Oceanië - Australië - Ten zuiden van Perth

Ten zuiden van Perth
Tekst en foto's: Gerard van der Meer
Reistijd: 2009

Australië - West Australië

 

     

Ten zuiden van Perth

Perth gaat er prat op de meest geïsoleerd liggende stad ter wereld te zijn. De hoofdstad van West-Australia met 1,5 miljoen inwoners ligt op bijna 3.900 kilometer van Sydney verwijderd ofwel 5 uur vliegen.
 
De stad is niet heel bijzonder, maar wel mooi gelegen aan het water van de zeer brede Swan River met veel mooie parken, bijna altijd zonnig, goed volk en nu 35 graden. Het openbaar vervoer is superieur en in de binnenstad zelfs gratis.

De zonsondergang in de Indische Oceaan, mijn eerste, was volledig en mooi. Wel wordt iedereen flink gestoord door die kutvliegjes die, in tegenstelling tot hun benaming, een sterke voorkeur hebben voor ogen en oren en die je met de hand moet wegwuiven, de zgn. Aussie greeting.

Leuk om te zien dat een tiental vissers succesvol bezig waren de zee nog iets leger te maken; niks zeespiegel stijging als je alles eruit haalt zakt het peil vanzelf.


De Busselton Jetty is een 2 km lange houten pier met een treinrails erop waar vroeger het gekapte hout op zeeschepen werd overgeladen. Het ding is geteisterd door een orkaan en een brand zodat er nog maar een paar honderd meter origineel en 150 jaar oud is.
 

En dat is te merken, rotte planken met gaten erin die bovendien meeveren als je erop staat. Het was echt griezelig gammel. Tot overmaat van ramp hingen uitgerekend daar heel veel koperen plaatjes met de namen van overledenen. Een soort dodenboek maar dan anders.

Die pier zal toch niet zoveel slachtoffers eisen? Nader beschouwd gaat het hier om mannen die hun hele leven hier hebben staan vissen en van wie de as, op deze voor hen zo geliefde plaats is uitgestrooid. Mooi he. Op de bordjes stond behalve het obligate "our dearly beloved" vaak de toevoeging: "gone fishing".

Geweldig zo'n overtuiging dat je in het hiernamaals lekker doorgaat met je aardse hobby's, terwijl je feitelijk als een soort van visvoer in het water terechtkomt.

Ik zal nog een goede en vooral correcte hobby moeten bedenken om ook zoiets als epitaaf te kunnen gebruiken.

Intussen heb ik in drie dagen tijd 5 grotten bezocht. Voordelen zijn: lekker koel, geen vliegen, gezelschap en aanspraak maar bovenal heel fraaie en heel uitgestrekte en ook zeer verschillende grotten, variërend van absolute duisternis tot georkestreerde lichtshows. Een keer zelfs was ik helemaal alleen met een mijnwerkerslamp en brood voor drie dagen, voor het geval dat.
 

 

The Valley of the Giants

In Drenthe kun je in de boomkruinen lopen, best wel bijzonder om te doen. Hier kan dat ook met dat verschil dat je niet hoeft te klimmen; ze laten gewoon de valleibodem zakken zodat je na 200 meter lopen op 40 meter hoogte staat, wat een uitvinding. Geschikt voor rolstoelgebruikers en ander minder goed ter been zijnde lieden. De stellages schommelen wel heel zachtjes dus zeeziekte is in dit bos goed mogelijk.
 

Zoals zo vaak is het beste bewaard voor het laatst.

De vervolgwandeling op de begane grond in een ander deel van het bos, dat was pas echt fraai. Want onverwacht zeer indrukwekkende half verbrande bomen, levend en wel met gaten in de basis waar een kleine auto door zou kunnen rijden. De bomen doorstaan vaak bosbranden doordat ze hun bast laten vallen en de keiharde stam van de boom is zeer goed in staat het vuur langere tijd te weerstaan.

In Perth's Maritiem Museum zag ik een filmpje over de bouw van de Batavia in Lelystad nota bene waarbij ze met branders het hout urenlang verhitten om het te kunnen verbuigen in de vorm van de romp zonder dat het hele zooitje in de fik vliegt.


Een knap staaltje (van die bomen dus) "survival of the fittest" waarbij fittest niets van doen heeft met sportschool fitheid maar alles met "best passend". Met dank aan Darwin wiens 200e geboortejaar thans luister wordt bijgezet.
 

Nog even terug naar de grotten.

Behalve de overbekende stalagtieten en mieten hingen er ook draden als van wol, soms hele gordijnen vormend, maar ook complete vuistdikke in elkaar gedraaide wortels van bomen op het "dak" van de grot. Bomen op zoek naar het noodzakelijke water vormen zo meterslange zichtbare wortels.

Wonderbaarlijk om te zien; zo heb ik dus niet aan de verkeerde kant van het gras gelegen maar wel aan de onderkant van een bos gestaan.

De rijke aromatische geuren van het bos of zelfs de gemaaide wegberm en de zilte zeelucht die elkaar hier in rap tempo afwisselen (110 km per uur soms) zijn een feest voor de zintuigen.

Als dan op de radio het nummer Why van Annie Lennox langskomt, tja dan gebeurt er wat met de mens. Ik word tijdens mijn ritten gezelschap gehouden door R.E.M., U2, Phil Collins en natuurlijk mijn grote vriend Roger Waters met Amused to Death. Brilliant maar ik zal er voor waken mijn amusement niet tot het uiterste te drijven.
 

De capucino's 's morgens vroeg en de nieuwslezeressen van de ontbijt tv naderen de perfectie.

Het nieuws zelf...tja. Drie zwaar gewonden door aanvallen van de Great White Shark (niet te verwarren met de GVR), een vermiste man vermoedelijk verorbert door een crocodile, een gang bang gefilmd met een telefoon, en dan bedoel ik dit keer geen Wassenaars hockeyfeestje. Het is net een land als alle andere.

Cease the Day, Carpe Diem, Pluk de Dag. Ik voel me een bevoorrecht mens.

Australië is als een goede vriend waarmee je uren kunt doorbrengen zonder veel te hoeven zeggen.


De kustlijn rond Albany is in ruime mate voorzien van inhammen, baaien en enorme granieten rotsformaties. De zonnebril die ik een paar dagen geleden pas heb aangeschaft maakt dat de kleuren van de zee meerdere blauwtinten tonen en het schuim van de golven is hierdoor nog witter dan wit.
 

Ik zal deze bril in Nederland ook wat vaker dragen want de wereld ziet er echt een stuk mooier uit.

De rotsformaties luisteren naar de namen: Natural Bridge, Mammoth Cave en Blowhole en dat klinkt in het Engels nu eenmaal mooier dan in het Nederlands (blaasgat niet te verwarren met blaaswerk).


Deze blowhole is een scheur in de rotsen waar de lucht met kracht wordt uitgeperst als een grote golf tegen de rotsen slaat, een soort oceanische niesbui waar je een spray van spetters kunt voelen en ook het angstaanjagende bijbehorende geluid klopt wel een beetje.
 

In 1978 werd hier het laatste walvisstation gesloten. Ruim 14.000 van deze geweldige beesten hebben ze hier om zeep gebracht (waar komt die uitdrukking vandaan?); ze werden trouwens niet alleen voor zeep gebruikt maar voor allerhande cosmetische zaken en zelfs voor kunstmest.

De gebouwen waren nu een mooi museum geworden waarbij alleen de niet te harden stank van de kadavers ontbrak, wel een beetje jammer. Op de sephia foto's zie mannen bezig met scherpe gekromde messen zo groot als een zeis en slechts gekleed in heeeele korte broekjes en met ontbloot bovenlijf stonden ze de blubber af te snijden.

Een poging om richting outback te gaan heb ik na 350 km opgegeven.

De weg is smal en kronkelig en om de haverklap kwam er een roadtrain langs gedenderd. Deze machtige vrachtwagencombinaties hebben soms twee 6-assige aanhangers en met een snelheid van 110 km per uur veroorzaakt dat heel veel wind en rode zandstormpjes.
 
De hitte, de blauwe lucht en de verzengende zon deden de lucht boven het wegdek zinderen en ik zag mijn eerste fata morgana.

Een grote ronde silo op wielen voorgetrokken door een pick-up truck en ongeveer 3/4 van de totale weg in beslagnemend. Heel apart.

De zon brandde op mijn, met factor 30 ingevette armen, die van arren moede maar bedekt moesten worden met mijn vest. Altijd handig zo'n vest bij 38 graden.

Het verlangen naar de gevarieerde kustlijn met zijn stadjes, motels, Hungry Jack's en andere culinaire etablissementen maakten het besluit om de plannen te wijzigen vrij gemakkelijk.


Aan de auto ben ik inmiddels wel gewend; de eerste kilometers op de snelweg leek het alsof de auto aan de verkeerde kant van het stuur zat (en niet het stuur aan de verkeerde kant van de auto). Ook het instappen zorgt soms nog voor problemen en als je dan bijna aan de passagierszijde wilt instappen, na het tanken bijvoorbeeld, dan maak je een quasi inspectietochtje om de auto.

Dit deel van Australië is gespaard gebleven voor de rampzalige branden in 2009, maar ook hier is voorzichtigheid geboden. Het eerste deel van de reis zit er nu bijna op, via Sydney vlieg ik door naar Auckland.

Perth en het zuidelijke deel van West Australië waren geweldig. Doen!


 
Gerard