| Homepage |
Namibië - Windhoek |
|
|
|
||
|
|
||
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
Vertrek Eindelijk! Na maanden voorbereiding en aftellen vertrekken we op 16/08/2007 naar Namibie. "We" dat zijn ik Sammy(33), mijn vrouw Anouck(35) en zoontje Largo. We hebben al meerdere reizen buiten europa gemaakt nl. Thailand, Cuba, Egypte |
| Indonesie en Maleisie. Dit wordt onze eerste keer
naar het echte afrika en ook onze eerste rondreis. Vorige reizen
waren telkens strandvakanties waar we wel heel veel uitstappen maakten
(bijna dagelijks). Maar nu dus een Fly & Drive. We hebben alles in Belgie geboekt zoals onze dagelijkse slaapplaats en onze huurauto zou ook moeten klaarstaan. Om budgettaire redenen hebben we geen 4x4 geboekt maar een gewone auto zal ons door Namibie moeten leiden. Onze reisroute gaat van Windhoek naar Sesriem(2), Swakopmund(2), Khorixas, Opuwo(2),Oshakati,Etosha(2), Caprivi(2),Grootfontein en Waterberg Plateau Park. (2) betekend verblijf van 2 nachten. 16-17 Augustus
2007: aankomst Windhoek. Na een goede vlucht en een paar uur wachten in Johannesburg vertrekken we |
|
| voor onze voorlopig laatste vlucht naar Windhoek. Vanuit de lucht valt al onmiddellijk op hoe uitgestrekt, ruig, onherbergzaam en eenzaam het landschap van Namibië is. Overal waar je kijkt zie je zand, zand en nog eens zand. Overal dezelfde lichtrode schijn van het woestijnzand af en toe onderbroken door een bijna kaarsrechte lijn wat dan een weg zal moeten voorstellen. |
|
Een lichte ongerustheid
begint zich van mij meester te maken (dat begint al goed, ik moet nog
vertrekken). Na in totaal
ongeveer 24 u onderweg te zijn landen we uiteindelijk in Windhoek en
worden we opgewacht door iemand van het verhuurbureau Hertz. We krijgen een routemap, een beknopte uitleg, alle benodigde papieren en na een |
||||||||||||
|
||||||||||||
|
|
|||||||||||
| De weg van de luchthaven naar Windhoek is een perfecte asfaltwegen het verkeer haalt hier dan ook een hogere snelheid. Na 2km zien we onze eerste dieren: een everzwijn steekt voor de wagen de grote weg over en op een picknick plaats zit een gigantische baviaan in een afvalton te scharrelen. Nooit gedacht zo snel | ||||||||||||
| dieren te zien.
Met de volledige landkaart in ons hoofd rijden we onmiddellijk in
Windhoek verkeerd maar na enige tijd vinden we toch ons hotel: Villa
Verdi. Het hotel is een beetje verouderd maar de kamers zijn ruim en schoon en meer moet dat niet zijn. Terwijl wij ons even verfrissen springt Largo in het zwembad en constateert dat dit toch wel redelijk fris(lees: ijskoud) is (zwemmen wordt voor ons nog een ganse opgave). In alle toeristische gidsen lees je dat toeristen beter niet in het donker rijden dus komt de rebel in ons boven en |
|
|
gaan wij onmiddellijk op onze eerste dag in het
donker de stad in op zoek naar het befaamde Joe's Beerhouse. Natuurlijk rijden we weer verkeerd maar ook nu komen we op de juiste plaats terecht. Joe's Beerhouse is zo blijkt de "place to be" in Windhoek. Het eerste deel van de zaak zit afgeladen vol toeristen die aan de bar hangen en rustig iets drinken maar wanneer je verder naar achter gaat kom je aan een reuze groot kampvuur waar ronddom tafeltjes en stoelen zijn gezet en waar je rustig in een Afrikaans decor kan eten. Het interieur is typisch Afrikaans en de muziek en open keuken maken het plaatje compleet. De menukaart wordt gebracht en natuurlijk is het bijna al wild wat de klok slaat. |
|
Anouck neemt de kudu steak, Largo een gigantische biefstuk
met frieten en ik neem de zebra steak. Ik neem me voor om later tijdens
de reis de zebra's te complimenteren voor hun eetbaarheid! |
| krijgen want de
stukken vlees zijn werkelijk enorm groot. Ons dieet is al vanaf de eerste dag in gevaar maar we laten het ons smaken. Na het eten krijgen we een klop van de hamer en laat de vermoeidheid zich voelen. Voorzichtig rijden we terug naar het hotel en nog voor we ons bed raken slapen we al. 18 Augustus 2007: Windhoek-Sesriem Na een deugddoende rust staan we rond 07.00u op en genieten van het uitstekende ontbijt. Terwijl we de wagen inladen valt het ons op dat de bewaker van de parking van het hotel wel heel dik gekleed is. Dikke zware jas, muts, en zelfs handschoenen terwijl het toch al rond de 20 graden |
|
| is!
In ons land lekker weer maar hier blijkbaar nog erg koud. We vertrekken
en gaan op zoek naar een
bank. We pinnen geld en vertrekken richting Rehoboth. Tot dit stadje
heb je vanuit Windhoek een goede baan maar daarna beginnen de
gravelwegen dus gaan we in Rehoboth inkopen doen. We rijden het dorpje binnen en gaan naar de "volkswinkel". Dit is een soort "spar" en hier is dan ook alles te verkrijgen. We kopen hier enkele flessen water, koekjes en andere dingen. Iemand van het personeel heeft gezien dat wij alles |
|
|
in onze handen
houden en komt afgelopen met een winkelmandje voor ons. Service
inbegrepen. We vertrekken en even buiten de stad is het zover: onze
eerste gravelweg. De eerste kilometers vallen best mee. Veel stof en
steentjes maar niets om ons zorgen over te maken.
We genieten en zien stokstaartjes, everzwijnen en haviken en langs de
kant van de weg zien we in de bomen de gigantische wervernesten. Deze
nesten worden gebouwd op een manier dat er geen slangen kunnen
binnendringen. |
| hun kroost te laten drinken. Gelukkig hebben wij thuis café's op de hoek! We besluiten om
de weg via de "Spreetshoogte pas" te nemen. Deze weg staat aangeschreven
als zeer mooi maar een beetje gevaarlijk.
We rijden voorzichtig omhoog en boven op de top heb je plaats om de wagen aan kant te zetten en te genieten van het immense en mooie uitzicht. Naar beneden is best te doen omdat de steilste stukken intussen zijn aangelegd in asfalt. |
|
|
Daarna bereiken
we Solitiare. Solitiaire is in Nederland en België bekend omdat de
regisseur Ton van der Lee er een tijd gebleven is. Zijn belevenissen kan je lezen in het boek Solitaire en geeft je een goede kijk op het leven hier midden in de woestijn. In Solitiare kan je tanken, er is een kleine winkel voor drank en eten. EN.... je kan er de beste warme appeltaart van de wereld eten. De camping bevind zich achter het |
|
| eethuis en de winkel. We wandelen even rond en genieten van het uitzicht maar na het bekijken van de douches besluiten we dat Kamperen misschien toch niet echt voor ons weggelegd is. We rijden verder en na een paar kilometers wordt de weg een stuk slechter. Dikke stenen scheren de onderkant van de wagen, bij het remmen slingert de achterkant weg en als er een tegenligger |
|
|
komt zie je
seconden lang niets meer van het stof. Namibië ten top! Sommige
toeristen hebben een zware en vooral hoge 4x4 en zij racen ons voorbij
met een snelheid waarmee ze waarschijnlijk het mooie onderweg volledig
missen.
Alhoewel je kilometers door onbewoond woestijnlandschap rijd is de omgeving adembenemend mooi. Enorm uitgestrekte vlaktes met telkens wisselende kleuren strekken zich uit in alle richtingen en soms denk je aan het eind van de wereld te zitten. Plots ligt midden op de weg een enorme rugzak, afgevallen van een toeristenjeep. In de verste verte geen wagen meer te zien dus diegene die deze rugzak verloren is zal dit pas merken als het al veel te laat is. In de rugzak zitten blikjes worst en tomaten, flesjes water, dikke truien, enz... De rugzak laten liggen midden op de weg is best gevaarlijk dus we nemen hem mee. |
| Enkele
kilometers verder zien we een machine aan de kant staan waarmee
wegenwerkers de banen afschrepen. Naast de machine staat een klein, bouwvallig hutje waarin de wegenwerkers wonen wanneer ze kilometers ver van huis aan het werk zijn. We stoppen en overhandigen de rugzak aan deze mensen. Nog nooit mensen zo blij gezien met blikjes worst en |
| tomaat. We rijden nog verder over redelijk ruwe wegen en komen aan bij ons hotel voor twee dagen: De Dessert Homestead. Een zeer mooie lodge bestaande uit allemaal aparte huisjes midden in de woestijn. Vanop je bed heb je kilometers uitzicht op de woestijn met zijn opkomende- of ondergaande zon. Prachtig. Bij het kleine zwembad krijgen we een gratis "sundowner drink" aangeboden terwijl de zon ondergaat achter de bergen. We douchen en gaan naar de eetzaal. Geen uitgebreid buffet hier maar eten wat de pot schaft. Het eten is lekker maar niet wat we verwacht hadden, het heeft meer een franse invloed dan een Afrikaanse. We laten het ons toch smaken en na een dessertje gaan we weer naar de kamer waar we alweer niet lang wakker meer zijn. |
|
|
19 Augustus 2007: Sossusvlei De wekker staat om 05.30u maar al meteen is duidelijk dat dit voor Largo veel te vroeg is. Je mag in ons geval natuurlijk niet vergeten dat je reist met een kind van acht! We twijfelen nog even of we hem zouden wakker maken of niet maar beslissen om dit toch maar niet te doen, de reis is nog lang. Terwijl vrouw en kind verder slapen lig ik te kijken naar de mensen die passeren |
|
|
een eind verder op de weg naar Sossusvlei. De weg is één grote stofwolk door de auto's jeeps en bussen met toeristen die allemaal de zonsopgang boven Sossusvlei gaan bekijken. Na het ontbijt vertrekken ook wij naar Sossusvlei. Bij de ingang van het park betaal je 170ND(3 personen) en rij je verder in een beetje een buitenaardse omgeving. De weg is een perfecte baan maar de omgeving is zo uitgestrekt en je ziet zover dat je dit met niets kan vergelijken. Voor je, achter je en links en rechts van je zie je zover je kan kijken niks anders dan de mooie, stille en enorme rode zandduinen. Stokstaartjes en struisvogels lopen in deze mooie omgeving op hun gemak naast de weg. We bereiken de bekende "dune 45" en voor we iets kunnen zeggen is Largo al aan de beklimming begonnen. |
|
Met
zijn lichtgewicht kunnen we hem natuurlijk niet volgen en met zijn
uitstekende conditie is hij in geen tijd op de top. We nemen dan maar foto's en 45 min later is hij terug. Naar
het schijnt was het uitzicht boven op de berg fantastisch.
We geloven hem op
zijn woord. Verder naar Sossusvlei. De laatste 5km voor de vlei zijn enkel te bereiken met een 4x4 dus we parkeren onze auto en nemen een jeep(200ND). |
|
|
|
|
| Na 10 min rijden en hobbelen bereiken we Sossusvlei en Deadvlei. Het is hier inderdaad zeer droog! De witte grond doet pijn aan je ogen en staat in contrast met de helblauwe lucht en dieprode zandduinen. In alle reisgidsen staat dat dit misschien wel het mooiste van Namibie is maar.....ik ga weer de moeilijke toerist uithangen want mij valt het een beetje tegen! |
| Het is hier inderdaad mooi
maar ook heel ééntonig. Wanneer je hier een half uurtje rondgewandeld heb je het
wel gezien. Had ik hier teveel van verwacht? Ik krijg in ieder geval spijt dat
ik de zonsopgang hier gemist heb want dan schijnt het formidabel te zijn. Zullen
we nog eens moeten terugkomen!
Bij het buitenrijden tanken we en rijden we naar
de Sesriemcanyon. |
|
| rivier geweest is en tussen de stenen zijn duizenden gaten waar vleermuizen hangen te slapen alhoewel je ze niet ziet, ook de talrijk aanwezige slangen laten zich niet zien. Hun uitwerpselen zijn echter duidelijk te zien en soms te ruiken. We rijden terug naar onze lodge en rusten een beetje uit bij het zwembad. Onze lodge bied "sundowner drives" aan en dit hebben we voor |
|
|
straks geboekt. Te paard rij je onder begeleiding de woestijn in waar je de zonsondergang gaat bekijken en terugkomt in het donker onder de befaamde Afrikaanse sterrenhemel (1050ND). Dat we tot hiertoe nog nooit op een paard gezeten hebben lijkt ons een detail. Een Italiaans koppel rijd ook mee en we gaan onze paarden bekijken.
Largo krijgt natuurlijk het rustigste en kleinste
paard maar mijn paard, zo verzekerd de begeleidster mij, is een rustig paard dat
maar één klein probleem heeft: hij kan niet verdragen dat het witte paard van
mijn Italiaanse collega rijder hem voorbij steekt! We moeten er gewoon op letten
dat we een beetje uit elkaars buurt blijven. . |
| gevreesde witte paard natuurlijk. Ben ik vertrokken of wou mijn paard zelf weg? Overtuigd van mijn rijderskwaliteiten probeer ik mijn paard een beetje in te houden maar natuurlijk luistert hij niet. We lopen, wandelen en rijden verder en genieten van de oorverdovende stilte in dit gebied. Nergens enig geluid behalve de hoeven van onze paarden op de woestijngrond. Zalig! |
| In de verte lopen steenbokjes, en ander
klein wild. Plots krijgt mijn paard zijn witte collega in het oog en beslist om
het op een lopen te zetten. Als een volleerde cowboy trek ik aan de teugels
begeleid met een flinke hooooow! De paarden op tv zijn niet hetzelfde als die hier want zowel mijn paard als het witte paard beslissen om te galopperen. Ik hou mij vast en enkele meters verder stoppen de twee rivalen gelukkig toch. De begeleidster komt al lachend bij ons en vraagt of alles in orde is. We lachen mee maar ik voel nu al dat mijn kont morgen pijn zal doen. Ik heb op die enkele meters elke steen en put gevoeld! We bereiken de plek waar we de zonsondergang gaan bekijken en personeel van de lodge heeft hier een tafel met drankjes en hapjes klaargezet. Ik drink een gin-tonic en Anouck een glas witte wijn. Salami, olijven chips en de plaatselijke snack |
|
| "biltong" liggen te wachten en smaken als nergens anders terwijl de zon in de verte achter de bergen ondergaat. Na het genieten van de stilte en de mooie omgeving is het tijd om terug op ons paard te klimmen en terug naar de lodge te rijden. Eén probleem: hier staat geen houten trapje! Het nuttigen van de gin-tonic(s) en witte wijn zijn ook niet echt bevorderlijk om paarden |
|
|
te beklimmen maar uiteindelijk slaagt zelfs Anouck erin,
op niet al te elegante wijze maar toch, om het paard te bestijgen. Wanneer ze
dan ook nog in de juiste richting zit kunnen we vertrekken. De dieren volgen
elkaar in het donker dus de terugrit verloopt rustiger.
De vele verhalen die je leest over de sterrenhemel in Afrika zijn niet overdreven. Zeker hier in de woestijn zie je honderden sterren. Onze gids wijst de melkweg en nog veel meer aan. Ik ken hier niets van maar geniet met volle teugen. Na een tocht van 4uur zijn we terug in de lodge en net op tijd om te eten. Het eten is weer speciaal en lekker hoewel hier de meningen over verschillen. Na het eten naar de kamer, douchen, een kussentje onder mijn achterste leggen en slapen. |
|
|
Sammy |
|
|
|
||
|
|
| 420.14.01.09 |