nog een paar keer heen.

Buiten was het veel warmer. Toevallig kwam ik op tijd bij de orka-, dolfijn- en zeehondenshow, die ook zeer indrukwekkend is.

De pinguins trokken me toch het meeste aan. Jammer genoeg mocht ik er geen fotos maken omdat het flitslicht de dieren van streek maakt.

De volgende dagen vlogen voorbij. Al vlug was de tijd aangebroken de koffer pakken en weer in het dagelijkse leven terug te keren.